Κι από την ελευθεροτυπία το παρακάτω άρθρο:
_____________________________________________________________________
Βίος και πολιτεία με νότες
Σε ήχο ελληνικό
ΓΙΩΡΓΟΣ Ε. ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ
**ΝΟΤΗ ΜΑΥΡΟΥΔΗ - ΗΛΙΑ ΚΑΤΣΟΥΛΗ: CARTE POSTALE
(ΠΑΡΑΓΩΓΗ: CORIFEO)
Μια πολύ καλή ιδέα είχε ο Νότης Μαυρουδής. Ιδέα-αφορμή για τραγούδια, αλλά και για δίσκο (ας μην ξεχνάμε πως τα δύο δεν ταυτίζονται οπωσδήποτε, αφού τα τραγούδια έζησαν για αιώνες χωρίς τους δίσκους, ενώ οι δίσκοι δεν ζουν μία μέρα χωρίς τα τραγούδια). Η ιδέα λοιπόν είναι τραγούδια που αναφέρονται σε σημαντικά πρόσωπα της τέχνης (ή είναι εμπνευσμένα από τις καλλιτεχνικές αυτές προσωπικότητες) με έναν τρόπο που φυσικά αντιπροσωπεύει τις εντυπώσεις των δημιουργών από το βίο και την πολιτεία των προσωπικοτήτων αυτών. Ο ίδιος ο Νότης Μαυρουδής το διατυπώνει έτσι: «κομμάτια πάνω σε ιδιαίτερες και σημαντικές προσωπικότητες, κοινής αποδοχής, στον κοινό μας βίο. Είναι μνήμες που καταγράφηκαν στη συνείδηση και μεταμορφώθηκαν σε μουσική και διάφανη ύλη. Είναι αισθήματα που δεν μπόρεσα να πω με δικά μου λόγια, αλλά χρειάστηκα τους στίχους του Ηλία Κατσούλη για να "μιλήσω" με τη μουσική μου, για πρόσωπα που χάραξαν δρόμους στη ζωή τη δική μου, αλλά και των συνοδοιπόρων μου. Ολα τα πρόσωπα σε αυτόν τον κύκλο τραγουδιών αποτελούν σελίδες της κοινής ιστορίας μας, που θέλησα να πλησιάσω με μια μουσική, ίσως πολύ προσωπική. Εκ βαθέων...».
Τα πρόσωπα είναι, πιστεύω, χαρακτηριστικά και ανήκουν στο (ας μου επιτραπεί να πω) συναισθηματικό σύμπαν του συνθέτη, και τις εποχές που το σύμπαν αυτό γεννήθηκε και αναπτύχθηκε: ο Γαλλο-Αργεντίνος τραγουδιστής του τάνγκο Κάρλος Γκαρντέλ, η Ρόζα Ασκενάζυ, η Μαρίκα Νίνου, η Φλέρυ Νταντωνάκη, η Στέλλα Χασκίλ, ο Κωνσταντίνος Καβάφης, η Σωτηρία Μπέλλου, η Σοφία Βέμπο, η Αμάλια Ροντρίγκεζ, η Σαπφώ Νοταρά, η Εντίθ Πιαφ, ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης, ο Αττίκ, ο Γεώργιος Βιζυηνός. Πρόσωπα από τα οποία, όπως λέει ο Νότης Μαυρουδής, «πήραμε την ύλη, την ουσία και τον ήχο τους (μουσική και λόγο) για να πορευτούμε στη ζωή και στον ιδιωτικό μας χώρο».
Βρίσκω εξαιρετικά προνομιακή, για το μουσικό, μια παρόμοια αφετηρία και, από το αποτέλεσμα κρίνοντας, φαίνεται πως ο Νότης Μαυρουδής ευτύχησε όταν έγραφε τη μουσική αυτών των τραγουδιών.
Στις περισσότερες των περιπτώσεων το μέλος είναι δυνατό, προσωπικό και, κυρίως, αποτελεσματικό στην αναζήτηση των συναισθηματικών του στόχων. Σε άλλες περιπτώσεις, πάλι, η μελοποίηση είναι (πιστεύω περισσότερο απ' όσο θα ήθελε κανείς) απλή και προφανής κι ακόμα, θα 'λεγα, σε ένα πρώτο (αρχικό) επίπεδο από άποψη έμπνευσης (π.χ. γιατί θα πρέπει το τραγούδι για την Μπέλλου να θυμίζει ρεμπέτικο, ή εκείνο για την Αμάλια Ροντρίγκεζ να παραπέμπει στο φάντο;). Αυτό, ωστόσο, δεν εμποδίζει τη μουσική από το να είναι εξαιρετική. Ενα τέτοιο θέμα «προκαλεί» βέβαια για ένα μέλος «εντελώς «ελεύθερο», χωρίς δηλαδή να δεσμεύεται από τον ποιητικό λόγο· ελεύθερο να περιπλανηθεί με την άνεση της άυλης σκέψης, ή του... ανέμου, σε γειτονιές και γωνιές της ψυχής που μόνο μοναχή της η μουσική μπορεί να φτάσει. Με άλλα λόγια, θέμα πρόσφορο, πιστεύω, για προγραμματική μουσική. Εδώ όμως έχουμε τραγούδια που μιλούν διά της τέχνης του Ηλία Κατσούλη και λένε «συγκεκριμένα» πράγματα, άλλοτε «βαριά» και γεμάτα:«κι από πρωί σ' άλλο πρωί / περιπλανώμενη ζωή» (για τη Σωτηρία Μπέλλου) κι άλλοτε ελαφρύτερα: «κρύβεται μέσα στο φουλάρι / και στο τσιγάρο και φουμάρει» (για τον Καβάφη).
Κι αν η «δύναμη» του έργου είναι η μουσική (οι μελοποιήσεις) του Νότη Μαυρουδή, οι αδυναμίες του, κατά την ταπεινή μου γνώμη, θα πρέπει να αναζητηθούν στις προσεγγίσεις των τραγουδιστών, αλλά και στην ίδια τη διανομή. Απ' το τελευταίο ξεκινώντας, πιστεύω πως της λείπουν οι εκπλήξεις, οι υπερβάσεις, ενώ δεν της λείπουν τα... επικοινωνιακά και (με μια έννοια) πολιτικά κριτήρια. Πολυσυλλεκτική και βαρετά προβλέψιμη η διανομή αποκλείει και εξορκίζει το ενδεχόμενο να μας προτείνει και κάποιο νέο, άγνωστο μεν, αλλά ταλαντούχο τραγουδιστή.
Με λίγες εξαιρέσεις όπως αυτές της Μαρίας Φαραντούρη, του Νίκου Δημητράτου, της Σόνιας Θεοδωρίδου και της Μόρφως Τσαϊρέλη, που παρουσιάζουν ενδιαφέρουσες ερμηνείες, το τεχνικό και καλλιτεχνικό επίπεδο των υπολοίπων είναι κατά τη γνώμη μου μέτριο και κάποτε στα όρια του παραδεκτού.
enet- 17/01/2007
