Λοιπόν, τώρα θα μιλήσω "από μέσα"... Είμαι μουσικός κι έχω περάσει από μαγαζιά. Ακόμα και τότε, δεν με ενδιέφερε τι έβγαζε ο κάθε τραγουδιστής/τραγουδίστρια. Απλά ήξερα ότι ο πληκτράς ήταν ο καλύτερα αμοιβόμενος μουσικός αφού έκανε τις ενορχηστρώσεις κι ετοίμαζε τις παρτιτούρες. Επίσης ήξερα εκ των προτέρων ποια θα είναι η δική μου αμοιβή. Αυτό μου ήταν αρκετό. Το να φθονώ τον άλλο διότι έβγαζε περισσότερα λεφτά από μένα δεν ήταν του χαρακτήρα μου. Στα Χανιά, είδα πελάτη να σκορπά σαν κονφετί τα πεντοχίλιαρα πάνω στην πίστα (μιλάω για δραχμές!), έναν άλλο να βγάζει το κουμπούρι του και να πυροβολεί στον αέρα και διάφορα άλλα που δεν χωρούν εδώ. Σιχάθηκα αυτό το σκηνικό, έτσι κι αλλιώς η καρδιά μου ήταν στο ροκ, οπότε για λόγους αισθητικής είπα καληνύχτα στην πίστα. Εδώ και χρόνια παίζω με γκρουπ δικής μου επιλογής, σε μικρά κλαμπ, κι έχω παράλληλες ασχολίες προς επιβίωση. Είμαι σε αρμονία με τον εαυτό μου, δεν ζω πλουσιοπάροχα αλλά πληρώνω τους λογαριασμούς μου. Και παίζω μουσική που με εκφράζει και κυρίως, δεν με φθείρει... Δυστυχώς, γνώρισα πολλούς μουσικούς οι οποίοι μου έλεγαν, "κατά βάθος γουστάρω τη ροκ, αλλά τι να κάνω, έχω και υποχρεώσεις τώρα". Αυτό το "τι να κάνω" με τσάκιζε. Μάλλον το πήγα αλλού το θέμα, για τα πρώτα ονόματα θα έπρεπε να μιλάω.
