Κοινωνιολογικά, το ρεμπέτικο είναι συνυφασμένο με αυτό που οι ειδικοί ονομάζουν «λούμπεν προλεταριάτο». Κοινωνικές ομάδες δηλαδή, ανθρώπων με χαμηλό μορφωτικό και βιοτικό επίπεδο που ζουν σχεδόν στα όρια της εξαθλίωσης. Δικό τους δημιούργημα ήταν με καταβολές τόσο από το παραδοσιακό τραγούδι, όσο και από τη μουσική παράδοση των ανθρώπων της Μικράς Ασίας, που στο πέρασμα του χρόνου και αυτοί έζησαν στιγμές εξαθλίωσης. Το ερώτημα λοιπόν είναι αν οι κοινωνικοπολιτικές σημερινές συνθήκες μπορούν να συντελέσουν στη δημιουργία νέου ρεμπέτικου τραγουδιού. Το αναφέρω αυτό διότι μέχρι σήμερα μουσικολόγοι αλλά και απλοί εραστές αυτού του είδους, ασχολήθηκαν με τα τραγούδια που εγράφησαν από τους αυθεντικούς των αρχών του 20ου αιώνα και μας τα παρέδωσαν είτε από αυθεντικές ηχογραφήσεις είτε σε σύγχρονες εκτελέσεις. Στέκεται εμπορικά πιθανότατα επειδή το έχουμε στα γονίδιά μας. Όμως όσες προσπάθειες έγιναν για να γραφούν νέα ρεμπέτικα, με ελάχιστες εξαιρέσεις, μάλλον έχουν αποτύχει. Άλλωστε την δεκαετία του ’80, εισήχθη ένας νέος όρος στη μουσικολογία, αυτός του «γιαλατζί ρεμπέτικου». Των τραγουδιών δηλαδή που εγράφησαν στην εν λόγω δεκαετία σε παραδοσιακούς δρόμους, αλλά που μάταια έψαχναν συνθήκες αντίστοιχες με αυτές των αρχών του 20ου αιώνα για να μπορέσουν να σταθούν. Κατά συνέπεια, εμπορικά βεβαίως και μπορούν να υπάρξουν τόσο τα αυθεντικά όσο και οι επανεκτελέσεις τους. Θεωρώ όμως μάλλον αδύνατο να γραφούν καινούργια τραγούδια.
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : tago στις 14-02-2007 23:17 ]
