Πετροπόλεμος

Από μακριά φάνταζε το κάστρο κι όσο πλησίαζε το λεωφορείο της γραμμής, όλο και θέριευε η επικυριαρχία του πάνω απ' τα καμπαναριά, τα γιαπιά και τα φουγάρα των λιοτριβιών, πάνω απ' την πόλη ολόκληρη.Η πόλη ψαράδικη, απλοϊκή, ζούσε τη ζωή της. Το ψωμί της το ζύμωνε με θαλασσόνερο και το 'τρωγε στις κουπαστές και τους ψαροκαφενέδες, ενώ απάνω της, έπεφτε βαρύς ο ίσκιος του κάστρου, ο ίσκιος αλλοτινών πόλεμων.
Όντας ο μοναδικός «ξένος» ανάμεσα στους δεκαεφτά επιβάτες του απογευματινού δρομολογίου, ήμουν κι ο μόνος, που αργά, νωχελικά, ανηφόρισα τα σκαλοπατένια στενοσόκακα, που μοσχοβολούσαν ασβέστη και νιοφερμένη άνοιξη και να 'μαι. στη κορφή του χωριού, στη ρίζα του κάστρου. Ένα κάστρο γκριζόχρωμα θεόρατο, Γατελούζικο λένε.

Πέρασα τη μεγάλη σιδερένια καστρόπορτα και προχώρησα στο στενό πλακόστρωτο διάδρομο, με τα μικρά θεοσκότεινα κελιά αριστερά και δεξιά του κελιά, που ανάλογα με την περίπτωση, προστάτευαν τους άμαχους ή παίζαν το ρόλο φυλακής για τους αιχμάλωτους- κι έφτασα μέσα στο ξέφωτο, μέσα στο κάστρο, μέσα στον πόλεμο.

Ένα τσούρμο σκολιόπαιδα που τέλειωσαν φαίνεται το διάβασμα, το είχαν κυριέψει. Ταμπουρωμένα στις πολεμίστρες, με ξύλινα τουφέκια και σπαθιά παίζανε πόλεμο. Κατακαημένη ανθρωπότητα, αναλογίστηκα, πώς να σταματήσουν οι μεγαλίστικοι πόλεμοι, όταν απ' αξεμπουμποίκιαστα βλαστάρια οι άνθρωποι, παίρνουν, με τον πετροπόλεμο, το βάφτισμα της φωτιάς.

- Αλτ και πυροβολώ, ακούστηκε η παιδιάστικη φωνή του φρουρού
Βροχή από πέτρες, και ξύλινα ακόντια στα πόδια μου. Τότε το συνειδητοποίησα, το αλτ ήταν για μένα. Κοντοστάθηκα.
- Εγώ λέω να τον σουβλίσουμε, βρονταφώναξε ο αρχηγός.
Τα χρειάστηκα κι επιστράτευσα το πιο γλυκό μου χαμόγελο. Σαν από μηχανής θεός, ο πολύξερος της παρέας...
- Είναι ο καινούργιος τελώνης.

Ο πόλεμος για λίγο σταμάτησε κι άρχισα να λύνω παιδικές απορίες για τελωνεία και τελώνια., ώσπου βαρέθηκαν να ρωτούν και ξαναρχίσαν τον πόλεμο. Σε λίγο ξεχάστηκα απ' τα σκολιόπαιδα και συνέχισα την ξενάγηση μου στους πύργους, στις πολεμίστρες, στις κρυψώνες. Οι τοίχοι του κάστρου, δέκα μέτρα πάχος!, άτρωτοι απ΄ όλα τα κανόνια της γης

Τι κι αν μαθαίνουν από μικροί οι άνθρωποι να σκοτώνονται, τι κι αν γίνονται χιλιάδες πόλεμοι κάθε μέρα, να γιατί τ' ανθρώπινο γένος δεν χάνεται. Σε κάθε πόλεμου την κοσμοχαλασιά, υπάρχουν τα κάστρα που γίνονται κιβωτοί της διάσωσης του ανθρώπινου γένους, συλλογίστηκα.

«Σήμερα το βράδυ, στις οκτώ, ο κινηματογράφος της πόλης μας, θα παρουσιάσει τη μεγαλειώδη πολεμική ταινία, Η καταστροφή της Χιροσίμα», διαλαλούσε το μεγάφωνο του κινηματογράφου της πόλης.

Καταστροφή της Χιροσίμα... Χιροσίμα! Το κάστρο ξόφλησε, αναλογίστηκα, καθώς κατευθυνόμουν προς την έξοδο. Με πόλεμους κι όπλα σαν αυτά της Χιροσίμα, τίποτα πια δεν μπορεί να σε σώσει ανθρώπινο γένος. Τίποτα.

Κι όμως...

καθώς βρισκόμουν στο στενό διάδρομο που οδηγεί πια στην έξοδο, μέσα απ' τα σκοτεινά του κελιά, με σταμάτησαν παιδιάτικα γέλια και ένοχες φωνούλες, μπερδεμένες με τα ερωτοτιτιβίσματα των πουλιών. Δυο δωδεκάχρονα αγγελούδια, ένα αγοράκι κι ένα κοριτσάκι, ξεκομμένα απ' το πάλεμα της φωτιάς και του θάνατου, μάθαιναν, μαζί με τα πρώιμα χελιδόνια, το πανανθρώπινο παιχνίδι της Ζωής και του Έρωτα . Ας είναι βλογημένα.

Ο ήλιος έγερνε να λουστεί στο καταγάλανο αιολικό Αιγαίο την ώρα που κατηφόριζα το πλακόστρωτο προς το ψαροκαφανεδάκι του λιμανιού, με το μυαλό μου ακόμα εκεί, στο παιχνιδοτιτίβισμα των ξεκομμένων απ' τον πετροπόλεμο, δωδεκάχρονων χελιδονιών. Ας είσαι βλογημένο κάστρο που τα μάζεψες.