"(...) Τις καμμένες πόλεις, τα νεκρά παιδιά θυμάμαι και το αίμα, Ερινούλα μου
Κι η δικιά μου η ζωή δίχως νόημα, δίχως φωνή και μ' άδειο βλέμμα, Ερινούλα μου
(...) Ξεκινάς να με βρεις κι όλο πέφτεις -θαρρείς- σε έναν τοίχο Ερινούλα μου
Κι ερωτεύεσαι εκεί δίχως χρώμα, δίχως οσμή και δίχως μύθο, Ερινούλα μου"
Κώστας Τριπολίτης, Δήμος Μούτσης, Delenda Est
Τα τείχη που χτίζουμε είναι προέκταση των τειχών που έχουν εγερθεί εντός μας, όπως πολύ σωστά αναφέρει ο συνθέτης.
Τα ίδια τείχη χτίζονται στις διαπροσωπικές επικοινωνίες. Τα ίδια και στα σύνορα κρατών. Τα πρώτα φτιάχνονται από υλικά του πνεύματος, ενώ τα δεύτερα από υλικά της φύσης. 'Κάγκελα παντού' που τραγουδά κι ο σατιρικός τραγουδιστής.
'Ενεργούμαστε φοβική αφόδευση' κατά την λαϊκή ρήση (εξευγενισμένη), που μυθοποιεί τα τείχη και εξορθολογίζει την αναγκαιότητα ύπαρξής τους.