Ο αρχιτέκτονας κοίταξε το ρολόι του. Αγορασμένο από μια πανάρχαιη στοά της Αγ. Πετρούπολης το ρώσικο αυτό μηχάνημα δεν τον είχε προδόσει πότε τα τελευταία 13 χρόνια. Επιχρυσωμένο, με αυτόματο μηχανισμό 19 τεμαχίων, άξιζε τα 3 ευρώ που είχε σπαταλήσει το 2003. Περπάτησε με σταθερό και αποφασισμένο βήμα προς τη στάση του μετρό Massena. Το μετρό θα τον οδηγούσε κάτω από τον Rhone, στη στάση Hotel De Ville. Στις 11.25. στο δημαρχείο της πόλη θα παρουσίαζε το νέο κτίριο που σχεδίασε για λογαριασμό του δήμου, ένα κτίριο στην παλαιά βιομηχανική περιοχή του Perrache, που θα στεγάσει το Μουσείο Πυριτίου της πόλης. Επιτάχυνε το βήμα του καθώς η ώρα ήταν ήδη 11:33. Η καθυστέρηση δεν ήταν γι' αυτόν ένα πρόβλημα. Είχε περάσει αρκετά χρόνια από τη ζωή του κτίζοντας τον προσωπικό του μύθο, ένα μύθο που κατάφερνε να πλασάρει στους πελάτες του. Από τώρα μπορούσε να φανταστεί τα βλέμματα των ακροατών να κοιτάζουν τον καθυστερημένο διάσημο έλληνα αρχιτέκτονα τη στιγμή που μπαίνει στην αίθουσα. Κατέβηκε τα σκαλιά του σταθμού γεμάτος αυτοπεποίθηση και φυσικά πήδηξε πάνω από τις μπάρες ελέγχου εισητηρίων. Το μέτρο δεν καθυστέρησε να περάσει και στις 11:42 ανέβαινε τα σκαλιά που οδηγούν στην πλατεία του δημαρχείου. Το βλέμμα του καρφώθηκε για άλλη μια φορά στο κτίριο του Jean Nouvel. Στο μυαλό του ήρθε η εικόνα του κοντού βετεράνου γάλλου αρχιτέκτονα που ακόμα και τώρα κατάφερνε να παίρνει τους διαγωνισμούς μέσα απ' τα χέρια του. Σκέφτηκε για πολλοστή φορά το θέμα της εντοπιότητάς του. Ή μάλλον της μη-εντοπιότητας του. Σκέφτηκε για πολλοστή φορά το ενδεχόμενο επιστροφής του στην Ελλάδα, εκεί που "ανήκει", για μια πιθανότητα να γίνει ακόμα πιο μεγάλος. Κοίταξε τις γάμπες μια γαλλίδας μερικά μέτρα μπροστά του, καταφέρνοντας ταυτόχρονα να διώξει από το μυαλό του τις ανόητες αυτές σκέψεις. Διέσχισε την πλατεία για να περάσει βιαστικά την είσοδο του δημαρχείου, κατευθύνοντας τα βήματά του προς την αίθουσα εκδηλώσεων. Η είσοδός του στο χώρο ήταν πιο θριαμευτική απ' ότι είχε φανταστεί. Παρά την καθυστέρησή του ο κόσμος σηκώθηκε όρθιος και χειροκρότησε. Το κοινό αποτελούνταν κυρίως από φοιτητές αρχιτεκτονικής της τοπικής σχολής, στην πλειοψηφία τους γένους θηλυκού. Μετά από τις τελευταίες του φωτογραφίσεις στο γαλλικό Maxim, οι γυμνασμένοι μυς του αρχιτέκτονα ήταν κοινό μυστικό που αρκούσε από μόνο του για να τραβήξει στην παρουσίαση όλο σχεδόν το γυναικείο πληθυσμό της σχολής. Παρά το χειροκρότημα, κατάφερε να κρατήσει το πρόσωπό του αφύσικα ανέκφραστο και παγωμένο, όπως συνήθιζε σε κάθε δημόσια εμφάνιση. Κατευθύνθηκε προς το βήμα, όπου με γρήγορες και σταθερές κινήσεις συνέδεσε στον προτζέκτορα το IBM laptop του. Το κομπιούτερ του τράβηξε αμέσως τα βλέμματα. Επρόκειτω για ένα παλιό μηχάνημα, αφού η IBM είχε σταματήσει να κατασκευάζει φορητούς από το 2004. Παρόλα αυτά το μηχάνημα είχε κάτι το παράξενο, κάτι το ξεχωριστό. Ο αρχιτέκτονας, θέλοντας για τραβήξει για άλλη μια φορά τα βλέμματα, είχε ανακαλύψει αυτό το εξαιρετικό μοντέλο του 1992, το πρώτο φορητό της IBM, το thinkpad700c. Με επεξεργαστή 486SLC στα 25 MHz και 120Mb σκληρό δίσκο, το laptop αυτό ήταν ό,τι καλύτερο είχε να αναδείξει η εποχή εκείνη. Θυμήθηκε τι στιγμή που το μάζευε από εκείνο τον κάδο σκουπιδιών, στο ανατολικό LA το 2012. Η οθόνη "καλωσορίσματος" των windows 95 φάνηκε στο πανί προβολών. Με την άκρη του ματιού του πρόσεξε τους απορημένους θεατές, κάποιοι από τους οποίους δεν είχαν καν γεννηθεί το 1995. Έκανε διπλό κλικ στο εικονίδιο, παύση 8 δευτερολέπτων μέχρι να φορτώσει η πρώτη διαφάνεια, πήρε μια αναπνοή με το στομάχι, όπως τον είχε συμβουλεύσει ο δάσκαλος ορθοφωνίας, και άρχισε να μιλάει.
Το κοινό ξέσπασε σε χειροκροτήματα. Η ομιλία τέλειωσε και εκείνος, ανέκφραστος όπως πάντα, περίμενε το τέλος των χειροκροτημάτων. Κοίταζε την οθόνη προβολών. Η τελευταία διαφάνεια δεν ήταν αφιερωμένη στο Νέο Μουσείο που σχεδίασε. Στην οθόνη φαινόταν ένα πολυώροφο γυάλινο κτίριο. Ήταν μια εικόνα από τη σπουδαστική διπλωματική του εργασία, το 2003. Μια νέα, διαφορετική εκκλησία στη Θεσσαλονίκη. Ένα project που εδώ και λίγο καιρό αποτελούσε τον επίλογο κάθε ομιλίας του. Από τότε που η εκκλησία απέρριψε την πρότασή του, αποφάσισε να το προβάλει σε όλο τον κόσμο, προσπαθώντας να δώσει δημοσιότητα σε ένα θέμα που θα άνοιγε το δρόμο της επιστροφής του στην Ελλάδα. Τα χειροκροτήματα κόπασαν και το βλέμμα του τράβηξαν τα μάτια μιας νεαρής γαλλίδας που τον κοιτούσε επίμονα. Σκεπτόμενος πως δεν έχει καιρό για "τέτοια" τράβηξε γρήγορα τα μάτια του προσπαθώντας να μην φανερώσει τη στιγμιαία ευαισθησία του. Μάζεψε το ΙΒΜ και κατέβηκε από το βήμα για να δεχθεί με ένα τέλειο πλαστικό χαμόγελο τα συγχαρητήρια των γάλλων συναδέλφων του. Ο πρόεδρος του Συλλόγου Αρχιτεκτόνων της πόλης του ανακοίνωσε πως είχαν κανονίσει προς τιμήν του τραπέζι σε ένα από τα παλαιότερα και φημισμένα εστιατόρια του μεσαιωνικού κέντρου. Το εστιατόριο ήταν κόντα και γρήγορα βρέθηκε να κάθεται αναπαυτικά σε μια πανέμορφη καρέκλα του 1933, προϊόν σχεδιασμού του Walter Gropius. Με κομψές κινήσεις έβγαλε από πάνω του το σακάκι, αφήνοντας σε κοινή θέα το αγαπημένο του φθαρμένο πουλόβερ, εκείνο με την τρύπα στη δεξιά μασχάλη. Έβγαλε από την εσωτερική τσέπη το αγαπημένο του πακέτο, Παπαστράτος Classic Lights και άναψε ένα τσιγάρο πριν μπει κι αυτός, επιθετικά σχεδόν, στην κουβέντα που είχαν αρχίσει οι συνάδελφοί του. Παρήγγειλε τα αγαπημένα του πιάτα, μια σαλάτα με τυρί chevre και ένα βοδινό φιλέτο, σχεδόν ωμό. Για ποτό πήρε μια fanta με ανθρακικό, γεγονός που εξέπληξε τους γάλλους συναδέλφους του, αλλά και το σερβιτόρο που φάνηκε να βγαίνει έξω από το μαγαζί, κατευθυνόμενος προς το κοντινότερο minimarket.

[συνεχίζεται]