Περιμένοντας το φαγητό και τη fanta του έριχνε κλεφτές ματιές στους συναδέλφους του. Η Laura, μια ισπανίδα μεγαλωμένη στη Γαλλία, γνωστή αρχιτέκτων-designer, ο Antoine, πρόεδρος του τοπικού συλλόγου αρχιτεκτόνων, η Natalie, καθηγήτρια της αρχιτεκτονικής σχολής στον τομέα της Πολεοδομίας και η Louise, καθηγήτρια στον τομέα της Νανοτεχνικής. Η κατάσταση άρχισε να τον κουράζει. Το παγωμένο στυλ που προσπαθούσε να διατηρήσει ήταν ψυχοφθόρο. Μετάνιωσε για τη fanta και σκέφτηκε λίτρα γαλλικό κρασί να κυλάνε μέσα του σαν βροχή που πέφτει μια Τρίτη βράδυ στους δρόμους του Παρισιού. Έπρεπε να χαλαρώσει και έπρεπε να το κάνει άμεσα. Επιστεγάζοντας τον κάθε του τρόμο ήρθε η διαπίστωση ότι έβρισκε τη Louise ιδιαιτέρως νόστιμη, ίσως όχι όσο το φιλέτο που περίμενε, αλλά νόστιμη, σίγουρα όσο μια φλοίδα τρούφας πάνω σε χειροποίητα ζυμαρικά στην Βόρεια Ιταλία. Έπρεπε να χαλαρώσει. Σκέφτηκε τη μικρή δόση marijuana που φύλαγε πάντα μέσα στην τσέπη του. Σκέφτηκε την τουαλέτα. Σκέφτηκε χίλιους τρόπους για να την καπνίσει. Σκέφτηκε την απουσία του από το τραπέζι για λίγα λεπτά. Σκέφτηκε τους φίλους του και τα τσιγάρα τους. Σκέφτηκε τη Louise. Και σταμάτησε να σκέφτεται, όχι γιατί το ήθελε, αλλά γιατί μπροστά του παρουσιάστηκε το πιάτο με τη σαλάτα του. Μύρισε τον αέρα. Μπορούσε να δει μπροστά του υλοποιημένη τη μυρωδιά του τυριού, σε μορφή γαλαζοπράσινων καπνών να αιωρείται πάνω από το πιάτο. Αρκούμενος σε ένα κοφτό “Καλή όρεξη” τοποθέτησε το αριστερό του χέρι στο πιρούνι και το δεξί στο μαχαίρι. Οι συνάδελφοί του έκαναν το ίδιο. Τα χέρια του οδήγησαν το μαχαιροπίρουνο απ' ευθείας στο τυρί. Με γρήγορες και επιδέξιες κινήσεις έκοψε το πρώτο μικρό κομμάτι, το συνδύασε με λίγο μαρούλι και άρχισε την κίνηση προς το στόμα του. Ενώ η μπουκιά βρισκόταν ήδη σ' αυτήν την τέλεια τροχεία, που μόνο μια τριτοβάθμια εξίσωση μπορούσε να περιγράψει, συνέβη κάτι που τον έκανε να παγώσει. Ένα γυμνό πόδι χάιδευε το δικό του κάτω από το τραπέζι. Τον ακουμπούσε στη γάμπα, στο γυμνό σημείο πάνω από την κάλτσα. Και η λέξη “ακουμπούσε” είναι λίγη για να περιγράψει εκείνες τις κινήσεις, εκείνο το δέρμα, εκείνο το υπέρμετρα ερωτικό άγγιγμα. Κατάφερε να υπερνικήσει την αόρατη δύναμη που σταμάτησε το χέρι του για να βάλει με επιτυχία τη μπουκιά στο στόμα. Καθώς άρχισε ανόρεχτα να μασάει, ένιωσε τα χέρια του να παγώνουν, τα πόδια του να μουδιάζουν, τη σπονδυλική του στήλη να σείεται από χιλιάδες μεγαβάτ ηλεκτρικού ρεύματος. Προσπάθησε με δυσκολία να σηκώσει το βλέμμα του από το πιάτο για να συνειδητοποιήσει πως απέναντί του καθόταν η Louise, που αυτή τη στιγμή μιλούσε γελώντας με τον Antoine. Σε κλάσματα δευτερολέπτου παρατήρησε τα μάτια της, τους ώμους της, το φόρεμά της, το στήθος της. Κατάπιε τη μπουκιά χωρίς να τη μασήσει τελείως. Από παλιά άκουγε πως οι γυναίκες λειτουργούν σαν μικροεπεξεργαστές multitasking αλλά αυτή εδώ μπροστά του πρέπει να δούλευε σαν τους νέους 256-bit AMD. Οι κινήσεις της πάνω από το τραπέζι έρχονταν σε απόλυτη αντίθεση με το πάθος του ποδιού της. Ίσως να τη βοηθούσε η ιδιότητα της Νανοτεχνικής; Ίσως τα μαθηματικά που εκείνος ποτέ δεν κατάλαβε; Ότι και να ήταν αυτό, έπρεπε να κάνει κάτι γρήγορα. Ρισκάροντας, άρχισε να σηκώνεται, ανακοινώνοντας στους συναδέλφους τη σύντομη επίσκεψή του στην τουαλέτα. Μη μπορώντας να κάνει αλλιώς το βλέμμα του οδηγήθηκε στη Louise. Και εκείνη τη στιγμή, που διήρκεσε γύρω στα 221 δευτερόλεπτα, ή του φάνηκε πως διήρκεσε 221 δευτερόλεπτα, είδε τα μάτια της να στρέφονται προς αυτόν, ακολουθώντας τον στην ανοδική του πορεία από την καρέκλα προς την όρθια στάση. Το κεφάλι της έμεινε ακίνητο και τα μάτια της άγγιξαν το ανώτατο όριο συστροφής του ανθρώπινου βολβού. Η απόλυτα ερεθιστική εικόνα της γυναίκας που γυρίζει τα μάτια προς τα πάνω για να κοιτάξει τον άντρα ήταν μπροστά του. Και καθώς βρισκόταν σε μια κατάσταση που μόνο πιο άβολη μπορούσε να γίνει, η Louise, κοιτώντας τον στα μάτια, τον ρώτησε χαμογελώντας “και... τι πάτε να κάνετε στην τουαλέτα;”, με μια ερωτική αυθάδεια που μόνο μια γαλλίδα που ήξερε απ' έξω όλους τους τύπους γρατζουνιάς του Κάμα Σούτρα θα μπορούσε να έχει. Αστραπιαία σκέφτηκε όλες τις πιθανές απαντήσεις. Η απάντηση “πάω να κατουρήσω” απορρίφθηκε αμέσως, άλλωστε δεν ήταν αλήθεια. Παρομοίως και το “πάω να καπνίσω λίγο χασίς, θέλεις να έρθεις μαζί μου;”. Το πιο ρεαλιστικό θα ήταν το “πάω να την παίξω, θέλεις να με βοηθήσεις;”. Το απέρριψε κι αυτό, δεν ένιωθε τόσο άνετα με άλλη μια καθηγήτρια πανεπιστημίου και ένα πρόεδρο συλλόγου. Καταφέρνοντας να ξεπεράσει κάθε ψυχρό βλέμμα που διατηρούσε μέχρι εκείνη τη στιγμή, χαμογέλασε έξυπνα κλείνοντας το μάτι στη Louise, φεύγοντας για την τουαλέτα χωρίς να πει λέξη. Όπως κάθε αρχιτέκτονας που σέβεται τον εαυτό του, είχε ήδη μαντέψει που βρίσκονταν οι τουαλέτες. Ξεφύσηξε και έτρεξε στο νιπτήρα. Πλύθηκε με κρύο νερό. Έβγαλε από την τσέπη του το χασίς και τα τσιγάρα. Κλείδωσε την πόρτα. Έτριψε την άκρη του τσιγάρου μέχρι να φύγει λίγος καπνός. Προσεκτικά τοποθέτησε στη θέση του καπνού όσο περισσότερο χασίς μπορούσε. Με την άκρη του ψεύτικου Montblanc του το έσπρωξε προς τα μέσα. Έβγαλε τον bic αναπτήρα από την άλλη τσέπη. Άναψε το υβριδικό του τσιγάρο τραβώντας 3-4 δυνατές ρουφηξιές. Γαλάζιος καπνός γέμισε την τουαλέτα. Πέταξε το τσιγάρο στη λεκάνη και τράβηξε το καζανάκι. Ήδη ένιωθε καλύτερα.

[συνεχίζεται]