Ξαφνικά,  βρίσκεσαι να ξυπνάς και πάλι στα γνώριμα σεντόνια , στην βροχερή πόλη . Ήρθες λίγες μέρες αργότερα απ’ ότι είχες σχεδιάσει και θα ξαναφύγεις τελικά αρκετά νωρίτερα απ’ ότι υπολόγιζες. Επιστροφή στην βάση λοιπόν. Κάθε επιστροφή διαφορετική, γεμάτη νέες προσδοκίες , όχι από κανέναν άλλον παρά μόνο από τον εαυτό μου. Τον εαυτό που βρίσκω στην άλλη πόλη και που τον φέρνω πάντα μαζί μου στην βροχερή , αλλά πάντα τον ξαναχάνω. Άλλοτε μένει μαζί μου εβδομάδες ολόκληρες , άλλοτε λίγες μέρες μόνο πριν ανοίξει την πόρτα να χαθεί και πάλι.  Δεν τον αδικώ.  Τι να κάνει ο έρμος εαυτός εδώ;  Όλο διάβασμα, βροχή, υποχρεώσεις και όλο και πιο σπάνια πλέον γελαστοί καφέδες με τα παιδιά. Αποστάσεις , υποχρεώσεις, προβλήματα που μας φόρτωσαν πριν την ώρα μας , να δεις που θα ασπρίσουμε πριν πατήσουμε καλά καλά τα 30 .

Καφές , lifo –επιτέλους την κανονική, τυπωμένη σε χαρτί, που άρπαξα από το stand σε εκείνο το καφέ –σουβενίρ από την πιο πρόσφατη επιστροφή- (λες να πληρωθώ για την διαφήμιση;;) , τα βιβλία να περιμένουν αποστήθιση, παπαγαλία- ο,τι σκοτώνει την γνώση με λίγα λόγια , και η Πρωτοψάλτη από τα ηχεία:

«Η καταιγίδα θα τσακίσει το κατάρτι,
ένας αγέρας θα φυσήξει δυνατός,
θα σε θυμάμαι καθιστό στο σκαλοπάτι,
να μου γελάς και να λούζεσαι στο φως.»

15.36 και ακόμα βρέχει πεισματικά, λες και θέλει ο καιρός η μόνη μου επιλογή να είναι το διάβασμα. Ας του κάνω το χατίρι μήπως και βγει ποτέ ο ήλιος και ανοίξει το μάτι και η ψυχή μας.