Μέσα σε ένα βιβλίο...

ενα μικρο αποσπασματακι απο το βιβλιο "αθηνα" ,υποτιτλος:ευτυχως που δε γεννηθηκα ομορφη.....
του κωστα καρακαση

...τοτε θυμηθηκε σαν αστραπη τα λογια της μητερας της που ειχαν λεχθει σε ανυποπτο χρονο και πανω σε αλλο ή παρεμφερες θεμα.δε θυμοταν ακριβως,ομως της ειχε πει ξεκαθαρα:κορη μου,ποτε μην προδωσεις την καρδια σου.το μυαλο και η καρδια ειναι δυο αντιθετα πραγματα που σπανια συμβιβαζονται μεταξυ τους.οποιο και να διαλεξεις,8α πληρωσεις το σντιστοιχο τιμημα των πραξεων σου.ομως μια ευτυχισμενη καρδια ειναι χιλιες φορες προτιμοτερη απο μια ζωη πνιγμενη στην ανθρωπινη λογικη.η καρδια ειναι ο βωμος που πανω του πρεπει να θυσιαζονται τα παντα,ή σχεδον τα παντα.

ZOI, polu wraio to apospasma...!!

H alh8eia einai pws den mporw na pw ti einai kalutero na kanei kapoios...oute kai 3erw, gia na eimai eilikrinhs, poio einai to pio swsto!! Panta uparxoun periptwseis kai periptwseis, vlepeis kai krineis analoga!!
Pantws h idea tou na akouw thn kardia mou, mou aresei polu kai me deleazei panta!

"Μιλούσα αποφασιστικά...:

-Είπες πως ό,τι έκανα ήταν γελοίο.
Αυτό το καταλαβαίνω.
Γιατί όμως έπραξα με τη θέλησή μου κάτι τόσο γελοίο ;
Γιατί έκανα, με τη θέλησή μου, κάτι που μοιάζει τόσο παράλογο;
Γιατί ήρθα στην Ιαπωνία ενώ ήξερα πως θα πεθάνω; Σκέψου λίγο.
Αν πεθάνω και αφήσω πίσω μου εσένα και την Ιαπωνία να παιδεύεστε με αυτή την ερώτηση, η ζωή μου σε αυτόν τον κόσμο είχε κάποιο νόημα.

- Δεν καταλαβαίνω.

- Έζησα...ό,τι κι αν πω, έζησα. Δε μετανιώνω για τίποτα.

Ο αξιωματούχος έφυγε χωρίς να πει λέξη.
Γυρνώντας στο κελί, ρώτησα το φρουρό αν μπορουσα να δω για μια στιγμή τον ωκεανό και μου έδωσε τη συγκατάθεσή του. Στάθηκα δίπλα στον αγκαθωτό φράχτη που περιτριγύριζε το κελί και κοίταξα τη χειμωνιάτικη θάλασσα.
Ο ωκεανός τρεμόφεγγε στον απογευματινό ήλιο. Λίγα στρογγυλεμένα νησιά πρόβαλλαν στον ορίζοντα. Δε φαινόταν πουθενά πλοίο κι όλα ήταν γαλήνια. Αύτός ήταν ο τάφος του Βάσκουεθ κι ο τάφος πολλών ιεραποστόλων. Σύντομα, αυτός θα γινόταν και ο δικός μου τάφος..."

Από το βιβλίο "Οι σαμουράι" του Σουσάκου Έντο, εκδ. Ψυχογιός

"...Κατά τύχη, όπως λένε, βρήκα ξαφνικά ένα περίεργο καταφύγιο.
Πάντως δεν υπάρχουν τέτοιες τύχες.
Όταν κανείς χρειάζεται κάτι και επιδιώκει να το έχει, δεν είναι η τύχη που του το δίνει,
αλλά η δική του επιθυμία και η προσπάθεια που κάνει να το γυρέψει..."

Από το βιβλίο "Ντέμιαν" του Χέρμαν Έσσε

"...Η ευγένεια είναι φτωχή αρετή, όταν αυτή επιδεικνύεται από το φόβο μήπως θιγεί το καλό γούστο. Ενώ το σωστό είναι ότι αποτελεί την πιο ανοιχτή εκδήλωση ενός συμπαθητικού σεβασμού προς τα αισθήματα των άλλων...
Στην πιο υψηλή μορφή της η ευγένεια σχεδόν προσήγγιζε την αγάπη. Μπορούμε σεμνά να πούμε ότι ευγένεια είναι ό,τι "υποφέρει πολύ και είναι αγαθό. Δεν φθονεί, δεν μεγαλαυχεί, ούτε φουσκώνει. Δεν συμπεριφέρεται απρεπώς. Δεν αυτοεπιδεικνύεται, δεν ερεθίζεται εύκολα, δεν λογαριάζει το κακό".....
...Χωρίς φιλαλήθεια και ειλικρίνεια, η ευγένεια είναι φάρσα και επίδειξη....

...Έχω ακούσει από Ευρωπαίους μειωτικές παρατηρήσεις πάνω στο θέμα της περίτεχνης μαθητείας μας στην ευγένεια. Έχει επικριθεί (η μαθητεία μας) για το ότι απορροφά πολλή από τη σκέψη μας και ότι σε τελευταία ανάλυση είναι ανοησία το επιδεικνύει κανείς υπακοή ακριβείας σε αυτήν. Δέχομαι ότι μπορεί να βρει κανείς κάποιες μη αναγκείες λεπτότητες στις εθιμοτυπικές τελετουργίες, αλλά το αν αυτό είναι όμοια ανόητο με την προσκόλληση στις πάντα μεταβαλλόμενες μόδες της Δύσης είναι ένα ερώτημα με όχι πολύ ξεκάθαρη απάντηση στο μυαλό μου..."

Από το βιβλίο: "Μπουσίντο, ο Κώδικας των Σαμουράι" του Ιναζό Νιτόμπε, σε μετάφραση Βύρωνα Πολύδωρα, εκδ. Καστανιώτη

"....Ποτέ δεν διακινδύνευσαν τίποτα και γι' αυτό είναι άσοι στο να διακρίνουν την ήττα των άλλων...."

(Paulo Coelho, "Έντεκα Λεπτά", εκδ. Λιβάνη,2003)

"Είπε η γυναίκα: "Στην ακτή ανατολικά της χώρας υπάρχει ένα νησί που πάνω του υψώνεται ένας γιγάντιος ναός με πάρα πολλές καμπάνες".
Το παιδί πρόσεξε ότι φορούσε παράξενα ρούχα και ότι ένα πέπλο κάλυπτε τα μαλλιά της. Δεν την είχε ξαναδεί.
"Είδες ποτέ αυτό το ναό;" το ρώτησε εκείνη.
"Πήγαινε μέχρι εκεί και πες μου τη γνώμη σου".
Γοητευμένο από την ομορφιά της γυναίκας, το παιδί πήγε μέχρι το μέρος που του υπέδειξε. Και δεν είδε τίποτ' άλλο απ' αυτό που έβλεπε συνήθως κανείς: το γαλανό ουρανό και τον ωκεανό.
Απογοητευμένο, κατευθύνθηκε προς τα σπίτια, όπου έμεναν μερικοί ψαράδες και τους ρώτησε για ένα νησί με ένα ναό.
"Ναι υπήρχε, αλλά πριν από πολύ καιρό, όταν εδώ ζούσαν ακόμα οι προπαππούδες μου" είπε ένας γερο-ψαράς.
"Μετά έγινε ένας σεισμός και το νησία καταποντίστηκε στη θάλασσα. Κι όμως, παρ' όλο που δεν μπορούμε πια να δούμε το νησί, καταφέρνουμε ακόμα ν' ακούμε τις καμπάνες του ναού του, όταν η θάλασσα τις κάνει να ταλαντεύονται εκεί κάτω, στο βυθό".
Το παδιί επέστρεψε στην παραλία και περίμενε ν' ακούσει τις καμπάνες. Πέρασε εκεί όλο το απόγευμα, αλλά το μόνο που κατάφερε να ακούσει ήταν ο ήχος των κυμάτωνκαι τα κρωξίματα των γλάρων.
Όταν έπεσε το βράδυ, οι γονείς του πήγαν να το πάρουν. Το επόμενο πρωί, το παιδί ξαναγύρισε στην παραλία.
Δεν μπορούσε να πιστέψει πως μια τόσο όμορφη γυναίκα ήταν δυνατό να πει ψέμματα. Αν μια μέρα εκείνη επέστρεφε, θα μπορούσε να της πει ότι δεν είχε δει το νησί, αλλά ότι άκουσε τις καμπάνες του ναού που χτυπούσαν χάρη στην κίνηση των νερών.
Πέρασαν έτσι μερικοί μήνες. Η γυναίκα δεν ξαναγύρισε και το αγοράκι την ξέχασε. Τώρα είχε βάλει σκοπό ν' ανακαλύψει τα πλούτη και τους θυσαυρούς του βυθιμσμένου ναού. Αν άκουγε τις καμπάνες, θα μπορούσε να τον εντοπίσει και να πάρει τον κρυμμένο θησαυρό.
Τώρα πια δεν τον ενδιέφεραν ούτο το σχολείο, ούτε η παρέα των φίλων του. Έγινε το αγαπημένο αστείο των άλλων παιδιών, που συνήθιζαν να λένε:
"Δεν είναι πια σαν κι εμάς. Προτιμάει να κάθεται και να κοιτάζει τη θάλασσα, επειδή φοβάται μήπως χάσει όταν παίζουμε".
Και βλέποντας το παιδί να κάθεται κοντά στην θάλλασα, όλοι γελούσαν
Αν και δεν κατάφερνε ν' ακούσει τις καμπάνες του ανού, το παιδί μάθαινε κάθε ημέρα διάφορα πράγματα. Παρατήρησε ότι, ακούγοντας για πολλή ώρα τον ήχο των κυμάτων, ο φλοίσβος δεν του αποσπούσε πια την προσοχή.
Πέρασε λίγος καιρός και συνήθισε και τα κρωξίματα των λάρων,τ ο βούισμα των μελισσών, τον άνεμο που σφύριζε ανάμεσα στους φοίνικες.
Έξι μήνες μετά τη συνάντησή του με τη γυναίκα, κανένας θόρυβος δεν αποσπούσε πια την προσοχή του παιδιού. Τις καμπάνες όμως του βυθισμένου ναού δεν τις είχε ακούσει ακόμα.
Μερικοί ψαράδες πήγαιναν να κουβεντιάσουν μαζί του και επέμεναν:
"Εμείς τις έχουμε ακούσει" έλεγαν.
Το αγοράκι όμως, συνέχιζε να μην τις ακούει.
Λίγο καιρό αργότερα, οι ψαράδες άλλαξαν τροπάρι:
"Είσαι πολύ επικεντρωμένος στον ήχο των καμπανών εκεί κάτων. Παράτα τα και άρχισε να παίζεις ξανά με τους φίλους σου. Ίσως μόνο οι ψαράδες να καταφέρνουν να τις ακούσουν".
Ύστερα από ένα χρόνο περίπου, το παιδί είπε στον εαυτό του:
"Μπορεί να έχουν αυτοί δίκιο. Καλύτερα να μεγαλώσω, να γίνω ψαράς και να έρχομαι σε αυτήν την παραλία κάθε πρωί, αφού έχω αρχίσει να την αγαπώ". Και σκέφτηκε ακόμα:
"Ίσως να πρόκειται απλώς για ένα μύθο. Με το σεισμό οι καμπάνες έσπασαν και δε θα χτυπήσουν ποτέ πια".
Εκείνο το απόγευμα αποφάσισε να γυρίσει σπίτι.
Πλησίασε τον ωκεανό, για να του ζητήσει την άδεια.
Κοίταξε άλλη μια φορά το θέαμα της Φύσης και τότε, επειδή δεν ήτνα πια επικεντρωμένος στις καμπάνες, μπόρεσε να χαμογελάσει στο τραγούδι των γλάρων, στο θόρυβο της θάλασσας, στον άνεμο που σφύριζε ανάμεσα στους φοίνικες. Άκουσε από μακριά τις φωνές των φίλων του που έπαιζαν και χάρηκε στη σκέψη ότι πολύ σύντομα θα επέστρεφε στα παιχνίδια της παιδικής ηλικίας.
Το παιδί ήταν ευχαριστημένο. Και, όπως μόνο ένα παιδί ξέρει να κάνει, ευχαρίστησε που ήταν ζωντανό. Ήξερε ότι δεν είχε χάσει το χρόνο του, επειδή είχε μάθει να παρατηρεί και να σέβεται τη Φύση.
Τότε, θαυμάζοντας τη θάλασσα, τους γλάρους, τον άνεμο, τα φύλλα των φοινίκων και τις φωνές των φίλων που έπαιζαν, άκουσε επίσης και την πρώτη καμπάνα.
Και μία άλλη ακόμα.
Κι έπειτα άλλη μία, μέχρι που όλες οι καμπάνες του βυθισμένου ναού αντήχησαν, γεμίζοντάς το χαρά.
Χρόνια αργότερα, ενήλικος πια, ξαναγύρισε στο χωριό και στην παραλία των παιδικών χρόνων του.
Δεν ήθελε πια να πάρει κανένα θησαυρό από το βυθό της θάλασσας. Ίσως να ήταν απλώς καρπός της φαντασίας του, ίσως να μην είχε ακούσει ποτέ τις βυθιμσμένες καμπάνες, εκείνο το μακρινό απόγευμα, παιδί ακόμα. Αποφάσισε πάντως, να κάνει έναν περίπατο στην παραλία, για ν' ακούσει τον ήχο του ανέμου και τα κρωξίματα των γλάρων.
Σάστισε όταν είδε, καθισμένη πάντω στην άμμο, τη γυναίκα που του είχε μιλήσει για το νησί με το ναό.
"Τι κάνεις εδώ;", τη ρώτησε.
"Σε περίμενα", απάντησε εκείνη.
Εκείνος πρόσεξε ότι, αν και είχαν περάσει πολλά χρόνια, η γυναίκα είχε ακόμα την ίδια εμφάνιση. Το πέπλο που της κάλυπτε τα μαλλιά δεν έδειχνε καθόλου τσαλακωμένο από το χρόνο.
Εκείνη του έτεινε ένα γαλάζιο τετράδιο με λευκές σελίδες.
"Γράψε: "Ένας πολεμιστής του φωτός δείχνει προσοχή στα μάτια ενός παιδιού. Γιατί αυτά τα μάτια ξέρουν να βλέπουν τον κόσμο χωρίς πικρία. Όταν επιθυμεί να μάθει αν αυτός που βρίσκεται στο πλευρό του είναι άξιος εμπιστοσύνης, προσπαθεί να δει τον τρόπο, με τον οποίο θα τον κοίταζε ένα παιδί".
"Τι είναι ένας πολεμιστής του φωτός;"
"Πιστεύω πως εσύ ξέρεις", απάντησε εκείνη χαμογελώντας.
"Αυτός που είναι ικανός να κατανοήσει το θαύμα της ζωής, να παλέψει μέχρις εσχάτων για κάτι που πιστεύει. Και τότε ακούει τις καμπάνες που η θάλασσα κάνει ν' αντηχήσουν στο κρεβάτι του".
Δεν είχε θεωρήσει ποτέ τον εαυτό του πολεμιστή του φωτός. Η γυναίκα έδειξε να μαντεύει τη σκέψη του.
"Όλοι είναι ικανοί γι' αυτό. Και κανείς δε θεωρεί ότι είναι πολεμιστής του φωτός, αν και τελικά είναι".
Εκείνος κοίταξε τις σελίδες του τετραδίου. Η γυναίκα χαμογέλασε ξανά.
"Γράψε", είπε στο τέλος εκείνη......"


Η αρχή του βιβλίου "Το εγχειρίδιο του Πολεμιστή του Φωτός" του Paulo Coelho

Ένα βιβλίο γεμάτο μικρά σημειώματα, σαν σε ημερολόγιο, για να ανακαλύψουμε το θησαυρό της ζωής μας...Σας το προτείνω ανεπιφύλακτα..

Απόσπασμα από το κεφάλαιο με τίτλο: "Πώς να διαλέξετε ένα αποδοτικό επάγγελμα", από το βιβλίο "Πως να διαψεύδετε μία διάψευση και άλλες οδηγίες χρήσεως " του Umberto Eco

"......Ένα άλλο περιζήτητο επάγγελμα είναι του συγγραφέως οδηγιών χρήσεως των οικιακών συσκευών και των ηλεκτρονικών οργάνων. Οι οδηγίες αυτές θα πρέπει κατά κύριο λόγο να εμποδίζουν την εγκατάσταση. Το πρότυπο δεν είναι τα κολοσσιαία εγχειρίδια που συνοδεύουν τους υπολογιστές, διότι αυτά επιτυγχάνουν το σκοπό τους, έστω και με τρόπο δαπανηρό για τον παραγωγό. Το πρότυπο είναι τα χαρτάκια των φαρμακευτικών προϊόντων, τα οποία προϊόντα έχουν και το πλεονέκτημα να διαθέτουν επιστημονικοφανή ονόματα, για την περίπτωση που ο αγοραστής αισθάνεται αμηχανία, χωρίς όμως να αποκρύπτουν την πραγματική τους φύση (Προστατάν, Μηνοπαυσίν, Τσιρλάξ). Οι εσωκλειόμενες οδηγίες, αντίθετα, κατορθώνουν με λίγα λόγια να κάνουν ανεξιχνίαστες τις συμβουλές από τις οποίες εξαρτάται η ζωή μας: "Δεν υπάρχουν αντενδείξεις πλην των απρόβλεπτων και θανατηφόρων αντιδράσεων στο προϊόν".
Για τις οικιακές συσκευές και τα παρεμφερή, οι οδηγίες πρέπει να μακρηγορούν εξηγώντας πράγματα τόσο προφανή, ώστε να σας βάλουν στον πειρασμό να τα παραλείψετε, χάνοντας έτσι τη μόνη πραγματικά ουσιαστική πληροφορία:
"Για να εγκαταστήσετε το ΡΖ40, θα πρέπει κατα' αρχήν να το βγάλετε από τη χάρτινη συσκευασία του. Για να βγεί το ΡΖ40 από τη συσκευασία, θα πρέπει απαραίτητα, να ανοίξετε αυτή τη συσκευασί. Η συσκευασία ανοίγει, μόλις τραβήξετε προς τις αντίθετες κατευθύνσεις τα φύλλα του καπακιού (βλ. διάγραμμα στο εσωτερικό). Στη διάρκεια αυτών των εργασιών σας συμβουλεύουμε να κρατάτε το δοχείο κάθετο, με το καπάκι στραμμένο προς τα πάνω, διότι στην αντίθετη περίπτωση το ΡΖ40 διατρέχει τον κίνδυνο να πέσει κάτω. Το πάνω μέρος είναι εκείνο που γράφει ΑΝΩ. Στην περίπτωση που το καπάκι δεν ανοίξε με την πρώτη προσπάθεια, σας συμβουλεύουμε να δοκιμάσετε μια δεύτερη φορά. Μόλις το ανοίξετε και ρποτού να βγάλετε το αλουμινένιο κάλυμμα, θα πρέπει να αφαιρέσετε την κόκκινη ταινία, διαφορετικά η συσκευή εκρήγνυται. ΠΡΟΣΟΧΗ: μόλις βγάλετε το ΡΖ40 μπορείτε να πετάξετε το κουτί".


Ένα άλλο δύσκολο επάγγελμα είναι η επεξεργασία των ερωτηματολογίων εκείνων των τεστ που συνήθως εμφανίζονται, τα καλοκαίρια, στα πολιτικά και πολιτιστικά περιοδικά. "Ανάμεσα σε ένα ποτήρι με εγγλέζικο αλάτι και σε ένα με παλιό κονιάκ, ποιο θα διαλέγατε; Θα θέλατε να περάσετε τις διακοπές σας με μια λεπρή ογδοντάρα ή με την Ιζαμπέλ Ανζανί; Θα προτιμούσατε να σας επιτθούν άγρια κόκκινα μυρμήγκια ή να περάσετε μια νύχτα με την Ορνέλα Μούτι; Αν διαλέξατε την πρώτη απάντσηση σε όλα, είστε εξωστρεφής, εφευρετικός, πρωτότυπος αλλά σεξουαλικά λιγάκι ψυχρός. Αν απαντήσατε σε όλα το δύο, είστε τσαχπίνης".
Στην ιατρική στήλη μιας εφημερίδας βρήκα ένα τεστ για το μαύρισμα, που έδινε σε κάθε ερώτηση τρεις πιθανές απαντήσεις Α, Β και Γ. Οι απαντήσεις Α είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες:
"Μετά από την έκθεσή σας στον ήλιο, πώς θα χαρακτηρίζατε το κοκκίνισμα του δέρματός σας;
Α. Έντονο.
Πόσες φορές έχετε καεί;
Α. Κάθε φορά που κάθισα στον ήλιο.
48 ώρες μετά παό το ερύθημα τι χρώμα έχει το δέρμα σας;
Α. Είναι ακόμα κόκκινο.
Απάντηση: Αν έχετε περισσότερα Α, το δέρμα σας είναι πολύ ευαίσθητο και εύκολα παθαίνετε εγκαύματα από τον ήλιο"

Σκέφτομαι ένα τεστ που θα ρωτάει: "Έχετε πέσει από το παράθυρο περισσότερες από μία φορές; Στι περιπτώσεις αυτές παθαίνετει πολλαπλά κατάγματα; Μετά από κάθε πτώση παθαίνατε μόνιμη αναπηρία; Αν έχετε περισσότερα Α, ή είστε ηλίθιος ή κάτι έχει ο λαβύρινθος του αυτιού σας. Μην πλησιάζετε στα παράθυρα, όταν οι συνηθισμένοι καλαμπουρτζήδες σας φωνάζουν απ' έξω να κατεβείτε..."

".... Ήξερα πλέον ότι τα λάθη σ' αυτή τη ζωή πληρώνονται αδρά όταν είσαι άνθρωπος που κυνηγάει την αλήθεια. Ήξερα ότι οι πληγές δεν θάβονται όσο τσιμέντο κι αν τους ρίχνεις, όταν ζητάς να υπάρχεις μόνο με τον απόλυτα δικό σου εαυτό. Ήξερα ότι η αλήθεια δεν αγοράζεται με κανένα ψέμα, όσο μικρό κι ανώδυνο κι αν θέλουμε να το παρουσιάσουμε, όσες δικαιολογίες κι αν το φορτώσουμε. Ναι, ήξερα πολλά περισσότερα, μα εκείνη τη στιγμή πονούσα και δεν μπορούσα να εκτιμήσω την αξία της σοφίας που είχα κερδίσει.
Όμως δεν ήξερα ένα πράγμα : ότι όποιος μαθαίνει ν' αγαπάει ειλικρινά και να καταθέτει ένα αγνό κομμάτι της ψυχής του σε μια σχέση κάποια στιγμή αυτή την αγάπη την εισπράττει από αυτούς τους ανθρώπους που κανείς ποτέ δεν ύμνησε όσο θα τους άξιζε : τους φίλους. Τους φίλους τους πραγματικούς. Τον κάθε Κίμωνα, τον κάθε Στέλιο, που είναι καρδιές ανοιχτές κι άφοβες, κι αναζητούν μια ζωή χρυσό στη λάσπη. Που κλαίνε στο κλάμα σου, γελάνε στην ευτυχία σου, πονάνε στον πόνο σου και ψάχνουν να σου χαρίσουν κομμάτια ομορφιάς, γιατί ξέρουν ότι αξίζει ν΄ανακαλύψουν τα όμορφα μέσα τους και γύρω τους σαν έχουν τόπο να τα ακουμπήσουν, που θα τα τυλίξει μ' ευγνωμοσύνη και ζεστασιά.
Κι όσο πετάς απ' την ψυχή σου τα περιττά και ψεύτικα τόσο η ικανότητά σου ν' αγαπάς ειλικρινά θεριεύει, τόσο κι αυτοί οι άνθρωποι γίνονται περισσότεροι και είναι εκει, ευτυχώς Θεέ μου, είναι εκεί, για να σου δώσουν χέρι να σε τραβήξουν απ' τη λάσπη και να σε βάλουν σε ζεστή φωλιά να κοιμηθείς ώσπου να ξαναντέξεις. ..."

Χριστίνα Χονδρογιάννη, "Είναι που δε χωρώ σε ξένα όνειρα"

"..Οι άλλοι με θεώρησαν σοφό επειδή κέρδισα, δεν γνώριζαν όμως τις πολυάριθμες περιπτώσεις, όπου υπήρξα ανόητος επειδή έχασα και δεν ήξεραν ότι λίγες στιγμές πριν κερδίσω δεν ήμουν καν σίγουρος ότι δεν είχα χάσει..."

"...Η γνώση δεν είναι σα νόμισμα, που η ύλη του μένει άφθαρτη ακόμη κι αν υποστεί τις πιο αισχρές συναλλαγές: μοιάζει περισσότερο με ωραιότατο ένδυμα που φθείρεται με τη χρήση και την επίδειξη..."


"Το όνομα του Ρόδου" του Umberto Eco

ξεχνουν καποιοι πως η ψυχη του ανθρωπου γινεται παντοδυναμη,οταν συνεπαρθει απο μια μεγαλη ιδεα.τρομαζεις οταν,υστερα απο πικρες δοκιμασιες,καταλαβεις πως μεσα μας υπαρχει μια δυναμη που μπορει να ξεπερασει τη δυναμη του ανθρωπου.τρομαζεις ,γιατι απο τη στιγμη που θα καταλαβεις πως υπαρχει η δυναμη αυτη,δεν μπορεις πια να βρεις δικαιολογιες για τις ασημαντες ή ανανδρες πραξεις σου,για τη ζωη σου τη χαμενη,ριχνοντας το φταιξιμο στους αλλους.ξερεις πια πως εσυ,οχι η τυχη,οχι η μοιρα,μητε οι ανθρωποι γυρω σου,εσυ μοναχα εχεις, ο,τι κι αν κανεις, ο,τι κι αν γινεις,ακεραιη την ευθυνη.και ντρεπεσαι τοτε να γελας ,ντρεπεσαι να περιγελας αν μια φλεγομενη ψυχη ζηταει το αδυνατο.
καλα πια καταλαβαινεις πως αυτη ειναι η αξια του ανθρωπου:να ζηταει και να ξερει πως ζηταει το αδυνατο.και να ναι σιγουρος πως θα το φτασει,γιατι ξερει πως αν δε λιποψυχησει,αν δεν ακουσει τι του λεει η λογικη,μα κραταει με τα δοντια την ψυχη του κι εξακολουθει με πιστη,με πεισμα να κυνηγαει το αδυνατο,τοτε γινεται το θαυμα,που ποτε ο αφτερουγος κοινος νους δε θα μπορουσε να το μαντεψει:το αδυνατο γινεται δυνατο.


Ν.Καζαντζακης
(μαλιστα σημερα πεθανε σε
ηλικια 101 ετων η γυναικα
του , η Ελενη.καλο
ταξιδι....)

[ Το μήνυμα επεξεργάστηκε από: ZOI on 18-02-2004 21:22 ]

Λόγια δύναμης κι ελπίδας ως απάντηση στη συνειδητοποιημένη μικρότητά μας από τη γραφή του μεγάλου Καζαντζάκη.
Ζωή γίνεται να μάθω από ποιο βιβλίο είναι;

Quote:

Το μέλος melios στις 18-02-2004 στις 22:43 έγραψε: ...γίνεται να μάθω από ποιο βιβλίο είναι;

Tο βιβλίο που αναζητάς είναι "Ο Καπετάν Μιχάλης".

Επίσης από το βιβλίο Αθηνά-Ευτυχώς που δε γενήθηκα όμορφη...

"Τα χειρότερα δεσμά είναι αυτά που αφήνει ο έρωτας όταν πεθαίνει μια αυγή μιας ημέρας που πίστευες ότι θα κρατούσε ένα αιώνα..."

απο το "ο ηλιος ο ηλιατορας"


...ομορφη και παραξενη πατριδα....
μπαινει σ'ενα βαρκακι πιανει ωκεανους
ξεσηκωμους γυρευει θελει τυραννους

πεντε μεγαλους βγαζει πανω τους βαρει
να λειψουν απ'τη μεση τους δοξολογει.

Aλκυόνης Παπαδάκη : "Βαρκάρισα της Χίμαιρας".

" Να ονειρεύεσαι μου 'λεγε ένας φίλος που μ' αγαπούσε και με ήξερε καλά. Τα όνειρα συνήθως προδίνουν. Παραπλανούν. Καμιά φορά και σκοτώνουν. Όμως. δε γίνεται να ζεις χωρίς να ονειρεύεσαι. Δεν έχει νόημα, δεν έχει ουσία. Να ονειρεύεσαι!
Κοίτα μόνο να έχεις σταμπάρει καλά την έξοδο κινδύνου από τα όνειρά σου. Τότε σώζεσαι. Και ποιά είναι η έξοδος κινδύνου; Τίποτα στη ζωή δεν είναι το παν, έχει και παρακάτω.... Έχει κι άλλο... Προχώρα λοιπόν. Ξεκόλλα!! Αυτή είναι η έξοδος κινδύνου!"

απο τον "επιταφιο"

..κι αν μου δειχνες τα αστερια και τα πλατια
τα βλεπα εγω πιο λαμπερα στα θαλασσια σου ματια.


....οσοι αγαπιουνται,και νεκροι,ποτε τους δεν πεθαινουν.


απο τη "ρωμιοσυνη"

...τραβηξαν ψηλα.δυσκολο πια να χαμηλωσουν
δυσκολο και να πουν το μποι τους.

"Όταν θέλεις κάτι πάρα πολύ, όλο το σύμπαν συνεργεί μαζί σου"

Paolo Coelho - Ο Αλχημιστής

ΥΓ: Το πιστεύω απόλυτα αυτό γιατί το είδα να συμβαίνει!

"-Για όλους τους ανθρώπους τα αστέρια δεν είναι ίδια. Για εκείνους που ταξιδεύουν, τ' αστέρια είναι οδηγοί. Για κάποιους άλλους δεν είναι παρά μικρά φωτάκια. Για άλλους που είναι σοφοί, είναι προβλήματα. Για τον επιχειρηματία μου ήταν χρυσάφι. Όμως όλα αυτά τ' αστέρια σωπαίνουν... Εσύ θα έχεις αστέρια που δεν έχει κανένας.

- Τι θες να πεις;

- Όταν θα κοιτάζεις τον ουρανό τη νύχτα, αφού εγώ θα μένω σ' ένα απ' αυτά, αφού εγώ θα γελάω σ' ένα απ' αυτά, θα είναι για σένα λοιπόν σαν να γελάνε όλα τ' αστέρια. Εσύ θα έχεις αστέρια που ξέρουν να γελάνε.
Και γέλασε..."

* Απόσπασμα από τον "Μικρό Πρίγκηπα"

"Πάρε λίγο τσάι ακόμα", είπε ο Λαγός, με κάθε ειλικρίνεια.
"Δεν ήπια καθόλου", απάντησε η Αλίκη πικαρισμένη "κι έτσι δεν μπορώ να πάρω λίγο ακόμα".
"Εννοείς ότι δεν μπορείς να πάρεις λιγότερο", είπε ο Λαγός. "Είναι πολύ εύκολο να πάρεις περισσότερο από το τίποτε"


i"Εντάξει" είπε ο Γάτος (του Τσέζιρ). Κι αυτή τη φορά εξαφανίστηκε αρκετά αργά, ξεκινώντας απ' την ουρά και καταλήγοντας στο χαμόγελο, το οποίο έμεινε αρκετή ώρα αφού ο υπόλοιπος είχε εξαφανιστεί

(Αποσπάσματα από το: "Η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων" (Λιούις Κάρολ))