Τα πιο ωραία μέρη αυτού του κόσμου, δεν υπάρχουν σε καρτ ποστάλ

Ούτε στον καλύτερο ταξιδιωτικό οδηγό.

Πρέπει, όπως και όλα τα όμορφα πράγματα στη ζωή, να τα βρεις μόνος σου.

Αρκεί να πιστέψεις ότι υπάρχουν.

Την ξανάβλεπα προχθές. Σε μια περίοδο που είμαι μόνιμος κάτοικος του κόσμου των μαθηματικών και της στατιστικής (βλέπε εξεταστική), με επανέφερε στα αληθινά, στα ανθρώπινα ζητήματα αυτής της πορείας.

Μιλάω για την "Diarios de motocicleta" του 2004, σε σκηνοθεσία Walter Salles, ταινία βασισμένη στο ημερολόγιο του νεαρού Ernesto και στο βιβλίο του Alberto Granado, με τον οποίον έκαναν το γύρο της Λατινικής Αμερικής πάνω σε μια μοτοσυκλέτα, το θέμα δηλαδή της ταινίας. Ένα ταξίδι που μας το αφηγείται με πολύ γλυκό και συνάμα ωμό κινηματογραφικό ρεαλισμό.

Είναι από τις ταινίες που θυμάσαι και όταν φεύγεις από το σινεμά, ή όταν πατάς το stop απο το dvd player. Ανήκει ίσως στην ολιγάριθμη εκείνη κατηγορία ταινιών που σε κρατάει μέσα στα σκηνικά της για κάποιες ώρες, μέχρι να συνέλεθεις και να επιστρέψεις στις δικές σου σκέψεις.

Προσωπικά πάντως δεν ξέρω τι ήταν αυτό που με έκανε κυρίως να την αγαπήσω. Ήταν το δίδυμο των πρωταγωνιστών Gael Garcia Bernal και Rodrigo De la Serna, που έπαιζαν έχοντας μια αξιοθαύμαστη χημεία, ήταν τα υπέροχα τοπία της Νότιας Αμερικής που αξιοποιούσε η καταπληκτική φωτογραφία της ταινίας, ή μήπως οι ενδιαφέρουσες περιπέτεις των δύο νεαρών ταξιδευτών;

Ίσως όμως να' ναι το (άλλο ένα) πέρασμα, στην καθημερινότητα της ζωής μας που έκανε μέσω της οθόνης ο (νεαρός στην ταινία) Τσε Γκεβάρα. Ο μετέπειτα ωραίος επαναστάτης, αυτό το αξεπέραστο σύμβολο του αγώνα για έναν καλύτερο κόσμο. Κι αυτό είναι που τον κάνει αθάνατο. Όχι τόσο η ζωή ή τα κατορθώματά του, αλλά το τι συμβολίζει. Είναι ένα αιώνιο έμβλημα ο Τσε. Ίσως το μοναδικό πολιτικό πρόσωπο του αιώνα, που έλαμψε κι έσβησε ακηδεμόνευτο. Καμιά σκιά, ιδιαίτερα αυτή της εξουσίας, δεν έπεσε ποτέ πάνω του.

Μάλλον είναι όλα τα παραπάνω μαζί, που κάνουνε την ταινία τόσο ευχάριστη. Όχι οσον αφορά στη διάθεση που σου δημιουργεί, αλλά σχετικά με τις σκέψεις και τα ταξίδια που μας προσφέρει. Ταξίδια σε βουνά και πεδιάδες, αγώνες και αγωνίες, ταξίδια ανάμεσα σε ανθρώπους και ιδεολογίες, την πολιτική και την κοινωνική ωριμότητα.

Ταξίδια τόσο επίπονα μα και απαραίτητα για την πνευματική μας ύπαρξη.

Μεγάλα τραγούδια είναι αυτά που μυρίζουν αθανασία

Είναι αυτά που δε μιλούν για έναν άνθρωπο, αλλά για «τον άνθρωπο»

Αυτά που εκφράζουν όλες τις αναζητήσεις μας μέσα στους αιώνες

Και ταξιδεύουν το νου με τη φαντασία των ήχων τους…

Pink Floyd

Time

The Dark Side of The Moon (1973)

Ticking away the moments that make up a dull day
You fritter and waste the hours in an off hand way
Kicking around on a piece of ground in your home town
Waiting for someone or something to show you the way

Tired of lying in the sunshine staying home to watch the rain
You are young and life is long and there is time to kill today
And then one day you find ten years have got behind you
No one told you when to run, you missed the starting gun

And you run and you run to catch up with the sun, but its sinking
And racing around to come up behind you again
The sun is the same in the relative way, but you're older
Shorter of breath and one day closer to death

Every year is getting shorter, never seem to find the time
Plans that either come to naught or half a page of scribbled lines
Hanging on in quiet desperation is the english way
The time is gone, the song is over, thought Id something more to say

Home, home again
I like to be here when I can
And when I come home cold and tired
Its good to warm my bones beside the fire
Far away across the field
The tolling of the iron bell
Calls the faithful to their knees
To hear the softly spoken magic spells.

Πραγματική δυναστεία! 9 Πρωταθλήματα Ελλάδος τα τελευταία 10 χρόνια, 4 Ευρωπαϊκά στα τελευταία 11, μια δυναμική και μια φανέλα, που παίρνει από μόνη της τα τρόπαια! Μπράβο στο μπασκετικό Παναθηναικό, χωρίς καμιά αμφισβήτηση η κορυφαία ευρωπαϊκή ομάδα της δεκαετίας!

Υ.Σ. Φέρτε μας τους Spurs!!

Y.Σ.2 (η τηλεόραση δείχνει τους δυο προπονητές αγκαλιασμένους μετά το ματς και ο αμίμητος Σκουντής λέει: ) Αυτή είναι η εικόνα του μπάσκετ, αυτή είναι η ομορφιά. Πέφτουν βέβαια κάποια αντικείμενα, φωτοβολίδες και σπασμένα καθίσματα, αλλά ας μην είμαστε μίζεροι! Χαχαχαχα Α ρε, που αλλού γίνονται (και λέγονται έτσι) αυτά!

Υ.Σ.3 Τζίγκερ θεέ, πάρε την ΚΑΕ!!! :P

Φωτο: Action Images

Απάτες και ψευδαισθήσεις υπάρχουν πολλές γύρω μας. Δεν έχουν όλες όμως αρνητικές προεκτάσεις. Μερικές μάλιστα, τις έχουμε ανάγκη, τις δημιουργούμε για να βρούμε μια δικιά μας Άνοιξη μες τους Χειμώνες της καρδιάς μας.

Όμορφο και καλοχτισμένο σπίτι «η μοίρα», για να απολαμβάνει τη θαλπωρή του, η τρομαγμένη μας ψυχή, που αγωνιά, που δεν είναι σίγουρη για τίποτα. Ένα καταφύγιο για την καρδιά, που αποδέχεται το μυαλό.

Έχει και πολύ γερά θεμέλια. Την ανθρώπινη αδυναμία, την ετοιμόρροπη κορμοστασιά της ανθρώπινης φύσης. Την εύθραυστη ακρογιαλιά τις σιγουριάς που απαιτούμε από τη «μοίρα» να προστατεύει.

«Το πεπρωμένο», δημιουργήθηκε μόνο για αυτο που μπορούμε να φτάσουμε. Χρησιμοποιείται και μεγαλουργεί στα λόγια μας, στην αποκλειστική περίπτωση που έχει ετοιμάσει για μας κάτι μεγάλο, κάτι ανώτερο από αυτό που είμαστε ή κάτι που θέλουμε να φτάσουμε. Ποτέ κανείς δεν είπε με στόμφο: «Το πεπρωμένο μου είναι να φοβάμαι, να αποτυγχάνω, είναι η αγωνία και η ήττα».

Άλλες φορές πάλι είναι το σημείο που δείχνει το βέλος της δυστυχίας. Είναι υπεύθυνη η μοίρα για τις συμφορές και τις αποτυχίες μας. Κάτι που δε μπορούσαμε να αλλάξουμε, κάτι που ήταν γραμμένο να μας πολεμήσει και να μας κάνει να υποφέρουμε

Κάπου βαθιά όμως (πρέπει να) ξέρουμε τις αυταπάτες και τους φόβους μας. Ο ανθρώπινος νους (πρέπει να) αισθάνεται, ότι το αύριο δεν ήρθε ακόμα, το αύριο δεν υπάρχει ούτε σχεδιάζεται. Ο δρόμος είναι σκοτεινός. Ή καλύτερα: «δεν υπάρχει ο δρόμος, εμείς καλούμαστε να τον δημιουργήσουμε προχωρώντας».

Η ζωή δεν είναι γραμμένη σε βιβλίο, η ζωή είναι ένα βιβλίο που γράφεται. Συμπληρώνουμε ένα ένα τα κεφάλαια του ακριβώς τη στιγμή που τα ζούμε, που τα βλέπουμε και τα αισθανόμαστε.

Αν δεχτούμε την ύπαρξη της μοίρας, είναι σαν να αποδεχόμαστε ότι δεν υπάρχει θέληση, ότι τα όνειρα και οι αγωνίες μας είναι μια παραίσθηση. Εξ ορισμού η ύπαρξή της, αποκλείει τη βούληση και τη πρωτοβουλία, την ελεύθερη σκέψη και κατ’ επέκταση το νόημα της ύπαρξης μας. Ακυρώνει το μέλλον, κανοντάς το απλά ένα παρόν που περιμένει υπομονετικά τη σειρά του. Έτοιμο και προκατασκευασμένο. Ποιο το νόημα μιας ζωής από «άνωθεν» προκατασκευασμένης; Πώς βρίσκεται ο ίδιος ο πρωταγωνιστής του έργου στον εξώστη, παρακολουθώντας απλώς τη συνέχεια;

Πρέπει να καταλάβουμε μέσα μας, ότι η κόλλα είναι λευκή, τα χρώματα δεν είναι ανακατεμένα, και τα πινέλα πολλά. Δουλειά μας να δημιουργήσουμε τα χρώματα και με τα πινέλα της δικής μας προσωπικότητας να ζωγραφίσουμε το αριστούργημα που λέγεται «η ζωή μου», όχι «ζωή» ή «μοίρα» άλλα «η ζωή μου». Το μονοπάτι στο οποίο θα βαδίσουμε, δεν υπάρχει και κανείς δε ξέρει πως και αν θα δημιουργηθεί. Είμαστε μόνοι μας, χωρίς οδηγίες και ευχές. Χωρίς σημάδια και ανεμοδείκτες. Έτοιμοι να νικήσουμε ή να χάσουμε. Έτοιμοι να νικάμε και να χάνουμε συνέχεια. Έχοντας πλήρη συνείδηση των κινδύνων, των ευκαιριών αλλά και των ευθυνών για ότι έρθει. Εμείς είμαστε υπεύθυνοι για ότι πετυχαίνουμε, εμείς είμαστε υπεύθυνοι για ότι καταστρέφουμε.

Η ζωή μας, όσο κι αν αυτό μας τρομάζει, είναι στα δικά μας χέρια.

Στη γνωστή πλατεία, τη συνηθισμένη ώρα, αλλά αυτή τη φορά στο σωστό μαγαζί. Στο δίπλα. Κι όμως, αυτή η άτιμη η γκίνια της τελευταίας βδομάδας επεκτείνεται σ’ όλους τους τομείς της ζωής μου (ευτυχώς όχι και στον πιο σημαντικό, εκεί πάμε καλά). Ο λόγος που ήρθα εδώ δε σερβίρει σήμερα. Αντ’ αυτού, ο χοντρούλης αξύριστος ιδιοκτήτης μου παραδίδει το τελευταίο υλικό της τελετής. Έναν ζεστό ελληνικό, σ’ένα ζεστό απόγευμα.

Το ότι «μας καίνε τα επιτόκια» δεν περίμενε κανείς να το διαβάσει από την εφημερίδα, το ζουμε όλοι με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, οπότε τζάμπα τα μεγάλα γράμματα. Τι άλλο στο εξώφυλλο; Γιώργος επιτίθεται σε Κώστα, Κώστας σε Γιώργο, η πλαζ του Ελληνικού είναι πλέον ελεύθερη στο κοινό (αυτό και αν είναι είδηση). Πιο πάνω, η φωτογραφία του Μπους με μια Αλβανίδα γιαγιά επιβεβαιώνει τον μεγάλο κανόνα της εποχής μας. Δεν υπάρχουν πλέον καλοί και κακοί για όλους! Οι Αλβανοί τον υποδέχθηκαν ως απελευθερωτή, του έδωσαν το όνομα σε λεωφόρο και κουνάνε πλέον Αμερικάνικές σημαίες. Δίπλα ακριβώς, αναφορά στο «Σκοπιανό» για το οποίο λέει περιμένουν προεκλογικό δώρο! Εκεί καταντήσαμε, δεν υπάρχουν θέματα ούτε προβλήματα σ’αυτήν τη χώρα. Υπάρχουν μόνο αγώνες για την εξουσία. Τώρα αν είσαι τυχερός και το ζήτημα που σε απασχολεί πέσει σε προεκλογική περίοδο, μπορεί και να γίνει κάτι. Απόλυτη ξεφτίλα και μόνο που υπάρχει σε εξώφυλλο εφημερίδας, χωρίς να μας κάνει καν εντύπωση. Α, πάνω πάνω λέει και για τις εκλογές στη Γαλλία. Σαρωτική νίκη για τη δεξιά (την ποια;), μηδέν για τους σοσιαλιστές (τους ποιους; Ζουν ακόμα άνθρωποι που νομίζουν ότι υπάρχει στην διεθνή πολιτική σκηνή «αριστερά» και «δεξιά»; Ναι; Καληνύχτα!). Για κάτσε, τι λέει κάτω δεξιά; Είμαστε ο πιο φοβισμένος λαός στην Ευρώπη; Έλα ρε παιδιά, έλεος. Και δεν αναφέρεις το πιο σημαντικό (ταυτότητα και στοιχεία έρευνας), και παρερμηνεύεις απίστευτα τα αποτελέσματα. Τέλος πάντων, για καφεδάκι είμαι, σιγά μην αναλύω πως διαβάζουν μια στατιστική έρευνα. Άντε και πολύ μείναμε στο εξώφυλλο. Δυο γουλίτσες καφέ και συνεχίζουμε μέσα.

Μάλιστα, από τη μία όμορφα και νοσταλγικά λευκώματα για τους καπνεργάτες που είναι κυνηγοί των ονείρων(!) και από την άλλη σκληρός αντικαπνιστικός αγώνας! Ας αποφασίσουμε επιτέλους…Κωστάκης Γιωργάκης και λοιποί παίζουν με τις επιχειρήσεις του μπαμπά, 96% ο νέος πρόεδρος της ΟΝΝΕΔ, ε αφού τα πάντα στην Ελλάδα τα καλύπτουμε με εκλογικά πέπλα, (ερώτηση χωρις να ξέρω:υπήρχε άλλος υποψήφιος; Αν όχι, αυτό δε λέγεται διορισμός;), για να δούμε τι άλλο θα δούμε σ’αυτή τη χώρα. Κορυφαίο σκίτσο από το Στάθη, ΣΥΝ-ΚΚΕ στα μαχαίρια. Στον κόσμο, είπαμε η «Δεξιά» της Γαλλίας πρώτη και στα κόμματα, ο Μπους ο απελευθερωτής λατρεύεται στα Τίρανα, έκρηξη στην Πόλη με τραυματίες (αχ δεν την αφήνουν να ησυχάσει αιώνες τώρα την Πόλη), α, να κι ο Πουτιν που προσπαθεί να βγει στην αντεπίθεση. Ξανά στα δικά μας ( η δομή της Δευτεριάτικης Ελευθεροτυπίας είναι για να σε αποκοιμίζει…), έχασε την πρώτη θέση σε οδικές παραβάσεις ο νομός Πέλλας, την πήρε το Ρέθυμνο. Θα τηλεφωνήσω στα φιλαράκια μου πάνω να τους τα ψάλλω που μας φάγαν οι Κρητικοί. Πάντως παρά την 5η θέση της Πέλλας στις παραβάσεις και το με διαφορά χειρότερο και υποχρηματοδοτούμενο οδικό σύστημα στην Ελλάδα που έχουμε εκεί πάνω, στα ατυχήματα είμαστε στην 46η θέση. Τρέχα βγάλε άκρη! Να και η (άλλη) έρευνα. Ποσοστό επί των ερωτηθέντων λέει. Ποιοι πως πότε πού δε λέει. Πιθανότητα διάρρηξης τον επόμενο χρόνο η μια ερώτηση και οι Έλληνες απάντησαν με ποσοστό 40% γράφει ενώ οι Άγγλοι με 35%. Ναι αλλά πιο δίπλα μας λες ότι το 6% των Ελλήνων βάζουν συναγερμό και το αντίστοιχο των Άγγλων είναι 36%! Όπως αντίστοιχα και στις κλειδαριές ασφαλείας. Άρα έρχομαι εγώ και λέω ότι ο Άγγλος φοβάται πέντε φορές πιο πολύ από τον Έλληνα! Τέλος πάντων, αυτά τα υπερβολικά «Η μέρα φεύγει, ο φόβος έρχεται» είναι που μου τη δίνουν. Αναμφισβήτητα πάντως στους πορτοφολάδες είμαστε πρώτοι (ψιλικατζήδες παντού), Ιερές κόντρες διαβάζω πιο δίπλα για λεφτά (καλά το πάνε οι αρχιπαπάδες μας, ακόμα λίγο και όλο και περισσότεροι θα βρίσκουν την ευκαιρία να κοροϊδεύουν μια ολόκληρη θρησκεία και να προωθούν τις δικιές τους με τα καμώματά τους). Άρχισαν και τα ένθετα. «Εύρηκα εργασία» λέγεται το πρώτο και σίγουρα είναι το πιο χρήσιμο κομμάτι της εφημερίδας στις μέρες μας (αν μπορεί να ανταπεξέλθει στο βαρύ του τίτλο!). Φτάσαμε και στις τέχνες, πολύ άσχημα από πλευράς προσέλευσης θεατών πήγε η πρώτη στην ιστορία Αλβανόφωνη ελληνική τραγωδία, η Μπιενάλε της Θεσσαλονίκης έκλεισε ένα τμήμα της για μια ολόκληρη μέρα, λόγω ενός γάμου! (……), τίποτα άλλο, λίγα πράγματα σήμερα. Ωραία άρχισε να φυσάει και λίγο.

Στα αθλητικά τίποτα το τρομερό. Ενδιαφέρον στο μπάσκετ, τρομερό ατύχημα στη Formula 1, αλλά οι άνθρωποι έχουν κάνει πράματα και θάματα στο τομέα της ασφάλειας. Να και μια ακόμη ελπιδοφόρα είδηση: 15.673 πολίτες πήραν μέρος (εθελοντικά) στον καθαρισμό των ακτών. Το κακό είναι ότι εσύ κι εγώ δεν ήμασταν στους 15.673 και το διαβάζουμε ως είδηση. Το Κεραστάρι Αρκαδίας θα γίνει από 12-15 Ιουνίου το κέντρο της αστροφυσικής παγκοσμίως καθώς θα διεξαχθεί εκεί το σχετικό συνέδριο, ωχ ! έμειναν από βενζίνη στο Ιράκ! Ρε μπας και μας δουλεύουν; Στις τελευταίες σελίδες, φωτογραφίες από σκυλιά που τα ψάχνουν (τρέξτε όσο μπορείτε πιο μακριά, προτού σας πετάξουν στους πέντε δρόμους αυτοί που τώρα σας «αγαπούν» και σας ψάχνουν), γράμματα αναγνωστών και η υπέροχη στήλη του Τριάντη. Πίσω, αναφέρεται η πληγή του παγκοσμίου ποδοσφαίρου, το σύγχρονο δουλοπάζαρο παιδιών που με ένα κομμάτι ψωμί τα αγοράζουν πλούσιοι επιχειρηματίες και τα πουλούν μετά σε μεγάλους Ευρωπαϊκούς συλλόγους, κάτι σαν επένδυση δηλαδή, αν το δούμε τελείως κυνικά. Αλλά η παγκόσμια ομοσπονδία του ποδοσφαίρου έχει πιο σημαντικά θέματα να ασχοληθεί. Και δίπλα, η Πάρις η οποία δεν θέλει να πάει φυλακή αλλά πρέπει (αν η Πάρις ήταν Ελληνίδα υπήρχε περίπτωση να πάει φυλακή; Θα της είχαν δώσει ήδη μια ποδοσφαιρική ομάδα να παίζει και θα τελείωνε η υπόθεση).

Πόσο θές; 3 ευρώ; Ορίστε. Αν και κάτι σας έλλειπε από το μαγαζί σήμερα. Μου την έφερες οπότε σου αξίζουν. Είσαι άρχοντας στο Μάρκετινγκ φίλε. Αλλά την επόμενη φορά, την κάνω από την πλατεία, πάω αλλού! Γιατί εδώ ξεχνιέμαι και διαβάζω με τις ώρες! Παω να δοκιμάσω την "απογευματινή ανάγνωση εφημερίδας" με παρέα. Δύσκολο; Θα δείξει...

«Τέτοια ακούει η κοπέλα σου;» ήταν η αναπάντεχη αντίδραση στην απάντηση: «ακούω κυρίως jazz αυτήν την εποχή»…

Απλά και χωρίς να το πολυκαταλάβω ο φίλος μου είχε δώσει τη δική του, άκρως ενδιαφέρουσα λογική για τις μουσικές προτιμήσεις των ανδρών. Ότι δηλαδή, τα μουσικά ακούσματα του άλλου μας μισού, περνάνε θέλοντας και μη και σε μας! Κάτι που, όντως επιβεβαιώνεται πλήρως στις περισσότερες περιπτώσεις!

Παρ’ όλο που το συγκεκριμένο είδος δε συγκαταλέγεται στις τοπ προτιμήσεις καμιάς από τις κοπέλες μου μέχρι τώρα, οφείλω να ομολογήσω ότι η θεωρία των «γκομενικών ακουσμάτων» βρίσκει εφαρμογή και σε μένα. Και ως συνήθως, με ακραία αποτελέσματα.

Για παράδειγμα, ενώ είμαι ο μόνος «ξενέρωτος» στην (μία από τις διάφορες, τη μοναδική με τέτοιες μουσικές προτιμήσεις) παρέα, τόσο που μόλις ακούγεται στο αμάξι η Ζήνα και όλοι τραγουδάνε, εγώ ανοίγω παράθυρο και επικεντρώνω την ακοή μου στα αμάξια που περνούν (είναι λίγο πιο μελωδικά και ρυθμικά από τα τραγούδια της…), και παρά το γεγονός ότι καμιά φορά δεν αντέχω να τους ακολουθήσω στα μπουζούκια, έχω σπίτι μου ένα cd του Κουρκούλη! Κι όχι μόνο αυτό, θέλω κάπου κάπου να το ακούω κι όλας! Ω ναι! Μου αρέσει. Πώς να μη μου αρέσει άλλωστε αφού ο πρώτος έρωτας (και τι έρωτας!) δημιουργήθηκε κι ανταποκρίθηκε υπό τον ήχο του λαϊκού βάρδου Νίκου. Οι πρώτες γλυκές στιγμές, τα πρώτα φιλιά. Κάτι όμορφο μου ξυπνάει όταν ξανακούω αυτά τα τραγούδια, τι να κάνω. Η κοπέλα άκουγε φανατικά Κουρκούλη! Άτιμο υποσυνείδητο, και 1-0.

Δεύτερο παράδειγμα; Ο ίδιος ο φίλος που μου σύστησε τη θεωρία! Από κει που απορούσε πως ακούω αυτούς τους «μαύρους γέρους που γαβγίζουν στη νότια Αμερική» (όχι άκου περιγραφή των blues, άκου! τέλος πάντων…) με ρώτησε μια μέρα αν έχω να του βάλω το dream a little dream of me από τον Armstrong! Και πάνω που χάρηκα λίγο που κατάφερα να κάνω έναν άνθρωπο που θεωρούσε "έντεχνη" την Άντζελα Δημητρίου να ακούει και λίγο την τρομπέτα του Armstrong για να καθαρίζουν τα αυτιά του, μου πετάει την ιστορία για την κοπέλα του που τον παράτησε και του το αφιέρωσε. Κι από τότε ακούει blues. 2-0...

Φυσικά στην όλη θεωρία εντάσσονται και οι μουσικές που δε θέλεις να ακούς με τίποτα καθώς δε θες να σε μεταφέρουν εκεί, όπου το μυαλό τις έχει τοποθετήσει. Σε εκείνες τις στιγμές του παρελθόντος που προσπαθείς να ξεχάσεις, εκείνους τους ανθρώπους που καλύτερα να μην υπάρχουν στις αναμνήσεις. Έτσι κι εγώ δεν πρόκειται να ξανακούσω με ευχαρίστηση ποτέ Santana, όσο υπέροχη κι αν βρίσκω την γλυκιά, ταξιδιάρικη κιθάρα του. Δηλαδή, πάλι επηρεάζεται η μουσική μου αίσθηση, άρα 3-0, επιβεβαίωση θεωρίας, τέλος.

Υπάρχουν βέβαια και οι συνειδητές επιλογές που κάνει ο καθένας μας, επιλογές που δεν υπακούν στο συγκεκριμένο κανόνα, και συνήθως είναι αυτές που κρατούν πιο πολύ, αφού δεν επηρεάζονται από έρωτες και χωρισμούς. Σίγουρα. Όμως, ο κανόνας των «γκομενικών ακουσμάτων» βρίσκει παντού και σε όλους εφαρμογές. Για δοκίμασε να βρεθείς με την αγαπημένη σου και να ζήσεις μια όμορφη βραδιά ακούγοντας συνέχεια R’n’B και θα σου πω μετά για πότε θα ψάχνεις το νέο hit της Beyonce.

Ναι, εσύ που ακούς όλη μέρα Καζαντζίδη!

Δυσνόητο βιβλίο το υποσυνείδητο, μα η μουσική ξέρει να αφήνει τα σημάδια της εκει. Σε συνεργασία με τον έρωτα...

Έλα μου, που χάθηκες;

Που χάθηκα. Στις σκέψεις μου χάθηκα, όπως όλοι μας.
Δεν υπάρχουν εκεί ούτε δορυφόροι ούτε χάρτες.
Μόνο κάμερες. Που τοποθετούμε καρτερικά, μήπως καμιά μέρα πετύχουμε αυτόν ή αυτήν που μπαινοβγαίνει ανενόχλητος και ρυθμίζει τη κυκλοφορία, τις ντροπές και τους φόβους, τις ελπίδες και τους έρωτές μας.

Μην εξαφανίζεσαι ρε συ, να τα λέμε που και που.

Ξες τι; Αυτά που λέμε μπορώ να τα πω μόνος μου. Δεν διαφέρει σε τίποτα. Ούτε καμιά έκπληξη θα μου προκαλέσουν οι απαντήσεις ή τα νέα που έχεις να μου (ξανα)πεις. Μήτε κι εγώ θα σε συγκινήσω με τις νωπές μουσικές που βγάζω από τις χορδές της ζωής μου. Είναι σε άλλες τονικότητες. Πιο ψηλές ή πιο χαμηλές δε ξέρω. Σίγουρα όμως διαφορετικές.

Θα σε δω το Σάββατο λοιπόν. Ανυπομονώ.

Η προσμονή. Αυτή η άτιμη. Καμιά φορά είναι αφόρητη. Όλες τις άλλες φορές όμως είναι πιο γλυκιά, πιο σαγηνευτική κι από αυτό που περιμένουμε. Η μόνη προσμονή που είναι σκληρή, είναι της ζωής. Τώρα όμως είναι το καλύτερο που έχει να προσφέρει ο ένας στον άλλον. Τα πρώτα πέντε λεπτά της συνάντησης, τα πρώτα πέντε λεπτά του πάθους. Σ'αυτά θα χωρέσει όλος αυτός ο καιρός που έχω να σε δω, όλα τα συναισθήματα κι όλες οι αυταπάτες. Και μετά, πάλι στο πουθενά. Σαν να χορεύουμε ταγκο, αλλά να μη ξέρουμε παρά μόνο το βασικό βήμα. Ναι, με συνεπαίρνει ο ρυθμός, η επαφή, η κίνηση, αλλά γίνεται μονότονο, κουραστικό, λίγο ανώφελο. Στο πρώτο πεντάλεπτο.

Στις δέκα, στα κάστρα. Μην αργήσεις!

Ναι, μην ανησυχείς. Όσο κι αν δε το δείχνω, ζω για το Σάββατο σήμερα. Θα είμαι έτοιμος πολύ νωρίτερα και θα έρθω. Αλλά τώρα που το σκέφτομαι, ίσως αργήσω λίγο. Μήπως και ξεφύγω από το χορό, από τα πρώτα βήματα. Γιατί πονάει πιο πολύ όταν αρχίζει, μα δεν τελειώνει σωστά. Ίσως αργήσω ένα πεντάλεπτο...