Όταν κάτι παλεύει να εκφραστεί, δεν τα καταφέρνει ποτέ.

Ξεκινάς να ψελίσεις μια λέξη και σχεδόν πάντα, μια δύναμη σε σταματάει.
Όταν αποκοιμιέται, το ξεχνάς. Το αφήνεις, ηθελημένα, να χαθεί στον λαβύρινθο σου.
Σαν να μην υπήρξε ποτέ.

Αναρωτήθηκες ποτέ πού πάνε όλα αυτά, όταν τους κλείνεις την πόρτα προς το φως;
Σίγουρα δεν σε ξεχνούν. Στέκουν και περιμένουν, υπομονετικά...

Σαν τον βυθό της θάλασσας.
Μπορεί να μην τον δεις ποτέ. Υπάρχει όμως.
Μαύρος και απέραντος, περιμένει να σε τραβήξει στα σπλάχνα του.
Κάποιοι υπήρξαν αρκετά τολμηροί να τον εξερευνήσουν αλλά μέχρι ένα συγκεκριμένο βάθος.
Απο ‘κει και πέρα παραμονεύει ο κίνδυνος. Τον νιώθεις, τον μυρίζεις, τον ακούς.
Βουτάς, θέλεις να πλησιάσεις την φωνή που ακούς αλλά κάτι σε κρατάει.
Σε μαγνητίζει το σκοτάδι αλλά φοβάσαι να χαθείς μέσα σ’ αυτό.
Προτιμάς το μαύρο της επιφάνειας. Εκεί δεν είσαι μόνος.
Μια σιωπηρή συμφωνία μεταξύ ανθρώπων που τους ενώνει ο φόβος του φωτός.
Σιωπή με αντάλλαγμα σιωπή.

Μέχρι την στιγμή που η σιωπή γίνεται κραυγή και σου διαλύει το κεφάλι.
Ταράζονται τα σωθικά σου και χάνεις τον προσανατολισμό σου.
Τα γαλήνια νερά γίνονται πεινασμένα ρεύματα που σε τραβάνε και προσπαθούν να σε καταπιούν.
Αισθάνεσαι αβοήθητος, είσαι όμως; Νιώθεις φόβο ή αδημονία τελικά;
Μήπως ο μόνος πραγματικός φόβος, που κολυμπάει μαζί σου, είναι αυτός της παραδοχής;

Φόβο νιώθεις γιατί μόνο αυτό ξέρεις.

«Την θάλασσα πρέπει να την φοβάσαι. Έχουν χαθεί αμέτρητες ψυχές στα νερά της. Όσο μένεις στα ρηχά δεν κινδυνεύεις... αρκεί να μην πηγαίνεις στα βαθιά.»

Έτσι έμεινες στα ρηχά.

Στο υγρό έρεβος όμως βρίσκεται η άγρια, αλλά πραγματική, ομορφιά της φύσης.

Πλάσματα μυστήρια με χρώματα και μορφές που δεν μπορούν ν’ αναγνωρίσει η απαίδευτη ματιά μας. Παράγουν φως με το σώμα τους όταν εμείς προκαλούμε το τεχνητό σκοτάδι του ψεύτικου.

Την στιγμή που θα το αντιληθφείς αυτό, θα νιώσεις ευγνωμοσύνη για την κραυγή που σε διέλυσε και θα φωνάξεις μαζί της. Όσο χρειάζεται για ν’ ακούσεις αυτό που λέει. Τ’ όνομα σου..