Προσπάθησε Θεέ μου να θυμηθείς που έκρυψες
το πόρισμα εκείνου του μεγάλου ατυχήματος.
Εμβάθυνα όπου εντόπισα θαμμένα
συντρίμμια λογικής
κι εκτός απ' του παράλογου τους έλικες
που ακόμα περιστρέφονταν ταχείς
άλλην εξήγηση δε βρήκα.

Θέλω να καταλάβω πως ανετράπη τότε ο κανόνας
κι επήλθε για τον άνθρωπο εκείνο το μοιραίο
κατ' εξαίρεσιν.

Τί έγινε; Ο δρόμος ήταν ίσιος.
Τις άγριες μεταξύ τους άναρχες διαφορές
όταν σου ξεπετάχτηκαν κρυμμένες
πίσω απ' την μακάρια την παραδείσια ισότητα
των ανθέων των ανθέων και των λουλουδιών
τις πάταξες μαντρώνοντας τες έξυπνα
σε μιαν ευρύχωρη διαβάθμιση
μεγάλο
μικρό
μικρότερο
ελάχιστο.
Έτσι το μείζον θέμα ποιος θα τρώει ποιον
ρυθμίστηκε από τον νομοθέτη όγκο.
Η πείνα του μεγάλου να τρέφεται
με του μικρού την πείνα και ούτω καθεξής
- αργότερα εφάνη ότι δεν είναι και τόσο εύφορο
το εύλογο.

Κι ενώ το μεγάλο ψάρι έτρωγε το μικρό
την πεταλούδα το εφήμερο
ο έρωτας τον έρωτα
η εξάπλωση το μοναδικό
την ψυχή η έγνοια της που θα μας αφήσει
και τα επτά κατσικάκια ο λύκος
εκτός απ' το μικρότερο που κρύφτηκε
πίσω απ' το παραμύθι
τί έγινε τελευταία στιγμή
σε τόσο ίσιο δρόμο πού χάζευες Θεέ μου
και ανετράπη ο κανόνας και πέσαμε
σε κείνο το μοιραίο
κατ' εξαίρεσιν
το μικρό σκουλήκι να τρώει τον μεγάλο άνθρωπο

εκτός απ' τον μικρότερο που κρύβεται
πίσω απ' το παραθύρι.

Κική Δημουλά, "Ενός λεπτού μαζί" (1998)