Λοιπόν...Κυριακή βράδυ (υπολογίζετε γύρω στις 22:40), έχω γυρίσει από το "Βροχοποιό" στο θέατρο "Διάνα" (ναι, διαφήμιση κάνω γιατί η παράσταση είναι αψεγάδιαστη!). Βγάζω βαρετά τα κλειδιά μου για να μπω στο σπίτι. Μπαίνω. Και τότε τη βλέπω: Κουρασμένη απ' το δρόμο, βρώμικη από την άσφαλτο και χωρίς περιλαίμιο. ΓΥΡΙΣΕ!!!!

Ω,ναι. Γύρισε το σκυλάκι μου! Γύρισε στο ζεστό σπιτάκι του που πάντα το περιμένει! Όχι, όχι, δεν το είχε σκάσει. Για λόγους...ε, οικογενειακούς την είχαμε δώσει σ' ένα σπίτι στο Θησείο. Κι αυτή (Αχ, ξέχασα να τη συστήσω: Παιδιά από δω το ζωάκι μου, η Έρρικα) το έσκασε! Έκανε τη διαδρομή Θησείο-Δάφνη και να τη...

Αδυνατώ να πιστέψω πως με περίμενε στην είσοδο του σπιτιού μου. "Αχ, τι καλή μαμά που έχω! Θα την έφερε να τη δω!". Ανεβαίνω με το σκυλί-αγωνίστρια στο σπίτι και συνειδητοποιώ πως η μαμά δεν είναι μέσα. Κάτι παίζει εδώ! Αχ....μόλις συνειδητοποιώ πως έχει έρθει μόνο του ως το σπίτι ξεσπάω σ' ένα υστερικό κλάμα από χαρά άνευ προηγουμένου! Πρώτη φορά έκλαιγα, σπάραζα κανονικά, από χαρά! Παίρνω τη μαμά τηλέφωνο κι εντός δευτερολέπτων είχε φτάσει σπίτι (αφού σπατάλησα 2+ λεπτά από τη ζωή μου προσπαθώντας να την πείσω πως δεν κλαίω επειδή μ' έχουν απαγάγει και ζητάνε λίτρα!) έχοντας την ίδια ακριβώς αντίδραση!

Τέλος! Το σκυλί δεν ξαναφεύγει από το σπίτι! Διεκδίκησε τα δικαιώματά της και τη θέση της!

Καλωσόρισες Ερρικούλα μου!

Όλη η Αθήνα, ακούει και δε μιλά
Τα μυστικά μας λέει
Με τους καυγάδες μας γελά
Τις γλύκες μας ζηλεύει
Και πάλι μόνη μένει

Μπλέξαν οι ανάσες μας, στο ακουστικό
Μπλέξαν κι οι καρδούλες μας, και φτιάξανε ρυθμό...

Ω,ναι! Εντάξει, μπορεί να μη ζηλεύει κι όλη η Αθήνα...αλλά πάντα μ' αρέσει να υπερβάλλω!

Όλοι θέλουν να πιστεύουν πως δε θα πέσουν σ' αυτά! Μα καλά, ούτε μία φορά δε το 'χετε πάθει? Εγώ δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει ν' ανησυχώ...και να βαραίνω φυσικά την υπέροχη ψυχούλα μου...Αφού δεν έχω καμία σχέση με τέτοια "αισχρά πράγματα"!

Έχουμε και λέμε:

“Τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα –συμφωνα με τη Βικιπαίδεια - είναι μια ταξινόμηση των πιο σοβαρών αμαρτημάτων σύμφωνα με την Καθολική εκκλησία, την οποία εισήγαγε ο Πάπας Γρηγόριος Α΄ κατά τη διάρκεια της θητείας του 590-604 μ.Χ. στην εργασία του Magna Moralia.
Τα αμαρτήματα ονομάζονται “θανάσιμα” γιατί σύμφωνα με την εκκλησία μπορούν να στερήσουν τη θεία χάρη και να οδηγήσουν στην αιώνια καταδίκη της ψυχής του ανθρώπου, εκτός αν συγχωρεθούν με την εξομολόγηση.“

Συγγνώμη, αλλά τελικά οι καθολικοί πρέπει να είναι πολύ, πολύ όμως, ξενέρωτοι!

Αλαζονεία: Δεν είμαι εγώ αλαζόνας...Εσείς είστε κοινοί θνητοί! Δεν πρέπει να απολογούμε για τη θεϊκή μου φύση!

Απληστία: Γιατί να ζηλέψω κάτι που έχει κάποιος άλλος? Ανά πάσα στιγμή μπορώ να του το πάρω.

Λαγνεία: Δε νιώθω άσχημα για κάτι τόσο ωραίο!

Λαιμαργία: Σιγά τώρα...Τι είναι 2-3 αμαρτίες στο ψυγείο μου?

Οργή: Ε, άμα τα θέλει κι ο άλλος! "Όχι, ρε το δικό μου θα περάσει!!"

Φθόνος: Φτου, φτου, φτου μακριά από μένα! Ποιος τις λέει αυτές τις βλακείες? Επειδή αυτή η slut βραβεύτηκε με άριστα κι εγώ βγήκα δεύτερη?

Ακηδεία: Διακοπές έρχονται!

Είδατε? Δε φταίω που ο Θεός με έκανε όμορφη, επιτυχημένη και, φυσικά, μου έδωσε παρόμοιες ιδιότητες με τη Χάρη Του...Δλδ, αν δεν ήμουνα ψώνιο τι θα ήθελα να 'μαι!

Φιλάκια...!

Καλησπέρα, καλό μήνα!

Διαβάζοντας αυτή τη σειρά πρέπει να πάρουμε όλοι μαζί μια βαθιά ανάσα και να καλωσορίσουμε τον πιο ανοιξιάτικο μήνα!

"Απρίλη μου, Απρίλη μου ξανθέ
και Μάη μυρωδάτε, καρδιά μου πώς αντέ-
Καρδιά μου πώς, καρδιά μου πώς αντέχεις
μέσα στην τόση αγάπη και στις τόσες ομορφιές"...κ.ο.κ....

Αλλά γιατί αυτός ο...απροσδιόριστος καιρός μου σπάει τόσο πολύ τα νεύρα? Πρέπει να κυκλοφορώ με κοντομάνικο, αφού κάνει τρελή ζέστη, αλλά πρέπει και ν' αντέχω αυτή την αποπνηχτική συννεφιά. Όλοι πρέπει να 'χουμε δικαίωμα στην Άνοιξη!!

Θέλω κι εγώ σαν παιδάκι να τρέξω, να παίξω, να φωνάξω και να λιαστώ! Αλλά πού? Έκανα μια πρώτη αλλαγή αλλάζοντας το theme (θέμα) του blog (ιστολογίου) μου. Λουλουδάτο, λουλουδάτο με τη ζέρμπερα (σε κίτρινο χρώμα αυτή τη φορά) κοτσαρισμένη πάνω πάνω! Έτσι, για να μου φτιάχνει η διάθεση!

Ξυπνάω το πρωί, βαριέμαι που ζω, πάω σχολείο...ούτε όρεξη για κοπάνα δεν έχω! Και πού να πάω με τέτοιο άθλιο καιρό? Πολύ, πολύ να πήγαινα μέχρι το σπίτι μου για να ξανακοιμηθώ. Πού πήγαν οι καλές εποχές με τον ήλιο και την κρύα σοκολάτα με τη σαντιγούλα από πάνω (ναι, τη βιενουά λέω) σε Θησείο, "Αερικό", Πλατεία Υμηττού και παραλία?

Και, σα να μην έφταναν όλα αυτά, δε δικαιούμαστε ούτε μια εκδρομή. Τι εκδρομή? Ούτε περίπατο στην Πλατεία Καλογήρων δεν πάμε! Ήρθε, λέει, χαρτί για την αναπλήρωση των ωρών...Φαντάζομαι μόνο στο δικό μας σχολείο, που όλοι περιφανεύονται πως είμαστε υπόδειγμα και χαζοχαίρονται που έβγαλαν και φέτος την ύλη. Έλεοοοοοος! Πάσχα έρχεται! Την τελευταία μέρα πριν τις διακοπές (προβλεπόμενη λιακάδα!) θα κάνω Φυσική, Αρχαία κι Αγγλικά...Γιατί Έκθεση, Λογοτεχνία και Γεωμετρία θέλω με χίλια να κάνω! Δεν υπήρξαν ποτέ μαθητές? Δεν ονειρεύτηκαν ποτέ αυτόν τον υπέροχο ανοιξιάτικο ήλιο?

Δώστε μου την Άνοιξη, σας παρακαλώ! Κι ας αρχίσουμε διαλύοντας αυτή την άχαρη κι εντελώς ακαλαίσθητη συννεφιά που έχει απλωθεί από Γλυφάδα σε Ν. Σμύρνη κι από Νίκαια σε Υμηττό!

Το ρεζουμέ της ανάρτησης: ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ!