Τελικά, όσο περνάν τα χρόνια, βλέποντας τ'αποτελέσματα που "άφησε η δουλειά μας",  νιώθουμε ψυχική & ηθική ικανοποίηση...

Όπως υπήρξα κάποτε και εγώ, έτσι και οι μαθητές μου, είναι σαν ένα κομμάτι "πηλός". Πλάθουμε μέρα με την μέρα, μάθημα με το μάθημα, Τεχνικές & Τρόπους μελέτης & εκτέλεσης. Κάθε φορά και ένα λιθαράκι στον "τοίχο" που λέγεται Μουσική Παιδεία & κτήση Τεχνικής.

Ίσως να έχω κάποιες "ιδιοτροποίες" παραπάνω...Ίσως να είμαι "απαιτητικός" σε κάποιους Βασικούς Άξονες Μελέτης. Αλλά ίσως είμαι και Ειληκρινής απέναντι τους... "Δεν θέλει κόπο, θέλει τρόπο...". Και εγώ είμαι εδώ για να δείξω τον "τρόπο". Να διορθώσω το "στραβό"...Αν πάω με τα "νερά" σας θα είμαι "ο καλύτερος" τώρα, και ο "χειρότερος" κάποτε...

Από τα 7 περίπου χρόνια μου , μέχρι & τα 23, (όπου απέκτησα και τον τελευταίο Τίτλο Σπουδών - το Δίπλωμα), οι Τρίτες & Παρασκευές ήταν το καλύτερό μου!!! Βλέπεις, ήταν οι 2 ημέρες της βδομάδας που είχα μάθημα κιθάρας με τον Δάσκαλο - Φίλο μου, τον Κώστα Απέργη. Δεν κατάλαβα πώς τα χρόνια πέρασαν..."Θαρρώ πως ήταν χτές..."

Και μή νομίσει κανείς πως ήμουν το "υπόδειγμα" μαθητή! Από τις 4 εβδομάδες του μήνα, τις 2 είμουν αδιάβαστος!!!Τουλάχιστον από τα 7 μου μέχρι τα 11...Τέσσερα χρονάκια στην "συντήρηση"...η οποία αποδείχτηκε σωτήρια!!!Και λέω συντήρηση, διότι διαβασμένος-αδιάβαστος, το μάθημα ήταν μάθημα...Καμία απουσία...Εάν είχα εφαρμώσει την τακτική "πάω στο μάθημα μόνο όταν διαβάζω", αυτή την στιγμή που μιλάμε, θα έπρεπε να είχα βγάλει μόνο το Δημοτικό Σχολείο...

Συνίθως, μαθητές & γονείς θέλουν να δούν θεαματικά αποτελέσματα από τα πρώτα κιόλας μαθήματα!!!Μα, γιά μισό λεπτό...Δεν είναι "θεαματική" η πρόοδος ενός παιδιού όταν απο εκεί που τοποθετούσε την κιθάρα οριζοντίως πάνω στα γόνατα, τώρα την κρατά σωστά και "ποράγει" μελωδιούλες?

Η Υπομονή είναι Αρετή. Αν έχετε την εντύπωση πως όλες οι γνώσεις μου γύρω απ'την κιθάρα, (και όχι μόνο), αποκτήθηκαν μέσα "σε μια μέρα" , τότε κάντε την αφαίρεση 23-7.Το αποτέλεσμα σε χρόνια...και θα καταλάβεται τί εννοώ...Φυσικά, ακόμα μελετάω & διαβάζω, μαθαίνοντας συνεχώς καινούρια πράγματα...Η Γνώση δεν σταματά ποτέ, γιατί να σταματήσει η συλλογή αυτής..?

Η μουσική είναι Μεράκι. Άν την δείς "αγχοτικά", έχεις ΑΚΥΡΩΣΕΙ την ίδια την φύση & υπόστασή της...Η μουσική Πρέπει να μας Χαλαρώνει, όχι να μας Αγχώνει!!!

Και στις εξετάσεις τί..?Στις εξετάσεις "κατεβάζουμε" μαθητές οι οποίοι είναι και Αισθάνονται έτοιμοι. Σε καμία περίπτωση δεν "βάζουμε" στην διαδικασία εξέτασης κάποιον ο οποίος δεν πληρεί τα ανωτέρω χαρακτηρηστικά...διότι τότε του δημιουργούμε Άγχος, Πιθανότητα Αποτυχίας --> Απογοήτευση --> Εγκατάληψη των μουσικών σπουδών.Ένας ΄Δάσκαλος πρέπει να ξέρει πώς να "προστατεύσει" τους μαθητές του απο τέτοιες "ανεπιθύμητες" εμπειρίες...

Λίγες σκέψεις στο PC λοιπόν...

Καλά "Μουσικά Ταξίδια"

Παρασκευή 05.02.2010...Σκέψεις μπερδεμένες...Συνοθύλευμα...

"Δεν ξέρω αν πρέπει νά'μαι 'δώ...Δεν ξέρω άν μπορώ τις σκέψεις να εξηγήσω...Νιώθω πως κύκλους διαγράφω στο χώμα...Κύκλους που πάντα με γυρίζουν πίσω..."

Οι "Εν Καιρώ..." όμως είναι εδώ...Ποτέ δεν έφυγαν...Μπορεί να μήν είναι "Αισθητή" η  παρουσία τους...Αλλά εφόσον "εμείς" υπάρχουμε, τότε υπάρχουν και "εκείνοι"...Είναι τρόπος ζωής, τρόπος σκέψης & έκφρασης(...)

"Όλα θα 'ν Εν Καιρώ..."

Και ώς δια "μαγείας", η φράση αυτή επιβεβαιώνετε μέρα με την μέρα...Σε κάνει να Προσμένεις, σου δίνει δύναμη για να ζείς με Πάθος το Σήμερα & να Περιμένεις με υπομονή το Αύριο. Σου δίνει Ελπίδα...Κάτι το οποίο καθημερινά παλεύουν με σθένος να μας το στερίσουν... "...όμως με τίποτα δε μπορείς να μου στερήσεις τ'όνειρο...", λέει ο Λάκης Παπαδόπουλος, κατά κόσμον "Λάκης με τα ψηλά Ρεβέρ". Και έτσι είναι...

"Λόγια απο μισάνοιχτα χείλη..."

Ψίθυροι...σκέψεις που δύσκολα "βγαίνουν" από τις φωνητικές μου χορδές...Ίσως να μην είμαι και τόσο καλός στα λόγια...Γι'αυτό προτειμώ τις 6 χορδές της κιθάρας...Σκέψεις, συναισθήματα & χρώματα, μπερδέυονται μέσα από τον ήχο των φθόγγων...Συνεχής αναζήτηση νέων τρόπων έκφρασης & επικοινωνίας...

Όλα θα γίνουν με τον καιρό λοιπόν...Γι'αυτό χαλαρώστε...& χαμογελάστε!Είναι Αποδοτικό!!!Κάνει τους γύρω μας ν'ανησυχούν...

...όπως πολύ σωστά επισημαίνουν οι "Φατμέ", κάπου στα τέλη της 10ετίας '80, αρχές '90...Δε θυμάμαι πιά...Έχουν περάσει Χρόνια Πολλά...Αλλάζει το έξω μου, αλλά Ζεί το΄Μέσα μου...Ευτυχώς...

"Δε φταίω εγώ που μεγαλώνω, φταίει η ζωή που ειναι μικρή...", αναφέρουν πολύ εύστοχα οι "Λαθρεπιβάτες"...θέλοντας ίσως να "απολογηθούν" στον ίδιο τους τον εαυτό... Για πράγματα & ανθρώπους, συνήθειες & στόχους, αιτίες & αφορμές... που ίσως "ξεπεσαν" κάπου στην πορεία..."ξεχάστηκαν" κάπου στο χτές...

Μήν ψάχνεις πιά αλλού...Εδώ είναι το ταξίδι...Η ίδια η μουσική μας ταξιδεύει παντού και πάντα...

Πρώτα ο Θεός, εδώ θα είμαστε & θα τα λέμε...

Όχι "Τα λέμε...", και ποτέ δεν σμίγουμε...Ξέρετε τί εννοώ...Όλοι αναφέρουμε συχνά πυκνά την φράση "τα λέμε φιλαράκι...", αλλά τελικά η ίδια η φράση "χάνει" την ισχύ της πρίν καλά καλά ακουστεί...

Δυναμώστε λοιπόν την "ένταση" και πάμε...