Ήμουνα σπίτι και δουλειά

και στη δική σου αγκαλιά

καθημερνά για χρόνια.

Μα σου΄ρθε έτσι ξαφνικά

πως με μηνύματα κρυφά

με κάποια λέω λόγια.

Τίποτα, σου είπα πως δεν τρέχει

τίποτα, η καρδιά μου εσένα έχει

τίποτα και μη στεναχωριέσαι

τίποτα και άδικα μη χαλιέσαι.

Έδωσα σώμα και ψυχή

ήσουν λιμάνι μου εσύ

που άγκυρα είχα ρίξει.

Μα τι σου μπήκε στο μυαλό

πως μέσα από το κινητό

έδιωχνα κάποια πλήξη.

Τίποτα, σου είπα πως δεν τρέχει.

Τίποτα, η καρδιά μου εσένα έχει.

Δεν τολμούσε να κοιτάξει τις βιτρίνες ο Κοσμάς

κάθε μέρα που περνούσε ήταν κι ένας Γολγοθάς

ορφανός από πατέρα απ΄ εξήμισι ετών

μεροκάματο συνέχεια στα λιμάνι, στο μπετόν.

Ούτε μέχρι έκτη τάξη πήγε στο Δημοτικό

κακορίζικο χαμένο το δικό του ριζικό

τριγυρνούσε σαν αλήτης, έμενε με μια γιαγιά

ώσπου έφθασε η μέρα κι έμπλεξε για τα καλά.

Πάντα ήθελε να πάρει ένα αγωνιστικό

γυαλισμένο και μεγάλο με ταχύτητες σωρό

μα ποτέ δεν είχε φράγκα για να μπει στο μαγαζί

μέχρι που έσπασε ένα βράδυ τη βιτρίνα από γυαλί.

έκανε δυο - τρείς σουλάτσες, μα ούρλιαζε ο συναγερμός

τον ορμήξαν κάτι φάτσες κι έγινε ο τσακωμός

στο όργανο υπηρεσίας τον επήγαν κλωτσηδόν

η αρχή της ιστορίας είχε πια άλλο εμβαδόν.

Για να τον αναμορφώσουν ίδρυμα είχανε καλό

πήγανε να τον μαντρώσουν μα του κάνανε κακό,

ήρθε έτσι κάποιο βράδυ κι ένα απλό - φθηνό σχοινί

δέθηκε μες στι σκοτάδι κι έγιν΄αγχόνη φοβερή.