Στο σφαιριστήριο του Παράσχου κάθε μέρα

με χρεωμένη στέκα παίζαν γαλλικό

βάζοντας στοίχημα χυμό και μια φλογέρα

τ΄ αγαπημένο τυλιγμένο τους γλυκό.

Πιτσιρικάδες με μουστάκι σκέτο χνούδι

που αν τους ρωτούσες πάντα λέγαν δεκαοχτώ

με λαϊκό στα χείλη έτοιμο τραγούδι

κι όλο κοπάνες στ΄ αγγλικά και το σχολειό.

Από εφηβεία μάθαν τζόγος τι θα πει

και το πακέτο να το κρύβουνε στην κάλτσα

ποιο απ΄τα μπουρδέλα είχε φέρει μια καλή

που θα πηγαίναν όταν τέλειωναν τα φάλτσα.

Ζωή ανέμελη - αλήτικη - ωραία

μέσα στη σάκα του σχολειού μια πετονιά

μαλλιά αχτένιστα - ακούρευτα - μοιραία

κλωτσιές σε όλα τα κουτιά στη γειτονιά.

Έναν προς έναν τους θυμάμαι σαν τους βλέπω

με τα κοστούμια στις δουλειές τις τωρινές

στα πεζοδρόμια της πόλης όταν τρέχω

για να ξεμπλέξω της ζωής μου τις θηλιές.

Γεια σου, με λίγους ανταλλάσσουμε πια τώρα

είναι του αγώνα ο λαβύρινθος μακρύς

εχθροί αόρατοι φωνάζουνε προχώρα

τ΄ αδιεξόδου να΄ βρεις πόρτα για να βγεις.