Άνοιξη 2009: Ένιωθα την ψυχή μου να βαλτώνει, χωρίς φτερά για να πετάξω. Μια καθημερινότητα που με πλάκωνε. Μοναδική όαση η παρουσία της Μάνας στη ζωή μου που με την ανεπιφύλακτη και άνευ όρων αγάπη της στόλιζε την καρδιά μου και την μαλάκωνε…

Καλοκαίρι 2009: Η απόφαση να βάλω τα θέλω πάνω από τα πρέπει πάρθηκε με κόπο. Ήξερα πως θα πληγώσω ανθρώπους που με αγαπούν και πως η απουσία μου θα τους κόστιζε πολύ. Μα είχα την αυταπάτη επίσης να πιστέψω πως ότι ζούμε, ότι έχουμε, όσους έχουμε είναι όλοι και όλα αέναα, παντοτινά. Ποια αυταπάτη είναι μεγαλύτερη από το πάντα;
Βρέθηκα λοιπόν μακριά από οικογένεια και φίλους προσδοκώντας να  βρω όσα θεωρούσα πως μου έλειπαν. Ταυτόχρονα βρέθηκα να είμαι μέλος ενός Παραδείσου που γέμιζε τις ώρες μου ευχάριστα. Μια παρέα με την οποία μοιραζόμουν τις σκέψεις και τα συναισθήματά μου, μια παρέα χωρίς φωνή αλλά με μοναδική δύναμη επαφής και αγγίγματα ψυχής. Άγνωστοι μεταξύ μας αλλά και τόσο γνωστοί όπως μόνο εκείνοι που μοιράζονται όσα κρύβουν στην ψυχή τους μπορούν να είναι. Χωρίς κρίσεις κι επικρίσεις, χωρίς να κατηγορούμε και να εκθέτουμε δικούς μας ανθρώπους ξεδιπλώναμε αβίαστα τα σκοτάδια αλλά και τα φωτεινά μας σημεία. Μοιραζόμασταν…
Κάπου εκεί, μέσα στην ανωνυμία είναι όλη η γοητεία. Ξεδιπλώνουμε τις σκέψεις μας σε ανθρώπους που ίσως να μην συναντήσουμε ποτέ από κοντά μα είναι  επιλογή  μας να τις δημοσιοποιούμε. Διαφορετικά δεν θα χρησιμοποιούσαμε ψευδώνυμα αλλά την φωτογραφία της ταυτότητάς μας. Όμως η φράση «μπες εκεί να δεις τι έχω γράψει» διαφέρει κατά πολύ από την φράση «μπες εκεί να δεις τι γράφει ο/η τάδε». Γιατί θα πρέπει να γνωρίζουν τις σκέψεις μου άτομα που δεν συμπαθώ καν;

Καλοκαίρι 2010: Η ζωή προχωρούσε και τις περισσότερες φορές φαινόταν υπέροχη. Με όνειρα και σχέδια για ένα μέλλον που έμοιαζε σχεδόν χειροπιαστό. Οι μέρες κυλούσαν πότε ήρεμες και πότε πιο έντονες.
Αργότερα άρχισαν οι ανατροπές. Αργά αλλά σταθερά. Κάποιοι που παρουσιάστηκαν για φίλοι ήταν νομίσματα. Το ροκάνισμα είχε ξεκινήσει.
Ο χρόνος ελάχιστος και η διάθεση για γράψιμο και μοίρασμα ψυχής μαραμένη. Οι σκέψεις και οι εικόνες σκάλωναν στο μυαλό και δεν έβγαιναν. Η χωρίς  πρόσωπο παρέα του Παραδείσου κάποια στιγμή απόκτησε μορφές μέσα από πάρτι, συναντήσεις και γιορτές. Κάποιοι δεσμοί έγιναν πιο ισχυροί.
Τα όποια προβλήματα προέκυπταν τα έδιωχνε μακριά η αγάπη της Μάνας! Οι διακοπές ήταν υπέροχες. Δεκαπέντε ολόκληρες μέρες μαζί της έμοιαζε σαν να μην είχα φύγει ποτέ. Μα όλα είχαν αλλάξει. Το πρωινό της επιστροφής στην Αθήνα, την θυμάμαι να στέκεται όρθια στην πόρτα, να κλαίει για τον αποχωρισμό και να μου κουνάει το χέρι με λαχτάρα. «Σ’αγαπάω μαμά μου» φώναξα, όπως κάθε φορά που έφευγα ταξίδι. Αυτή ήταν και η τελευταία φορά που την είδα στο σπίτι μας.

Χειμώνας 2010-2011: Το 2010 τελείωσε άσχημα. Τα Χριστούγεννα μελαγχολικά και αγχωμένα. Μα τα χειρότερα δεν είχαν έρθει ακόμα. Παρασκευή παραμονή Πρωτοχρονιάς καθισμένη στον δερμάτινο καναπέ μου  προσπαθούσα να παρηγορήσω μια φίλη που είχε μόλις χάσει την μητέρα της. Της έλεγα πως και η δικιά μου μαμά πέρασε παρόμοια προβλήματα υγείας με την δικιά της αλλά τα ξεπέρασε και δόξα το Θεό είναι τώρα καλά. Μα μια εβδομάδα μετά, την επόμενη Παρασκευή ποιος μπορούσε να παρηγορήσει εμένα; Ποιο είναι το «παντοτινό» στο οποίο πιστεύουμε; Είχαν όλα ανατραπεί. Είδα την τελευταία της ανάσα να βγαίνει και χάιδεψα το παγωμένο της πρόσωπο. Έτσι, ξαφνικά…
Η κατηφόρα άρχισε. Λες και έφυγε η Μάνα και κατέρρευσαν όλα. Χάρτινος πύργος έγιναν. Βγήκαν στην επιφάνεια και σε όλο τους το μεγαλείο οι αλήθειες. Σχέσεις, συγγένειες. Όλα μπήκαν σε άλλη βάση. Η αναθεώρηση έφερε στο προσκήνιο πολλά. Θηλιά έγινε ο πόνος, η απουσία, η ματαίωση. Η διπλή ματαίωση όπως μου είχε πει ένας αγαπημένος φίλος γιατί όχι μόνο έχασα ότι είχα αλλά και όσα περίμενα να βρω. Και η αγάπη; Χάνεται η αγάπη; Σε ποια σκοτεινά μονοπάτια στροβιλίζεται σαν σκόνη; Σε ποιες κρυμμένες πτυχές περιπλανιέται; Πως μπορείς να πεις δεν πειράζει τα λάθη είναι ανθρώπινα και να διώξεις τους εφιάλτες; Πέσανε πολλά μαζεμένα.
Πίστευα πως θα φορούσα μαύρα ρούχα για την υπόλοιπη ζωή μου. Όμως δεν τα αντέχω κι ο λόγος είναι ένας. Η Μάνα δεν έφυγε, δεν χάθηκε. Είναι πάντα εδώ, μέσα στην καρδιά μου. Σε κάθε σκέψη, εικόνα, λέξη, κίνηση. Η πρώτη καλημέρα που λέω κάθε πρωί και η τελευταία καληνύχτα πριν κοιμηθώ. Στην ψυχή μου  ανεξίτηλα κινείται και υπάρχει. Όχι μαμά μου δεν έχεις φύγει, απλά κάπου έχεις πάει και δεν μπορείς να μου μιλήσεις…

Καλοκαίρι 2011: Ξεφυλλίζοντας τις σελίδες της καρδιάς μου νοστάλγησα τον χαμένο μου Παράδεισο. Την διαφυγή μου, την πόρτα που με οδηγούσε στο αλάφρωμα. Τους φίλους. Εκείνους που δεν κρίνουν και δεν χλευάζουν. Εκείνους που δεν περιμένουν στην γωνία για να χτυπήσουν πισώπλατα…

Ο αέρας που φυσάει έξω απαλά απόψε, επιθυμώ να με φέρει κοντά σας σαν να μην πέρασαν ήδη δύο χρόνια…