Αρκετά χρόνια πριν είχε πέσει στα χέρια μου ενα κείμενο του Δ.Χαριτοπουλου σχετικά με τον Ζεϊμπέκικο χορό.

Σήμερα ενα αλλο κείμενο ήρθε για να επιβεβαιώσει με τον καλύτερο τρόπο  τα γραφόμενα του κ. Χαριτοπουλου, δοσμένο απο τον Σωτήρη Γλυκοφρύδη. 
Διαβάστε το πρώτο κείμενο εδω και στην συνέχεια δείτε και το νεο κείμενο του Σωτήρη Γλυκοφρύδη.

του Σωτήρη Γλυκοφρύδη
... χορός του Έρωτα και του Θανάτου...Επ’ ευκαιρία της παρουσίας μου σε ένα γάμο, στο τραπέζι του οποίου στο τέλος χτύπησαν τα ζεϊμπέκικα, όπου λίγοι άνθρωποι χόρεψαν...
καλά (μεταξύ των οποίων ήταν ο γαμπρός, εύγε, παλικάρι, και ο πεθερός, εύγε και σ’ αυτόν), έχω να σημειώσω τα εξής, απευθυνόμενος κυρίως στις γυναίκες:

1. Κάτσε, μωρή, κάτω (μωρή σημαίνει ανόητη)

Πρέπει να το ξεκαθαρίσουμε: Το ζεϊμπέκικο είναι χορός για άντρες, όπως το...

τσιφτετέλι είναι χορός για γυναίκες. Το ζεϊμπέκικο είναι χορός του Θανάτου που ξεπροβάλλει μέσα από τον Έρωτα, εκεί που αναμετριέται ο Διγενής στα μαρμαρένια αλώνια. Το τσιφτετέλι αντίστοιχα είναι χορός της ζωής και της αναπαραγωγής, που ξεπροβάλλει μέσα από την πρόκληση του θηλυκού Ερωτοσεξικιστικού στοιχείου. Επομένως, όταν βαρά η γκρανκάσα στο ζεϊμπέκικο, κάτσε γλυκιά μου κάτω και ανέβασε τα οιστρογόνα σου, τι δουλειά έχεις και κατά πόσο σε συμφέρει να κάνεις την αμαζόνα; Λυσσάρα…

2. Σεβασμός στην παραγγελιά

Η παραγγελιά είναι ιερό πράγμα. Εκεί, ο αετός είναι χωρίς φτερά ή πεθαίνει στον αέρα. Εκεί, ο αετός χορεύει το χορό του θανάτου, λαβωμένος στην καρδιά, δεν είναι ο αετός που καθότανε στον ήλιο και λιαζότανε (αν και καμιά φορά μπορεί να συμβεί). Σεβασμός λοιπόν στον αετό, σεβασμός στην ανάμνηση της λαβωματιάς, σεβασμός βρε κανίβαλοι στο μοναχικό ταξιδιώτη της ζωής. Κι εσείς, κανιβάλισσες, καθίστε κάτω, μη του περιορίζετε το ζωτικό του χώρο, χτυπώντας παλαμάκια, γιατί δεν σας βλέπει. Πετάει και είναι καταγής, στριφογυρίζει και χτυπιέται. Σεβασμός στην παραγγελιά, βρεθείτε εκτός πίστας της ζωής του χορευτή, δώστε του ελεύθερο να έχει το χώρο, όλο.

3. Το ζεϊμπέκικο δεν έχει βήματα, έχει ρυθμό και μέθεξη, σε 9/8 φτιαγμένο

Τα 9/8 είναι μαγικός αριθμός, άβατος, που σε παρασέρνει η γκρανκάσα, ο υπόηχος, το μεγάλο πολεμικό ταμπούρλο. Αυτό είναι τα 9/8, πολεμικός γυριστός χορός, όπου η ψυχή θερμαίνεται στην αρρυθμία της καρδιάς της, περιβάλλοντας το σώμα. Ξεκινώντας το χορό, τα χέρια βρίσκονται ψηλά, στον ουρανό, ανακατα-διοδεύοντας τα σύννεφα, ενώ τα πόδια πατούν δυνατά στη γη, χτυπώντας το ένα κάτω, στο παλκοσένικο, στου τάφου το σανίδι, για να σηκωθούνε οι νεκροί. Στροφή, ίακχος και επωδός, με μάτια θολά, μισόκλειστα, όπου η ψυχή πετά αλλά και κυλιέται με τον χάροντα στου τάρταρου τις κατηφόριες σκάλες.

4. Πες μου πώς χορεύει ένας λαός για να σου πω ποια είναι η ψυχή του

Καταντήσαμε να έχουμε μια ψυχή «τεριλέν», δηλαδή νάιλον, με πλήρη εξαθλίωση και φτήνια στο φυτίλι. Πού είσαι βρε Κοεμτζή, να δεις τον επαναστάτη που κάνει τουμπεκί… Πού είσαι βρε φυλακισμένε στο Γεντί Κουλέ, που δεν σου δίνουν χόρτο… Πού είσαι βρε φουκαριάρη στον τεκέ, που αντί να σκύβεις στην πόρτα για να μπεις, μπαίνεις πλέον όρθιος υπό πολύχρωμα λαμπιόνια… Που είσαι στραβοσαϊτάρη Έρωτα που κάποτε έλυες τας φρένας, χωρίς να υπολογίζεις το τι και πώς, ρουφιάνε, ψεύτη, κλέφτη, γητευτή…

5. Το ψυχικό ζεϊμπέκικο το τρώει ο καπιταλισμός, η πλουτοκρατία

Κάποτε στα σκυλάδικα υπήρχε μια μικρή πόρτα οδηγώντας σε μια αίθουσα θαμπή, με πίστα απέναντι, στην κεφαλή της οποίας βρισκόντουσαν τρείς ξύλινες καρέκλες. Του ζεϊμπέκη τραγουδιστή, του πεχλιβανίδη ζεϊμπέκη με τον μπαγλαμά που όσο πιο μικρός ήτανε τόσο είχε αξία, και της «γλάστρας» με το ντέφι και τη δεύτερη φωνή, χτυπώντας μια τα κρόταλα αριστερά πηγαίνοντας τα πόδια δεξιά και τούμπαλιν, όπου όταν ήταν να τραγουδήσει, έβγαζε την τσίχλα που τη μάσαγε σαν κατσίκα και την έβαζε πίσω από το αυτί, δίνοντας και μια στα βυζιά της για να πάνε πάνω. Η αίθουσα μύριζε χασίς. Στην παραζάλη του θανατικού χορού σπάζανε και πιάτα, σημείο κατευόδιου του μοναχικού ψυχοπλακωμένου διονυσιαστή προς τον κάτω κόσμο. Καμιά φορά έφευγαν στην πίστα ολόκληρα τραπέζια, ενώ όταν άρχισαν να χορεύουν οι γυναίκες άρχισαν να καίγονται γραβάτες, σημείο ασυνείδητου συμβολισμού. Στον αντρικό χορό, στο πέταγμα του πιάτου έβλεπες ποιος ήταν ο «ξενέρωτος» (που εδώ σημαίνει ο «ξένος του έρωτος»), και ποιος ο όχι. Το πιάτο, κατά τον γνώστη άντρα και πάντα σεβόμενο το γυναικείο φύλο, έπρεπε να φύγει ανάποδα, με την κοιλιά επάνω, ώστε όταν σπάσει τα γυαλιά να κατευθυνθούν σαν σκούπα προς το πάτωμα για να μην τραυματίσουν πόδια γυναικών και ειδικά της τραγουδιάρας. Όταν άρχισαν να σπάζουν πιάτα ψεύτικα, πήλινα, μισοψημένα, άρχισε να ξεφτιλίζεται ο ζεϊμπέκικος χορός, σα να πηγαίνεις σε κηδεία με ψεύτικα λουλούδια. Ήταν τότε η εποχή που ο κόσμος άρχισε να έχει λεφτά. Από κει και πέρα, τον ψυχικό ζεϊμπέκικο άρχισε να τον αλυσοδένει και να τον τραγανίζει η ευμάρεια, ο καπιταλισμός, αυτό που λένε «το σύστημα», υπό την έννοια της υπερεπάρκειας της ύλης.

Τοση Θλιψη και κλαμα, ουτε οταν εφυγε η Μαιρη Σκορδου, απο το Big Brother...........

Οι Creed έχουν πουλήσει στις ΗΠΑ περισσότερα άλμπουμ από τον Jimi Hendrix

Το Falling Into You της Celine Dion έχει περισσότερες πωλήσεις από οποιοδήποτε των Queen, Nirvana, ή Bruce Springsteen.

Η Katy Perry έχει το ίδιο ρεκόρ με τον Michael Jackson για τα περισσότερα Νο1 single από ένα άλμπουμ.

Το καστ του “Glee” είχε περισσότερα τραγούδια στα charts από τους Beatles..........

To Low tvn Flo Rida πούλησε 8 εκάτ. αντίτυπα. Όσα και το Hey Jude των Beatles............

Το Tik-Tok της Ke$ha έχει πουλήσει περισσότερα από οποιοδήποτε single των Beatles...............

Οι Led Zeppelin, REM, και Depeche Mode δεν είχαν ποτέ ένα Νο 1 single. H Rihanna έχει 10............

Fovero εεεε;;;;;............

Το rock είναι ένα μουσικό κίνημα με άπειρες καλλιτεχνικές μορφές που στέγασαν στο μισό αιώνα της ύπαρξής του όλες τις διαφορετικές τάσεις
στη σύνθεση, την ερμηνεία και την εκτέλεση. Η ιδιοσυγκρασία του rock είναι στην πλειοψηφία της φιλελεύθερη, προοδευτική, αλλά και επαναστατική, αντισυμβατική και βαθιά πολιτική.

Από τα πρώτα χρόνια του, στη δεκαετία του ’60, το rock ταρακούνησε θεσμούς, αμφισβήτησε πραγματικότητες και υιοθέτησε τη δική του καινούργια κουλτούρα, απευθυνόμενο στον ψυχισμό – κυρίως – των νέων, με αποτέλεσμα να αποκτήσει πολύ γρήγορα μια πρωτόγνωρη δημοφιλία.

Σε αυτό τον ιδιαίτερο μουσικό κόσμο, αν κάτι προκαλεί εντύπωση, είναι ο πολύ μικρός αριθμός της γυναικείας παρουσίας. Σε άλλα μουσικά είδη, όπως η folk, η disco, η pop και η country, οι γυναίκες πρωταγωνιστούν. Ίσως ο χαρακτήρας του rock, σκληρός, δυναμικός, συχνά βίαιος μέχρι και άγριος, δύσκολα συμβαδίζει με τα γυναικεία χαρακτηριστικά. Όμως διαχρονικά, υπάρχουν οι παρουσίες αυτές που ανατρέπουν το συγκεκριμένο επιχείρημα και καλύπτουν όλο το φάσμα στις διαφορετικές φόρμες της rock μουσικής.

Από τα blues της Janis Joplin στα παραμύθια της Kate Bush και από την ποίηση της Patti Smith στην ψυχεδέλεια της Grace Slick και το μελωδικό punk της Siouxsie Sioux, η διαδρομή είναι μεγάλη και οι ήχοι της καθηλώνουν κυριολεκτικά τον ακροατή.

1. Janis Joplin

Όνομα: Janis Lyn Joplin
Γεννήθηκε: 19-1-1943 στο Τέξας, πέθανε στις 4-10-1970 στο Λος Άντζελες
Μουσικά είδη: Ψυχεδελικό rock, blues, rhythm & blues, soul
Μουσικά σχήματα: Big Brother & the Holding Company, Kozmic Blues Band, Full Tilt Boogie Band

Η απόλυτη ιέρεια του rhythm & blues, η μοναδική λευκή ερμηνεύτρια που δικαιωματικά στάθηκε δίπλα στη Billie Holiday, στη Bessie Smith και στην Aretha Franklin, η πρώτη γυναίκα ροκ σταρ, η πλήρης ενσάρκωση της hippie αντικουλτούρας στη μουσική. Η Janis Joplin ταξίδεψε τις φόρμες του blues πέρα από τα συμβατικά φωνητικά όρια, πλαισίωσε τις διονυσιακές κραυγές της με δυο από τις κορυφαίες rhythm & blues μπάντες της εποχής και «έκλεισε» το μεγαλείο των αυθεντικών, ηλεκτρικών δωδεκάμετρων μέσα σε τέσσερα LPs, που συγκεντρώνουν τη διαδρομή από τη soul και την ψυχεδέλεια, μέχρι το «λευκό» blues και τον θάνατο.

Ανήσυχο πνεύμα από μικρή, μεγάλωσε με τα τραγούδια της Odetta Holmes και της Big Mama Thornton και στα 20 της έφυγε για το San Francisco, όπου άρχισε να ηχογραφεί blues με διάφορους μουσικούς και παραγωγούς. Εκεί γνωρίστηκε με όλων των ειδών τα ναρκωτικά – με ιδιαίτερη έφεση στις αμφεταμίνες, το LCD και την ηρωίνη, εκτός φυσικά του αγαπημένου της Southern Comfort.

Το 1967 έπαιξε στο Monterey Pop Festival μαζί με τους Big Brother & the Holding Company, αφήνοντας άφωνους κοινό και κριτικούς. Ένα χρόνο αργότερα, με την κυκλοφορία του 2ου LP της, «Cheap Thrills», γνώρισε τον απόλυτο θρίαμβο στις δυο μεριές του Ατλαντικού. Στη συνέχεια συνεργάστηκε με σημαντικούς μουσικούς (Mike Bloomfield, Nick Gravenites, Jimi Hendrix), πήρε μέρος στο Woodstock, βρήκε καινούργια μπάντα (Full Tilt Boogie Band) και πριν ολοκληρώσει το «Pearl», παραδόθηκε ολοκληρωτικά στην εξάρτησή της στα drugs και το αλκοόλ, πεθαίνοντας από overdose ηρωίνης στις 4 Οκτωβρίου του 1970. Τρεις μέρες πριν είχε κάνει την τελευταία της ηχογράφηση, το α καπέλα αξεπέραστο «Mercedes Benz», ενώ την ημέρα του θανάτου της ήταν προγραμματισμένο να βάλει τα φωνητικά στη σύνθεση του Nick Gravenites, «Buried alive in the blues»…

Ποιος δεν έχει σφυρίξει το μουσικό θέμα από την «Αθλητική Κυριακή»; Πόσοι από εμάς δεν ξέρουμε το σήμα των ειδήσεων της ΕΡΤ ή τα μουσικά σήματα ραδιοφωνικών σταθμών;

Πόσοι όμως από εμάς ξέρουν ποιοι είναι οι δημιουργοί των τόσο οικείων «σημάτων»; Τα περισσότερα από τα μουσικά θέματα των 30 δευτερολέπτων που όλοι γνωρίζουμε, έχουν γραφτεί από μεγάλους δημιουργούς.

Το περίφημο σήμα από τα «Επίκαιρα» και νυν σήμα του καναλιού της Βουλής, ανήκει στο Νίκο Σκαλκώτα. Στις αρχές της δεκαετίας του ’80 η ΕΡΤ ζήτησε από τον παγκοσμίου φήμης έλληνα συνθέτη, Βαγγέλη Παπαθανασίου, να γράψει το σήμα για τις ειδήσεις της. Το πασίγνωστο κομμάτι χρησιμοποιείται ακόμη και σήμερα. Παλαιότερα, το θέμα του ΕΙΡΤ είχε γράψει ο Λουκιανός Κηλαηδόνης.

Το σήμα του 902 Αριστερά στα FM έχει γράψει η Ελένη Καραΐνδρου, ενώ η θρυλική μουσική της «Αθλητικής Κυριακής» έχει «πατέρα» τον Χρήστο Λεοντή. Το σήμα χρησιμοποιήθηκε αρχικά για τη ραδιοφωνική εκπομπή του ΠΡΟ-ΠΟ.
Το – ιστορικό πλέον- σήμα του Αθήνα 9,84 έγραψε, κατόπιν παραγγελίας του Γιάννη Τζαννετάκου, ο Σταμάτης Κραουνάκης, ο οποίος αποκαλύπτει στα «Νέα» ότι για το συγκεκριμένο μουσικό κομμάτι εξακολουθεί ακόμη και σήμερα να εισπράττει πνευματικά δικαιώματα.

Τέλος, το μουσικό σήμα του «Μελωδία», υπογράφει ο Θάνος Μικρούτσικος.

Η παγκόσμια μουσική βιομηχανία μας έχει...μαγνητίσει με τις επιλογές της κατά καιρούς. Υπήρχε ωστόσο...και μια εποχή που η έμπνευση ήταν κάτι περισσότερο από ανεπαρκής, για να μην πω αφανέρωτη. Ούτε ως ιδέα σας λέω. Ωστόσο η πολύ κακή επιλογή εξώφυλλων είχε και μια σημαντικότατη συνεισφορά. Στο γέλιο. Η αλήθεια είναι πως τα εξώφυλλα που ακολουθούν είναι περισσότερο από αστεία. Κάτι που μπορείτε να δείτε και μόνοι σας στις φωτογραφίες που ακολουθούν. Αλήθεια εσάς ποιο είναι το καλύτερο "χειρότερο" εξώφυλλο;

.... καλά απ'οτι μπορώ να καταλάβω, δεν πρέπει να ήταν μόνο τα εξώφυλλα που δεν περπάτησαν αυτά τα άλμπουμς.

Ισπανίδα πορνοστάρ: Μαρία-Ντολόρες Πάρτον Κεκούνατον Όρες

Αιγύπτιος ανίκανος: Αλή Μουπέφτη

Κινέζα στριπτιζέζ: Νάμου Νάκι Κουναμούτο

Αιγύπτιος ταξιτζής: Ομάρ Ταρίφ

Βουλγάρα πλαστική χειρούργος: Ταφτιά Νασούκοβα

Ιάπωνας νεκροθάφτης: Νασουσίρο Τοκασόνι

Ιάπωνας ουρολόγος: Κίταμου Ταούρα

Ιταλός ξυλουργός: Τοκόβι Τοκαδρόνι

Νικαραγουανός τεμπέλης: Σαντινύστα Πούχο

Ρουμάνα ορθοπεδικός: Κάκοσι Μινίσκου

Ρωσίδα μανάβισσα: Ταμίλα Παζάρεβα

Ρωσίδα τραβεστί: Ταρχίδια Νάκοβα

Τούρκος ποδοσφαιριστής: Μεσούτ Ταβάζ

Ινδιάνος καταδρομέας: Μεγάλο Πεύκο

Αμερικανός πορνοστάρ: Τζον Χόστον

Ιταλός μασέρ: Μασταπιάνι Μασταφίνι

Ιταλός gay πορνοστάρ: Αντόνιο Τονπέρνι

Γάλλος πορνοστάρ: Ζαν-Ζακ Μισέλ Σεπιντό Καλά

Ισπανός φοβητσιάρης: Αντόνιο Εκλασαμέντες

Ιάπωνας υδραυλικός: ΤρεΧιτο ΚαζαΝακι

Ιάπωνας βιαστής: Κάτσει δεν κάτσει.

Πιστεύετε ότι αυτά τα κορίτσια της ομάδας ράγκμπι υπάρχει περίπτωση να παίξουν ποτέ σε άδειο γήπεδο; Και βέβαια όχι αφού είναι ντυμένα μόνο με μικροσκοπικά μπικίνι... Δεν διστάζουν να ριχτούν στη μάχη μόνο με αυτή την αμφίεση- εκτός από τα προστατευτικά στα γόνατα και τους ώμους- και να διεκδικήσουν τη νίκη.

Το sexy αυτό πρωτάθλημα διξάγεται- πού αλλού- στις ΗΠΑ και έχει πολλούς πιστούς θαυμαστές του ωραίου φύλου- sorry του αθλήματος. Πάντως, εδώ που τα λέμε, είναι κρίμα κι άδικο αυτά τα κορμιά να γεμίζουν μελανιές και χτυπήματα αγωνιζόμενα σε ένα από τα πιο σκληρά αθλήματα.
Βέβαια άλλο τόσο κρίμα κι άδικο θα ήταν να στερούσαν από τους fan τους τη χαρά να τις βλέπουν να κυλιούνται στο χορτάρι... Όσο για τα ονόματα των ομάδων; Πάρτε μια γεύση: "San Diego Seduction" (Σαν Ντιέγκο Αποπλάνηση) και "Dallas Desire" (Ντάλας Επιθυμία). Είπατε τίποτα;

Μονο εδώ δεν γίνεται τίποτα της προκοπής...
Θα πάω στο America....

show-bitchvip

Η Ουκρανία έχασε περίπου το 1/4 του πληθυσμού της κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, αριθμός που αντιστοιχεί περίπου
στο 20% των συνολικών θανάτων.
Με τη βοήθεια της άμμου, τα πορτραίτα της Simonova δείχνουν τις ανθρώπινες απώλειες από τη γερμανική εισβολή του 1941.

Η 24χρονη Kseniya Simonova κέρδισε, φυσικά, το πρώτο βραβείο του παιχνιδιού
(80.000 λίρες) και επέστρεψε στην κανονική της ζωή στην Κριμαία.
Έκπληξη αποτελεί πάντως το κίνητρό της για την συμμετοχή στο παιχνίδι.
 "Δήλωσα συμμετοχή για να βοηθήσω ένα παιδί, το οποίο χρειαζόταν να υποβληθεί σε εγχείρηση.
Δεν είχα σκοπό να κάνω όλη τη χώρα να κλάψει" είπε χαρακτηριστικά.

Η σκηνή, στο άνοιγμά της, δείχνει ένα ζευγάρι να κάθεται σε ένα παγκάκι κάτω από έναν ουρανό γεμάτο αστέρια.
Ξαφνικά, εμφανίζονται πολεμικά αεροπλάνα και η ευτυχισμένη σκηνή αντικαθίσταται από θλιμμένα πρόσωπα.
Στη συνέχεια, έρχεται ένα μωρό και η γυναίκα χαμογελά ξανά, αλλά ο όλεθρος του πολέμου τη μετατρέπει σε χήρα, πριν η εικόνα με τη σειρά της να πάρει τη μορφή του Αγνώστου Στρατιώτη της Ουκρανίας.

 Ευχαριστώ το φίλο Θοδωρή για το e-mail.

Χρόνια τώρα… Διογένης, έναν άνθρωπο ζητώ
 την καρδιά μου να τ' ανοίξω, ν' αλαφρωσω και να κλάψω
και την νύχτα της ψυχής μου, που ….φανάρι την κρατώ
τις λαχτάρες μου να θάψω.

Κι έναν άνθρωπο να φτιάξω με της σκέψης μου την σμίλη
να μην είναι βουτηγμένος μες την λάσπη και την υλη.
Σύντροφος του να περάσω τη ζωή που μ’ απομένει
και πιο λίγο να την νοιώσω, την ψυχή μου …λερωμένη.