Έφτασε μετά απο πολύωρο περπάτημα,αλλά δεν αισθανόταν καμία κούραση.Λες και δεν περπατούσε ο ίδιος,αλλά μόνο η σκέψη του.Κοίταξε χαμηλά και βεβαιώθηκε ότι είχε όντως κάνει αυτή τη διαδρομή.Στα πόδια του υπήρχαν ίχνη απο τον ΒΟΥΡΚΟ που διέσχισε λίγο νωρίτερα.Τώρα κοιτούσε μπροστά,το απέραντο μαγευτικό τοπίο που ξεδιπλωνόταν. ''Τί έντονο φώς,πόσο ήσυχη θάλασσα,και τι παράξενο χρώμα που έχει'',αναρωτήθηκε και βούλιαξε απότομα στην απαλή άμμο.Μπορούσε να κολυμπήσει μέσα της,έμοιαζε με χρυσόσκονη,και όταν την παρατήρησε καλύτερα ανακάλυψε ότι δεν ήταν συνηθισμένη άμμος,αλλά σκόνη μετεωροειδών.Ίσως εδώ να καταλήγει η βροχή των αστεριών.Ή πιο σωστά η πτώση χιλιάδων ΜΕΤΕΩΡΩΝ,όπως έλεγε το τελευταίο μάθημα αστρονομίας που έκαναν στο σχολείο. Ξαφνικά του ήρθε η εικόνα της κοντόχοντρης καθηγήτριας με τον ψηλό λαιμό και το παχύ στρώμα λίπους που τυλιγόταν γύρω του.Ήταν πεπεισμένος ότι όποτε έβλεπε ΣΟΥΒΛΑ σε ψησταριές θα έμπαινε μέσα τρέχοντας! Συνέχιζε να κολυμπάει μέσα στην αστρόσκονη όταν αισθάνθηκε ένα άγγιγμα. ''Ώστε δεν έιμαι μόνος'',σκέφτηκε.Γύρισε το κεφάλι του και αντίκρισε ένα ζευγάρι πράσινα μάτια να τον κοιτάζουν με απορία. Πριν προλάβει να μιλήσει,βρέθηκε να σέρνεται με μεγάλη ταχύτητα πίσω απο την παράξενη ύπαρξη. -Πού με πάς?ρώτησε,αλλά δεν πήρε καμιά απάντηση. Μέσα σε λίγα λεπτά είχαν φτάσει στο εσωτερικό μιας σπηλιάς.Το φώς εκεί ήταν διάχυτο,γιατί στο πάνω μέρος υπήρχε ένα μεγάλο άνοιγμα που μπορούσες να δείς τον φωτεινό ουρανό. Πάγωσε το βλέμμα του όταν κοίταξε γύρω του. ''Τί ΜΠΑΧΑΛΟ έιναι αυτό!''αναρωτήθηκε στην θέα χιλιάδων σελίδων που ήταν πεταμένες στο έδαφος.Σαν κάποιος να έσκισε ένα τεράστιο βιβλίο.Ασυνάισθητα έπιασε μια σελίδα και προσπάθησε να την διαβάσει.Άδικα όμως.Δεν υπήρχε τίποτα γραμμένο εκεί. -Μην αγγίζεις τίποτα!είπε βιαστικά η λεπτή σιλουέτα που τώρα καθόταν απέναντί του.Μακριά μαλλιά σε σκούρο μπλέ χρώμα,που κυμάτιζαν στο ελαφρύ αεράκι που τρύπωνε στη σπηλιά και ένα κατάλευκο πρόσωπο με την προσμονή ζωγραφισμένη στα πράσινα μάτια. -Ποιά είσαι,και γιατί με έφερες εδώ?Τί θέλεις απο μένα? -Μην ανησυχείς,δεν θέλω το κακό σου.Μόνο τη βοήθειά σου.Πάνε χρόνια που δεν συνάντησα κανέναν.Βλέπεις οι περισσότεροι άνθρωποι δεν μπορούν να περάσουν την Πύλη και να έρθουν στον δικό μου κόσμο. Χρειάζομαι κάτι που μόνο εσείς οι άνθρωποι μπορείτε να μου δώσετε.Προσπαθώ εδώ και έναν αιώνα να ολοκληρώσω το βιβλίο μου.Κάποτε ο αδερφός μου είχε πεί,ότι θα μπορέσουμε να πάμε ξανά στην οικογένειά μας,μόνο όταν καταφέρουμε να ολοκληρώσουμε μια ιστορία γραμμένη με Αγάπη,Πίστη και Σοφία. Μου είχε υποσχεθεί ότι δε θα έφευγε μόνος.Όμως ο ΜΠΑΓΑΣΑΣ με κορόιδεψε!Ολοκλήρωσε την δική του, και μέσα σε μια στιγμή εξαφανίστηκε απο μπροστά μου! Τότε έκλαψα πολύ.Μίσος μπήκε στην καρδιά μου για εκείνον,και ίχνος αγάπης δεν μου έμεινε. Ό,τι είχα γράψει μέχρι τότε,έγινε αόρατο και έτσι δεν μπορούσα να συνεχίσω. Δυστυχώς για το το κανω αυτό χρειάζομαι κάποιον να μου δώσει Αγάπη. Μόνο αν ξαναγεμίσει η καρδιά μου με αγάπη θα πάρουν και πάλι χρώμα οι λέξεις στις σελίδες μου,αλλιώς είμαι καταδικασμένη να μείνω εδώ για πάντα. -Πού ''εδώ''?Πού βρισκόμαστε? -Εσύ μπορείς να μου δώσεις!Η απόδειξη ότι έχεις,είναι το ότι πέρασες την Πύλη.Μόνο όσοι έχουν πραγματική Αγάπη μέσα τους,μπορούν να την περάσουν. -Μα τί είναι αυτά που λές?Ποιά Πύλη?Που βρισκόμαστε?ξαναρώτησε. Τον κοίταξε με απογοήτευση. -Δεν καταλαβαίνεις?Πρέπει να με βοηθήσεις!Πρέπει! Το βλέμμα του καρφώθηκε στο κενό.Μετά απο λίγη ώρα της μίλησε. -Δεν μπορώ να το κάνω!Είπες ότι χρειάζεσαι Αγάπη.Και ότι αυτό είναι το μόνο που σου λείπει. Λές πώς έχεις Πίστη,αλλά πριν λίγο είδα ότι είσαι απελπισμένη.Μου είπες ότι όταν έφυγε ο αδερφός σου έκλαψες. Αν είχες Πίστη όμως,θα ήξερες καλά ότι θα τα καταφέρεις και μόνη σου.Δεν θα υπήρχε λόγος να φοβάσαι! Λές πώς έχεις Σοφία.Όμως πριν λίγο μου απέδειξες ότι δεν ξέρεις που να ψάξεις να βρείς Αγάπη.Άρα δεν είσαι σοφή! Και την Σοφία και την Πίστη τις γεννάει η Αγάπη.Αν δεν έχεις αυτήν,τότε δεν έχεις ούτε τα άλλα δύο.Δεν έχεις τίποτα! Τα πράσινα μάτια πλημμύρισαν απο δάκρυα. -Πρέπει να ψάξεις μέσα σου.Να ξεθάψεις την αγάπη που είχες για τον αδερφό σου.Μόνο έτσι θα μπορέσεις να φύγεις κι εσύ. Αυτό που αναζητάς είναι κρυμμένο μέσα σου.Ξέρεις,συμβαίνει συχνά.Το Μίσος πάντα κυνηγάει την Αγάπη.Όταν την πιάσει,την κρύβει βαθιά για να μπορέσει να κατακτήσει εκείνο την ψυχή σου.Όμως πάντα καταφέρνει να αναδυθεί!Πότε δεν νίκησε το Μίσος. Μην φοβάσαι.Απλά ψάξε μέσα σου! Και τότε ένα χαμόγελο αισιοδοξίας άρχισε να εμφανίζεται στο πρόσωπό της. -Ίσως να έχεις δίκιο.Ο χρόνος θα το δείξει...Σε ευχαριστώ,αισθάνομαι πολύ καλύτερα.Μπορείς να φύγεις τώρα. Χαμογέλασε κι εκείνος,και με τη σκέψη ότι θα κατάφερνε να επιστρέψει κοντά στην οικογένειά της,κοίταξε τον ουρανό. Του φάνηκε τόσο φωτεινός,αν και η νύχτα είχε προχωρήσει πολύ. Ίσως τελικά όντως να μην είχε κάνει αυτό το ταξίδι μέχρι εκεί.Ίσως να έπεσε απο εκεί πάνω... Ίσως απλά να έπεσε στο κρεβάτι του να κοιμηθεί και όλα να ήταν όνειρο. Αυτό όμως δε θα το μάθουμε ποτέ.

Tην ιστορία έγραψε το μέλος CROSS