Τί να πω εγώ παραπάνω?...

...ξέρω ότι τους αρέσουν τα ουήσκια...

...αλλά τί προτιμούν?

...Τσόνη???

...ή μήπως Κατεσάρ???

Συζητούσα με τον Τάσο περί ανέμων και υδάτων...

Αφού ούτε φυσάει ούτε βρέχει, η συζήτηση αυτή γρήγορα ξέφυγε.

Δεν θυμάμαι πώς και γιατί, αλλά βρεθήκαμε να σχολιάζουμε

το μαλλί του Θέμη Αδαμαντίδη στα νιάτα του,

στην ιστορική εκείνη συμμετοχή στο "Βασικά Καλησπέρα Σας"...

Είναι γεγονός ότι, εκτός από τον Θέμη, τέτοιο μαλλί - αφάνα

είχαν τότε η Cher, η Liz Taylor, ο Julius "Dr.J." Erving...

(και πολλοί άλλοι, βέβαια, αλλά ας μείνουμε σε αυτούς)

Επόμενη σκέψη μου ήταν η εξής:

Κάποτε, η εμφάνιση έπαιζε ελάχιστο ρόλο στην καριέρα κάποιου...

Αν είχες καλή φωνή, γινόσουν τραγουδιστής.

Αν κατείχες την υποκριτική, γινόσουν ηθοποιός.

Αν έβαζες καλάθια με 1000 τρόπους, γινόσουν μπασκετμπολίστας.

Τέλλλος!

Δεν μετρούσε τόσο η εμφάνιση... Οκ, πάντα παίζει το ρόλο της,

αλλά τότενες ήταν δευτερευούσης σημασίας.

Πρώτα μετρούσε το να κάνεις καλά τη δουλειά σου,

και αν ήσουν και ωραίος... ξεχώριζες ευκολότερα από τον "λαό".

Το παράδειγμα του Θέμη Αδαμαντίδη ήταν

μόνο ένα από τα άπειρα εκείνης της εποχής.

Πολλοί και πολλές άφησαν ιστορία στο ελληνικό πεντάγραμμο,

όχι για την εμφάνισή τους αλλά για το λαρύγγι τους...

Ακόμα περισσότεροι έμειναν αναντικατάστατοι στο θέατρο και

στον κινηματογράφο, όχι λόγω εμφάνισης, αλλά γιατί "το είχαν"...

Όχι όπως σήμερις, που:

η κάθε Σάσα Μπάστα γίνεται τραγουδιάρα,

 ο κάθε Άνθιμος Ανανιάδης δηλώνει ηθοποιός,

και η κάθε Έμυ Λιβανίου δουλεύει ως δημοσιογράφος...