Ξανά στον δρόμο μας πάλι! Και τι δρόμος ε??

Χμμμ....Μια υποχρεωτική παράκαμψη βλέπω όμως! Από δω τώρα λοιπόν!

Μοιάζει με κατηφόρα και τρέχει ένα ρυάκι δίπλα, κοίτα το! Δεν έχω ξαναδεί τόσο κοντά μου να τρέχει έτσι αργά το νερό. Αργά και βασανιστηκά. Έχω δει πιο παλιά να τρέχουν άλλα ρυάκια με τέτοιο τρόπο. Το δικό μου νερό όμως το βλέπω για πρώτη φορά!

Η πλάκα είναι ότι και αυτό το νερό έχει κοκκινοπό χρώμα! Δεν μπορείς όμως να το πιείς γιατί έρχεται αυτό σε σένα με άλλο τρόπο.
Καλά κάνει μωρέ! Έτσι πρέπει...

Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα διέκρινα και τις σταγόνες που αφήνει πίσω του αυτό το μικρό ποταμάκι...Άλλο είναι όμως να τις βλέπεις και άλλο να τις ακούς! Σταματάς να ανασαίνεις, κλείνεις τα μάτια και ακούς το σπλιτς πλατς! Απίστευτη μελωδία, σε εμπνέει και σε φοβίζει όμως!

Τς τς τς! Κοίτα να δεις τι συναντάς καμιά φορά στο δρόμο σου...

Μπρρρρρρρρ!! Κρυώνω λίγο, αλλά οκ! Αυτές τις στάλες άμα τις νιώθεις σου φέρνουν διάφορα...

Σσσσσσσσσούτ! Άκου??

Την ακούς?? Η ελπίδα είναι βρε μέσα σε αυτό το νερό! Ξαπλώνεις, κοιτάς τον ουρανό ή το φρεσκοβαμμένο ταβάνι και απλά βλέπεις το ρυάκι να ρέει....

Μου επιτρέπεις να βάλω δίπλα στο κομοδίνο τον Μark Knopfler να μου παίζει τον δικό του Long Road??? Αυτό που παίζει τώρα....Απλά μόνο αυτό....

Ακούς τον Μark?? Σαν το ρυάκι που ρέει είναι η μελωδία του..

Θα τα καταφέρω ρε Μάρκ να σε δω από κοντά στις 13 του Ιούνη?? Παρασκευή θα' ναι...Σαν σήμερα...

Σαν σήμερα που για πρώτη φόρα δίπλα μου το ρυάκι ρέει...