"Και δεν κρατάω πια τα κλάματα μεσάνυχτα με βρίσκουν μοναχή να σκίζω γράμματα, να βριζω και να σπάω σαν τρελή στους τοιχους πράγματα...να λέω θα γυρίσει δε μπορεί ως τα χαράματα"...

Στιχοι απο παλιο αγαπημενο τραγουδι της Αννας Βίσση...Ακουω τετοιου ειδους τραγουδια τελευταια ταιριαζουν στην διαθεση μου...

Σκεφτομουν ομως (ναι το κανω κι αυτο καμια φορα)... Οι περισσοτεροι θεωρουν το κλαμα δειγμα αδυναμιας η ορισμενοι απλα δεν μπορουν να σε βλεπουν να κλαις...Εχετε σκεφτει το κλαμα ομως ως μεσο εξωτερικευσης της εντασης?

Προσωπικα το χω στο τσεπακι ομως μονο σε ανθρωπους που εμπιστευομαι κι εκτιμω (ή αν έχω πιει πολυ χεχε) και θεωρω οτι αν δεν ειχα αυτη τη διεξοδο θα δεσει μια πετρα στο λαιμο μου...Τες πα ανοητες σκεψεις ενος πειραγμενου μυαλου....

και λιγο Barbra Streisand για τον επιλογο

"memories may be beautiful and yet... what's too painful to remember we simply choose to forget"

Υ.Σ: Επι του πιεστηριου...ολις καταλαβα επιτελους πως προσθετουμε video στο blog ...Χε χε Αλληλουια....live performance "Memories" Enjoy