Αυτό που ήθελα απόψε, είναι τη ζωή μου πίσω.

Αλλά δεν ξέρω από ποιόν να τη ζητήσω.

Τόσο τη σκόρπισα, τόσο τη χαράμισα, τόσο τη δάνεισα, τόσο τη ξερίζωσα. Από ποιόν να τη ζητήζω τώρα...

Και τι ωφελεί...

Αυτό που ήθελα απόψε, τελικά είναι ένας ώμος, να γείρω πάνω του και να κλάψω...

Να κλάψω πολύ. Με λυγμούς. Με κραυγές. Να κλάψω για όλα.

Για όσα αγάπησα. Για όσα ονειρεύτηκα. Για όσα ένιωσα.

Για όσα περίμενα και δεν ηρθαν. Για όσα με πρόδοσαν.

Για όσα με χαράκωσαν. Για όσα μ' ανάστησαν.

Να κλάψω πολύ. Με λυγμούς. Με κραυγές.

Για όλα...

Να γείρω στον ώμο κάποιου και ν' ακούσω τη φωνή του να μου πει ψιθυριστά...

Μη κλαις. Μόνο αυτό. Τίποτ' άλλο.

Μη κλαις. Μόνο αυτο...

γράφει η Αλκυόνη Παπαδάκη Στο ακρογιάλι της ουτοπίας