Αυτό που δεν έχω καταλάβει είναι τον ορισμό της αμαρτίας. Τί είναι σωστό, τί λάθος και ποιός είναι στην τελική ο κριτής. Και μην μου πείτε ο Θεός γιατί θα βάλω τα γέλια. Απλοί άνθρωποι κρινόμαστε μεταξύ μας, και κοτσάρουμε χαρακτηρισμούς και ονόματα. Λές και παίζουμε σε ένα διαγωνισμό, ποιός είναι ο καλύτερος χριστιανός!!

Ε λοιπόν, εγώ είμαι μία αμαρτωλή!! Δεν έχω καθόλου διάθεση να νηστέψω από το ό,τιδήποτε. Και να το κάνω δηλαδή θα συγχωρεθούν οι αμαρτίες μου? Και ποιός υπολογίζει τα λάθη μου σαν αμαρτίες στην τελική? Αν κόψω δηλαδή τα αυγά είναι μείον μία αμαρτία? Και αν κόψω και τα κρέας τότε θα πάω στον Παράδεισο?

Πειράζει που σήμερα όλη μέρα έχω ρίξει τα καντήλια της ζωής μου? Τί να κάνω αν έχω τα προβλήματά μου και την κακοαδιαθεσία μου? Αλλάζει κάτι, επειδή είναι Μεγάλη Εβδομάδα? Πρέπει να πιέσω τον εαυτό μου να μην νιώθει και να μην εκφράζεται? Συγγνώμη αλλά δεν παίζει. Και αν αυτό είναι αμαρτία...τότε σταυρώστε με!

Πειράζει που δεν έχω σταματήσει να πίνω και να καπνίζω? Πειράζει που κάνω κακές σκέψεις? Ας μην αναφερθώ και στις πονηρές....απαπαπαπα θα πέσει φωτιά να με κάψει!!!

Οι Άγιες Μέρες δεν με επηρρεάζουν καθόλου. Δεν βλέπω καμία διαφορά στην καθημερινότητα. Ποιά Μεγάλη Εβδομάδα? Εγώ σκέφτομαι την δική μου Μεγάλη εβδομάδα που έχω να περάσω και με κλαίω από τώρα. Ίσως είναι η κακή ψυχολογία που έχω...δεν ξέρω. Αλλά από όσο θυμάμαι, ούτε και τα περασμένα χρόνια σύχναζα στην εκκλησία σαν καλή χριστιανή. Ακόμα και το Μεγάλο Σάββατο έτρεχα τελευταία στιγμή να προλάβω τον παπά πριν πει το Χριστός Ανέστη. Ούτε και όλα τα υπόλοιπα έθιμα μου λένε και κάτι. Μαγειρίτσες...αρνιά...σουβλίσματα...σιγά! Πιό πολύ γουστάρω το γλέντι της Κυριακής που μαζευόμαστε παρέα όλοι και γινόμαστε ντίρλα. Τέτοιες ευκαιρίες  δεν τις χάνω!

Σαν παιδί το κράτησα και το φαναράκι μου και την λαμπάδα μου..και ήταν όμορφα. Τότε όμως δεν έψαχνα την ουσία των πραγμάτων...και τί να ψάξεις στα οκτώ και στα δέκα. Μεγαλώνοντας όμως όλα παίρνουν άλλη όψη στα μάτια σου... Και δυστυχώς η εικόνα της εκκλησίας δεν μου αρέσει όπως έχει γίνει...και μπορεί και να ήταν. Δεν είμαι άθεη...αλλά δεν έχω και το μυαλό μου κλειδωμένο. Πιστεύω στον Θεό αλλά  με τον δικό μου τρόπο. Προτιμώ να πάω να ανάψω ένα κεράκι όταν το νιώσω. Μία μέρα απλή, καθημερινή μέρα. Να πάω στην εκκλησία, να προσκυνήσω και να αφήσω εκεί μέσα κάθε μου σκέψη. Αυτό με ηρεμεί, αυτό με κάνει να νιώθω καλά και για μένα αυτό είναι μια επαφή. Άλλωστε, δεν λένε οτι ο Θεός είναι πάντα δίπλα μας? Άρα και τώρα αυτή τη στιγμή με ακούει και εγώ μπορώ να του πω αυτά που θέλω και απο εδώ...από το ταπεινό μου δωματιάκι, φορώντας τις πυτζάμες μου! Αν αυτό δεν φτάνει, αν η πίστη μου είναι λίγη τότε είμαι μία αμαρτωλή...

...άντε καλέ εσύ ο αναμάρτητος...έλα ρίξε πρώτος...εδώ είμαι!!!