Λατρευω κατι τετοιες ωρες σαν κι αυτη που βγαινω για τσιγαρο  στο μπαλκονι και κοιταω το φεγγαρι ( ή μηπως με κοιταει αυτο; ). Ωρες μαγικες...

Και τοτε, τη στιγμη που συνειδητοποιω τι ομορφα που ειναι, με βομβαρδιζουν οι σκεψεις. Σκεψεις ποτε ομορφες και ποτε σκληρες, σκεψεις που ολη την ημερα αποφευγω και ερχονται αναποφευκτα κατι τετοιες ωρες.

Ωρες με θεα το φεγγαρι...

Τη θαλασσα εχω καιρο να τη δω... μαλλον την αποφευγω τελευταια. Ξερω πως δεν θελω και πολυ για να κανονισω ταξιδι (μιας και σχεδον καθε σαββατοκυριακο τον τελευταιο καιρο λειπω). Ταξιδι μονη με προορισμο που θα αποφασισω τελευταια στιγμη, χωρις να ξερει κανεις που βρισκομαι.. Ισως το πω οταν θα εχω φτασει, με απαραιτητη προϋπουθεση ομως να μην ερθουν να με βρουν.

Νιωθω το φεγγαρι καρφωμενο πανω μου, σαν να μου λεει "και που θα φυγεις, θα αλλαξει τιποτα;"...

Θα αλλαξει τιποτα; Ισως η διαθεση μου, ισως και οχι. Ισως δω τα πραγματα πιο ψυχραιμα, ισως και οχι... Δεν ξερω, λυσεις ψαχνω! Τουλαχιστον ψαχνω για λυσεις, αναζητω μια διεξοδο! Κατι δεν ειναι κι αυτο; Ισως και οχι... μαλλον δεν αρκει!

Γιατι απολογουμαι;

Σαν να περασε η ωρα. Το φεγγαρι κρυφτηκε πισω απο την απεναντι πολυκατοικια.

Αχ και να μπορουσα να κλεισω τα ματια και να βρεθω παλι στην αρχη ή (ισως καλυτερα) στο τελος.

Κουραστικο το ταξιδι... Πολυ μακρινη η Ιθακη...