έφευγα προ ημερών από τα εξάρχεια. Συγκεκριμένως, από την πλατεία εξαρχείων. για όσους δεν γνωρίζουν, στην πλατεία εξαρχείων το καλοκαίρι μαζεύεται κάθε καρυδιάς καρύδι, για το δροσάτο. φτάνοντας λοιπόν, στο ύψος του κάβουρα(δια τους γνωρίζοντες) βλέπω 3-4 άτομα να κυνηγάνε έναν. από ό,τι έμαθα αργότερα, ο τύπος είχε κάνει μια χοντρή λαλακία σε έναν από τους 3-4 που τον κυνηγάγανε και δικαίως έγινε στόχος τους. ο κακομοίρης, λοιπόν, για να γλυτώση προσπάθησε να μπη σε μια καφετέρια, ελπίζοντας να μην τον ακολουθήσουν οι άλλοι. για κακή του τύχη τον ακολούθησαν και τον πήραν σηκωτό από την καφετέρια. τον ξάπλωσαν στον δρόμο και τον χτύπαγαν όλοι μαζύ. ελάχιστοι πήγαν να τους πουν να σταματήσουν. αυτοί συνέχιζαν. το πιο περίεργο ήταν ότι ξαφνικά πλάκωσαν και 2-3 άλλοι που δεν συμμετείχαν εξ αρχής και άρχισαν να βαράνε και αυτοί τον ήδη ημίλιπόθυμο φουκαρά. η σκηνή τελείωσε με έναν εκ των νεοφερμένων να τον χτυπάη με την τάπα του παππουτσιού στο πρόσωπο. μετά τον μάζεψαν κάτι περαστικοί.

ένας γνωστός εξαρχειώτης, τον οποίον γνωρίζω φατσικώς, σταμάτησε δίπλα μου να δη μια σκηνή που ενδέχεται να την έχη παρακολουθήσει τουλάχιστον 20 φορές. στην ερώτησι μου, γιατί τον βαράνε όλοι μαζύ, ενώ είναι ένας και πεσμένος, μου έδωσε την εξής αφοπλιστική απάντησι: "καλά ρε, δεν ξέρεις ότι όλοι αυτοί τρώνε κάθε μέρα ξύλο από την γυναίκα τους? κάθε μέρα τσόκαρο είναι αυτό. κάπου πρέπει να εκτονωθούν". κατάλαβα. άναψα ένα τσιγάρο και έφυγα, σκεπτόμενος γιατί το strange deja vu(που λένε και οι dream theater) με οδηγούσε σε έναν παρόμοιο φαινόμενο που διαδραματίζεται εδώ και λίγες μέρες, στις οθόνες του pc μου, με έναν adreo να δέχεται από παντού επιθέσεις, ασχέτως άν έχη δίκιο ή άδικο. μέχρι να μού το ξεκαθαρίση ο ασπρομάλλης των εξαρχείων, δεν ήξερα. τώρα, όλα είναι πιο καθαρά.