Αναδημοσιεύω το παρακάτω άρθρo του Μιχ. Λεάνη γιατι μαρεσε και σκεφτηκα ορισμένα πραγματα!

''

Χθες, στην εκπομπή «ΣΚΑΪ ΣΤΑΔΙΟ», είχαμε καλεσμένο τον Αλέξανδρο Τζιόλη του Παναθηναϊκού. Μακρύ μαλλί, casual ντύσιμο, σκυμμένο κεφάλι, κοιτούσε πώς να περάσει όσο το δυνατόν απαρατήρητος, όταν διάβαινε την πόρτα του καναλιού. Στο βλέμμα του διέκρινες την αισιοδοξία μιας περιπέτειας που μόλις άρχισε και λέγεται επαγγελματίας ποδοσφαιριστής. Αμήχανος και συγχρόνως cool, προσπαθούσε να εξηγήσει, λιγότερο με τα λόγια και περισσότερο με την έκφραση του προσώπου του, ότι δεν κατάφερε τίποτα περισσότερο από το να κάνει πράξη το παιδικό του σχέδιο, να παίξει ποδόσφαιρο.

Τον άκουγα και συγχρόνως σκεφτόμουν πόσο άδικοι και σκληροί μπορούμε να γίνουμε όλοι εμείς με αυτά τα νέα παιδιά, κριτικάροντάς τους. Ο Αλέξανδρος δεν έχει κλείσει ακόμα τα 22, και εμείς όλοι απαιτούμε από αυτόν να διακριθεί, να ξεχωρίσει, να δείξει ωριμότητα και επαγγελματισμό, με λίγα λόγια πράγματα που δεν έχουμε καταφέρει στον τομέα μας, είκοσι και βάλε χρόνια μεγαλύτεροι.
Συγχρόνως, αρνούμαστε να θυμηθούμε πώς ήμασταν εμείς στην ίδια ηλικία. Σαν να γεννηθήκαμε μεγάλοι. Ενώ υπήρξαμε, τα ίδια χρόνια πάνω-κάτω, ανέμελοι, λίγο τυχοδιώκτες, με το σήμερα και το αύριο τόσο θολά και ασαφή όσο το τοπίο ενός ταξιδιώτη πίσω από το αχνισμένο τζάμι ενός αυτοκινήτου.

Μοιάζει σαν να θέλουμε να τους εκδικηθούμε γι' αυτό που οι συνθήκες τούς ανάγκασαν. Να ωριμάσουν, δηλαδή, πιο γρήγορα από όλους εμάς. Ο Αλέξανδρος Τζιόλης –και ο κάθε συνομήλικός του ποδοσφαιριστής– αναγκάζεται να κοιμάται νωρίς, να ξυπνάει την ίδια ώρα που τα περισσότερα παιδιά της ηλικίας του χουζουρεύουν δίπλα σε ένα κορμί που τους χάρισε άλλη μία άσωτη νύχτα, έχει αυστηρό ωράριο και πειθαρχία, προσέχει τι τρώει, μετράει τι λέει και τι δηλώνει.
Ολα αυτά για μια επιλογή που δεν ξέρει και ούτε μπορεί να ξέρει αν ήταν η σωστή. Και το κυριότερο, θα περάσει πολύς χρόνος μέχρι να το μάθει. Αν το μάθει ποτέ! Αντίθετα, όλοι εμείς στην ηλικία αυτή είχαμε την πολυτέλεια να αλλάζουμε ρότα στα ταξίδια μας, ακολουθώντας το πανί και λιγότερο την πυξίδα. Σαλπάραμε να γίνουμε δικηγόροι, γιατροί, φαρμακοποιοί, αρχιτέκτονες, και αποβιβαστήκαμε στο νησί των ονείρων μας διαφημιστές, ραδιοφωνικοί παραγωγοί, ρεπόρτερ, ιδιωτικοί υπάλληλοι, ευτυχισμένοι που δεν ακολουθήσαμε τις πρώτες της νιότης μας σελίδες.

Είναι και αυτός όμως ένα παιδί, αλλά λίγοι του το αναγνωρίζουν. Στα μάτια των πολλών είναι απλώς ένας ενήλικας που ανέλαβε να σηκώσει τον σταυρό του μαρτυρίου και συνεπώς υποχρεούται να φτάσει στην κορυφή του Γολγοθά... Να πραγματοποιήσει την απόφασή του στο ακέραιο. Πολύ δε περισσότερο, που αυτή του η απόφαση έχει να κάνει με το χόμπι μας, με την «αρρώστια» μας, με την τρέλα μας που λέγεται ομάδα και δεν καταφέραμε να την πραγματώσουμε εμείς οι ίδιοι. Μετά, είναι και τα λεφτά. Στην ηλικία του και να κερδίζει εκατομμύρια; Χρήματα που δεν μπήκαν ποτέ στον τραπεζικό μας λογαριασμό; Και μόνο αυτό φτάνει και περισσεύει για να είμαστε αυστηροί μαζί του.

Αρνούμαστε, δηλαδή, να καταλάβουμε ότι την ξεγνοιασιά των καλύτερών μας χρόνων ο Τζιόλης και ο κάθε νεαρός ποδοσφαιριστής την αντάλλαξε με ένα ακριβό συμβόλαιο. Fair enough, θα έλεγε κάποιος... ΄΄