Περπατω νυχτα σε μια παραλια...Το φως του φεγγαριου καθρεφτιζεται-αντανακλαται στο νερο...

Το χρωμα του ασημι, Εξωγηινο....Σε κανει να αναρωτιεσαι, να αναλογιζεσαι αυτα που σου συνεβησαν την προηγουμενη μερα-μηνα -χρονο

Περπαταω στην αμμο, πλησιαζω στο διαφανο νερο...Εφτασα και καθως βρεχω τα ποδια μου σκεφτομαι (κακη συνηθεια αυτη), ας γινοταν το νερο να παρει τις σκεψεις μου, να τις παρασυρει οπως τα κυμματα μακρια...

Πετω τα ρουχα μου και βυθιζομαι στο κρυο νερο...ειναι τοσο παγωμενο αλλα και τοσο αναζωγονητικο...την λατρευω την θαλασσα, μεσα της τα παντα μοιαζουν μικροσκοπικα, μηδαμινα. Ολα τα προβληματα μικραινουν τοσο που σιγα σιγα σχεδον (οχι εντελως μενει το μικροβιο ) εξαφανιζονται. Κολυμπω μεχρι που ολο μου το σωμα μουλιαζει και κρυωνω.

Ξανα εξω στην αμμο, μια πετσετα τυλιγμενη γυρω μου και παλι ερμαιο των σκεψεων μου.

Τελικα δεν υπαρχει σωτηρια, απλα ενα μικρο διαλειμμα που σε ανακουφιζει και σου δινει την δυναμη να αντεξεις.