Μπορείς να κάθεσαι με τις ώρες και να αγναντεύεις απέναντι την απεραντοσύνη?? Ναι! Να είσαι στα 450 μέτρα υψόμετρο και να θαυμάζεις την μικρότητα σου ακούγοντας τη βουή και μόνο αυτή...

Φυσικά βρε και είναι δύσκολο να δεις μέσα στη νύχτα το αλμυρογάλαζο, μπορείς όμως να το ακούσεις και να νιώθεις πως έρχεται να σε κατασπαράξει..

Απίστευτη αίσθηση, ειδικά όταν αυτή τη μουντάδα την σπάνε δυο φώτα μέσα στο πουθενά. Άμα δε ο καιρός είναι καλός μπορείς να δεις και το τρίτο φωτάκι από τον τελευταίο βράχο της Κρήτης...Είναι το πιο μακρινό.

Σαν βγάλω χρήματα πολλά
θε ν' αγοράσω Φάρο,
τα χρόνια μου τα στερνικά
στο βράχο να φουμάρω.

Να έρχονται τα κύμματα
για να μου ψιθυρίσουν,
και την αλμύρα τη λεύκη
στα γένια μου ν' αφήσουν.

Δεν θα' χω φίλους τα βουνά
μα ούτε και τα δέντρα,
σαν θα'μαι μες το πουθενά
στου πέλαγου τη σέντρα.

Θα' χω μαζί μου μουσικές
μαζί και αναμνήσεις,
γιατ' άμα ζεις στην ερημιά
δεν θέλεις να γυρίσεις.

Θα φτιάξω και περίφραξή
για κήπο με κοχύλια,
να φέγγει πάνω τους το φως
από δεκάδες μίλια.

Τα ψάρια και τα σύννεφα
θα μου κρατούν παρέα,
μα θα' χω τόνους τσίπουρο
του μπάρμπα του Αντρέα.

Τα καλοκαίρια θα' ρχονται
βαθύ χρώμα θα παίρνω,
και το μελτέμι σαν φυσά
μαζί του θε να γέρνω.

Για τον χειμώνα τι να πω??
και τι να μολογήσω??
που το μπουρίνι θα ξεσπά
και μέσα μου θ' αφρίζω??

Αυτά όμως έχ' η ζωή
αυτά και τα μποφόρια,
αφού δεν θέλεις τα πολλά,
να ξέρεις θα' χεις ζόρια.

Δεν θα' μαι ο φύλακας εγώ,
δικό μου θα' χω φάρο,
ΑΥΤΟ ΜΟΥ ΕΙΠΕΣ ΚΑΠΟΤΕ
γι' αυτό και σε γουστάρω..


For Him...