Καποτε γραφαμε στα λευκωματα (στην εποχη μου τουλαχιστον ετσι καναμε τωρα μαλλον τα γραφουν στο facebook) φρασεις του στυλ : "Οσο με πληγωνεις τοσο με πορωνεις" και "οσο με φτυνεις εγω κολαω" (σαν το γραμματοσημο ) κ.λ.π

Αραγε αναρωτηθηκαμε ποτε τι ειναι αυτο που μας κανει να τρεχουμε πισω απο ατομα τα οποια μας εχουν γραμμενους (δεν θα πω που γιατι κατι ακουσα για μπαν στην συναντηση) και οχι πισω απο ατομα τα οποια ισως να αξιζουν περισσοτερο? Ολοι μας εχουμε μεσα μας εναν απλετο μαζοχισμο? Τι ακριβως μας σπρωχνει ωστε να γινομαστε τα σκυλακια του καθενος?

Ευλογες αποριες που γεννιουνται μετα απο ανταλλαγη δωρων, καταθλιψης λογω εορτων και μετα απο καταναλωση αλκοολ και σιγαρεττων...

Υ.Σ : Η φωτο ειναι μετα απο επισημανση του μελους mellia οτι δεν εχω βαλει φωτο του κουκλου jude law (απο τους ελαχιστους αγγλους που μπορουν να χαρακτηριστουν ετσι)

mellia ελπιζω να ειναι η σωστη φωτογραφια

Καλα Χριστουγεννα σε οσους δεν ειδα και Ευτυχισμενος ο καινουργιος χρονος (ευελπιστω να ειναι καλυτερος απο τον φετινο)