τα πουλιά πάνω απ΄ την πόλη
το σμήνος των ανθρώπων
η ανάγκη για ησυχία

μάλλον θα επιλέξω το βουνό και τη συντροφιά των γονιών μου φέτος. ξυπνάω τρομαγμένη τις νύχτες ότι έχουν, λέει, ήδη πεθάνει από καιρό, κι εγώ μικρό παιδί ορφανό, στο μεγάλο δωμάτιο, ξεχάστηκα από την έγνοια της γιρλάντας στο παράθυρο, στολίδι μιας ζωής που ακροβατεί, αφού δεν ξέρω ζω τώρα ή στο αύριο έχω εναποθέσει όλες μου τις ελπίδες;

η ανάγκη για ησυχία
το σμήνος

δεν θα το πρόσεχα αν δεν ένιωθα τύψεις για τον τόσο μου θυμό. το σμήνος λέω. η θέα του μέσα από το αυτοκίνητο κι η μουσική από το Τρίτο μου θύμησαν πως πρέπει να θυμηθώ. δεν είναι διόλου απαραίτητος. ούτε καν χρήσιμος. ο θυμός λέω. αλλά αυτή η ξαφνική ελευθερία με αναστατώνει. ίσως γι΄ αυτό τώρα να θέλω τη μαμά μου. τη βεβαιότητα της αγάπης της. την απλότητα της καρδιάς της. δεν είναι όλα τα παιδιά τόσο τυχερά, το ξέρω.

ησυχία

θα πάω τελικά. με ένα κουτί μελομακάρονα, ένα μπουκάλι κόκκινο κρασί και την κιθάρα μου. η μαμά θα έχει μαζέψει μάραθα και ρόκα κι ο μπαμπάς θα έχει ανάψει το τζάκι. θα τους τραγουδήσω τα κάλαντα και θα πάρω το φιλί...

Υ.Γ. Ευχές κι αγάπη.

Γ.Α.Β.