Όπως όλα τα άνοστα πράγματα στην ζωή μας, έτσι και αυτό, θέλει το αλατοπίπερό του για να νοστιμέψει.

Έτσι, επιδιώκω,( ειδικά όταν ακούω φωνές στραβές ή ξινές) να πω καμιά κουβέντα παραπάνω, να προκαλέσω δηλαδή τον συνομιλητή μου ,φυσικά θετικά.

Και τι εννοώ? Δώσε βάση στην πενιά και θα καταλάβεις

Σχηματίζω το νούμερο του τηλεφώνου και …

Μπιιιιπ… μπιιππππ….

Ελένη—Μπλα..μπλα… μπλα…

(έχω ένα ποιηματάκι που λέω πάντα στην αρχή, δηλ.ποιά είμαι και από ποιό πλανήτη έρχομαι)

με κάνουν πάσα στον αρμόδιο σχετικά με τις πληρωμές....

Ελένη—Μπλο… μπλο.. μπλο....

(εδώ αλλάζω λίγο το λεξιλόγιό μου, διότι πρέπει να γίνω πιο συγκεκριμένη σχετικά με τον λόγο που τηλεφωνώ)

Από εδώ, συνήθως αρχίζει το νταβαντούρι.

Αν ακούσω κάποια ξινή φωνή, (ειδικά αντρική, γιατί με τις ξινές γυναίκες δεν ασχολούμαι και πολύ , για τον λόγο ότι η ξινίλα τους συνήθως πηγάζει από πολύ μέσα τους, ίσως από’ εκεί που έχουν ξεχάσει τον δον... τους και έτσι δύσκολα μπαίνω στον κόπο «που να βγάζεις δον....ς από κουφ…ες» αν το πιασες καλώς, αλλιώς άστο.)

Είπα πολλά και έχασες την συνεχεία φίλε μου , σωστά! Να σε σχωρνάς

Πάμε πάλι απ’ την αρχή.

Αν το λοιπόν ακούσω κάποια ξινή φωνή, τότενες μου’ρχεται τρελό κέφι, «ώπα» σου λέω και τέτοια πράματα…

Ελένη—Μπλο… μπλο.. μπλο.... ** (Με απόλυτη ευγένεια)

Πελάτης—(με φωνή, που αν μπορούσε να με σφαλιάριζε και απ’ το τηλέφωνο, ευχαρίστως θα το έκαμε)

Και γιατί τηλεφωνείς?, τι θες, λεφτά? αν είχα πληρωμή θα σου τηλεφωνούσα εγώ.

Με απόλυτη αγένεια πέφτει το πρώτο χτύπημα κάτω από την ζώνη. Κάτσε ρε φιλάρα, εγώ με το σεις και με το σας, με το μπλα* μου με το μπλο** μου και εσύ μου την λες όχι μονό άσχημα ,αλλά και στον ενικό? Βεβαία δεν θα κολλούσε απ’ την άλλη ο πληθυντικός, αλλά ίσως μαλάκωνε λιγουλάκι την ένταση που έβγαζε καθώς μιλούσε και ίσως λεγω ίσως βούταγες λιγουλακι την βρωμόγλωσσά σου στο μυαλό σου.

Εγώ συνεχίζω στον πληθυντικό και μάλιστα με ακόμα πιο γλυκιά φωνή γιατί με προκάλεσε ο κόπανος να ασχοληθώ μαζί του και ασχολήθηκα. Πως?

Ελένη—Καλέ γιατί εκνευρίζεσθε δεν υπάρχει λόγος, μην κάνετε έτσι, θα την βρούμε την άκρη…..

Πελάτης—Μα δεν ….. (Ελαφρώς μαλακωμένος συνεχίζει την μουρμούρα προσπαθώντας να δικαιολογηθεί για τις φωνές του. Στο ενικό πάλι, αλλά τώρα δεν με ενοχλεί γιατί χαμήλωσε 3,7 ντεσιμπέλ την γαϊδουροφωνάρα του αλλά και γιατί μπήκα στην διαδικασία να τον βοηθήσω να γίνει καλύτερος άνθρωπος. Εμένα να δούμε ποιός θα με βοηθήσει...)

Ελένη—Και εγώ που νόμιζα ότι ήσασταν ένας όμορφος άντρας (απογοήτευση..) , μετα απ’ τις φωνές σας,κε Καρμίρη σας φαντάζομαι κακάσχημο, με τεραστία μύτη (ελπίζω να μην είχε) καμπούρα, να καλέ, κάτι σαν τον κουασιμόδο!!!

Αρχίζουν να τρέχουν τα μέλια απ’ το στόμα του, σε συνδυασμό με μειδιάσματα όπως τα αντιλαμβάνομαι μέσω τηλεφώνου. Τον έφτασα εκεί που ήθελα, τον ηρέμησα.

Με πιάνει στο μπλα μπλα για να μου δέιξει οτι έπεσα έξω. Αδράζω την ευκαιρία και τον ψήνω να πλγρώσει. Έτσι.....

Αφού το λοιπόν κατάφερα διπλά τον σκοπό μου και να τον ηρεμήσω αλλά και να κανονίσω την πληρωμή, που απ’ ότι είχα καταλάβει δεν είχε αρχικά , καμία πρόθεση να κάμει, μου λέγει……

Πελάτης—Παούρη , Παούρη….. χμμμμ.. Μήπως έχεις πατέρα τον καπετάνιο τον Παούρη?

Εδώ φουντώνω εγώ. Φυσικά με την γλύκα που με διακατέχει, η οποία έγινε επικάλυψη στην φουνταμάρα μου, κάτι σαν τα καραμελωμένα αμύγδαλα ένα πράμα σου λέω, βγάζω και την ειρωνεία που πλέον αποτελεί πλέον μέρος της ζωής μου, βλέπεις με αυτά που ακούω η γυναίκα , δεν μπορώ να κρατηθώ, αντί να βρίσω το γυρνάω στην ειρωνο-φουντο-γλυκαμάρα, νομίζω ότι είναι καλυτέρα έτσι, τουλάχιστον τις περισσότερες φορές βγάζει κάπου καλά και το καλά έχει να κάμει με την σχέση μου με τους άλλους και το μαλάκωμά τους. Μιας που δεν πιάνει η τακτική μου σε μένα είπα να την εφαρμόσω σε κανέναν άλλον, μην πάει χαμένη τέτοια τακτικάρα!!

Πω πω!! πολλά έγραψα, πάλι ξέφυγα με την γλυκιά πολυλογία μου!!!

Του λέγω το λοιπόν με ελαφρώς δυναμωμένη φωνή περί τα 1,7 ντεσιμπέλια

Ελένη—Τι μου λέτε κύριε Καρμίρη μου!!! Αν ήμουν κόρη του καπετάν Παούρη, θα ήμουν εδώ να κάθομαι και να σας ακούω τόση ώρα να μου μιλάτε με αυτόν τον τρόπο?? ε??? πλακά μου κάνετε?

Εδώ σκάμε στα γέλια και οι δύο και έτσι κλείνει ευχάριστα μια συνομιλία που είχε αρχίσει με σουγιάδες μπαλτάδες και τα συναφή.

Τι τραβάω η γυναικά! Και να σκεφτείς ότι είμαι υποχρεωμένη να κάνω καμιά 100αριά τηλέφωνα την μέρα ( το νούμερο-νουμεράρα ,είναι πραγματικό ,δεν είναι μαϊμού σαν τα ντεσιμπέλια)

Βρίσκω τον τρόπο και το διασκεδάζω για να την βγάλω καθαρή γιατί αλλιώς θα είχαν καταφέρει να με κάνουν σαν τα μούτρα τους δηλ.γκρινιαρα, ξινή, στριμένο άντερο… (όχι πως δεν είμαι και εγώ κάποιες φορές, απλά η γλύκα μου είναι τόση μα τόση πολλη που δεν μ’ αφήνει να ξινίσω. Η επικάλυψη που λέγαμε!!!!

Έλα πάρε, πάρε, μύγδαλα, γλυκά μύγδαλα σου λέω!!!!

Μπα κανένας δεν με παίρνει… όλους εγώ πρέπει να τους πάρω… τηλέφωνο!!!

Βρε αφήνετε τέτοια γλύκα!!!! Καλέ πάτρε με …. τηλέφωνο!!!!

Kαι που 'σαι!!!! Συνεχίζεται......