πρὶν μερικὲς μέρες, διέσχιζα τὴν μεσογείων πεζη καὶ ἔνιωσα ἕναν γνώριμο ἦχο νὰ γαργαλεύῃ τὰ αὐτιά μου. γύρισα καὶ τὶ νὰ δῶ. ἕνα παιδαρέλι, φλώρικα ντυμένο, μὲ ανοιχτοχρωμο πουκαμισάκι, κοντά μαλάκια με ζελέ περιποιημένα, καθαρισμένα γυαλάκια κλπ νὰ ἀκούῃ τὸ highway to hell καὶ νὰ προσπαθῇ νὰ τραγουδήσῃ τοὺς στίχοι. γέλασα μὲ τὸ θέαμα καὶ ἔφυγα. εἶναι χαρακτηριστικὸ τῶν ἑλλήνων νὰ καταπιάνονται μὲ μόδες τύπου "latest additions" χωρὶς νὰ περιεργάζονται στὸ μυαλό τους, αὐτὸ μὲ τὸ ὁποῖο ἀσχολοῦνται. ἕνα παράδειγμα: τοὺς τελευταίους μῆνες, μετὰ τὴν ἀνακοίνωσι τοῦ ἐρχομοῦ τῶν ac-dc, ἕνα συγκεκριμένο κλαμπ στὸ κολωνάκι ποὺ προσφάτως μετεφέρθη στὴν παραλιακή συνήθιζε νὰ βάζῃ τὸ thunderstruck, γύρω στὶς 3 και κάτι. λίγο μετὰ τὸν κιάμο καὶ λίγο πρὶν τὴν τζόαν τζετ, τὴν ὁποία θὰ διαδεχόταν ὁ πετρέλης. μιὰ κοπέλα, τὴν πρώτη φορά ποὺ ἄκουσε τὸ thunderstruck στὸ συγκεκριμένο μαγαζί, ῥώτησε χαριτωμενα: "τὶ εἶναι αὐτό? thundercats?"ε, μετὰ ἀπὸ ἀρκετοὺς μῆνες ἡ κοπέλα ἦτο ἔτοιμος νὰ πάῃ στὴν συναυλία τῶν acdc, μὲ τὴν ἔπίσης, άσχετη παρέα της, δηλώνοντας, μάλιστα, ὅτι ξέρει πολλὰ τραγούδια τους. κάτι ποὺ δὲν λένε, ἄνθρωποι ποὺ ἀσχολοῦνται χρόνια μὲ τὴν μουσική αὐτή. κάτι οἱ ἐτοιμασίες ποὺ ἔδειχνε τὸ σταρ, κάτι οἱ διαφημίσεις σερβιεττῶν ὑπὸ τοὺς ἤχους τοῦ back is black, τσίμπησε ἡ κοπέλα. σοῦ λέει, κοτζαμ συγκρότημα ἔντυσε μουσικά τὸ περιοδόπανό μου, νὰ μὴν το τιμήσω? τὶ θὰ ποῦν αὔριο οἱ φίλες μου στὴν παραλιακή?

τὴν περασμένη ἑβδομάδα,  παραλίγο νὰ σὲ πατήσῃ ὁ φλωράκος στὸ μινι κοῦπερ. τὸ σὰββατο στὸ μετρόπολις σκοντάφτεις στὴν γόβα στιλέτο τῆς κυρα-κομπρέσας ἀπὸ τὸ χαλάνδρι, ποὺ πέρασε νὰ πάρῃ cd, acdc(ποὺ λειτουργοῦν καὶ ὡς καθρεφτακια, ἀνἀποδα-κλοπηright ἀπὸ πανούση). μεθαύριο θὰ δῇς χορηγὸ στοὺς iron maiden τὴν μαριαννα βαρδινογιαννη. τέτοιος ἀχταρμάς, οὖτε στὸ ΜΗ