…αυτός ο άγνωστος!
Για ποιόν να ήταν αυτά τα λουλούδια άραγε?
Και πως βρέθηκαν στα χέρια μου, στα άγνωστά του χέρια, από αυτόν τον άγνωστο?

…μα που είναι?
Το τραίνο θα φύγει…κι εγώ με ένα μπουκέτο λουλούδια από έναν άγνωστο…
Από έναν τελείως άγνωστο…κι ο γνωστός μου, ο καλός μου, ο μονάκριβος, δεν φάνηκε ακόμα…
Και το «Αντίο» του?
Πώς θα αντέχω να μην το ‘χω?
Με τη φωνή και τη χροιά του…αυτή την αγαπημένη, την μονάκριβη?
Ποια αίσθηση θα με συντροφεύει στο ταξίδι αν δεν έχω το «Αντίο» του?
Και το «Αντίο» αυτού του άγνωστου?
Μήπως τελικά του ήμουνα γνωστή?
Μπα όχι…μια άγνωστη ήμουν που της είπαν ένα «Άγνωστο Αντίο»…
για συντροφιά...