Εχθές καθώς πήγαινα να πάρω μια συνάδελφο τραγουδίστρια από το σπίτι της για να πάμε στην δουλειά μαζί, στην διαδρομή από το σπίτι μου μέχρι το δικό της έβαλα ένα δισκάκι του Μάλαμα (διάφορες επιλογές) να παίζει στο αυτοκίνητο. Μια βόλτα στα βαθιά, Δώρο του κόσμου, Ο φύλακας κι ο βασιλιάς, Το μετάξι κ.ά....

Περίμενα κάτω από το σπίτι της μέχρι να έρθει είχα ανάψει κι ένα τσιγάρο και το απολάμβανα.

Έρχεται λοιπόν η συνάδελφος (πολύ καλή κοπέλα),μόλις ξεκινάω μου λέει:

- Ρε Μανώλη, τι μελαγχολίες είναι αυτές κάθε μέρα...

(ξέχασα να σας πω πως πηγαίνω συχνά να την πάρω για να πάμε στην δουλειά και ότι στο καμαρίνι μου ακούω συχνά Μάλαμα και άλλα όμορφα τραγούδια...)

Η Ε. πιστεύει ότι επειδή ακούω συνέχεια μελαγχολικές μουσικές κάτι έχω.. ότι δεν είμαι καλά κ.τ.λ...

Έτσι κι εγώ προσπάθησα να της εξηγήσω ότι αυτή η μουσική με χαλαρώνει, με ανεβάζει και με διασκεδάζει. Απόρησε η γυναίκα.....

Δεν μπόρεσε να καταλάβει πως μπορεί ένας Μάλαμας ή ένα καταπληκτικό ορχηστρικό να με διασκεδάσει...

Της είπα ότι ακούγοντας την μουσική που γουστάρω ανεβαίνω ψυχολογικά και παίρνω δύναμη για κάθε βράδυ που δουλεύω...

Τελικά η διασκέδαση σαφώς και είναι τελείως αντικειμενική...Εγώ ειλικρινά διασκεδάζω ακούγοντας τέτοιες μουσικές. Πιστεύω πως δεν είναι απαραίτητο να σηκωθώ να χορέψω ή να ακούσω τσιφτετελορουμποζειμπεικοκαρσιλαμαδοτράγουδα(!) για να διασκεδάσω. Δεν λέω ότι δεν το έχω κάνει και αυτό και φυσικά ούτε κατηγορώ (αλίμονο) αυτούς που διασκεδάζουν έτσι....

Ο κάθε άνθρωπος διασκεδάζει όπως νομίζει!!

@Πλονγκ!!!!