Μια καλημέρα είν’ αυτή…

…πες την κι ας πέσει χάμω.

Σωστό είναι αυτό... Κανείς δεν έχασε κάτι λέγοντας μια καλημέρα, αντιθέτως, έδωσε χαρά στους γύρω του. Και όσο πιο χαρούμενοι είναι οι γύρω σου, τόση περισσότερη χαρά θα σου ανταποδίδουν. Και όσο πιο χαρούμενος είσαι εσύ, τόση περισσότερη χαρά θα δίνεις στους γύρω σου. Και όσο πιο χαρούμενοι είναι οι γύρω σου...

Μήπως τελικά είναι στο χέρι μας να κάνουμε τη ζωή μας καλύτερη;

Καλημέρα λοιπόν! :)

Μισογεμάτο…

Είμαι τυχερή. Έχω γύρω μου καλούς φίλους που μόλις βλέπουν ότι "πέφτω" κάνουν τα πάντα για να με "ανεβάσουν"! Και τους ευχαριστώ πολύ γι’ αυτό (και όχι μόνο…)!

Κάτι πολύ σωστό που διάβασα πρόσφατα:

Σε συνέντευξη που έδωσε πρόσφατα ο πιανίστας Γιώργος Παπαχριστούδης, ερωτήθηκε ποια είναι η σχέση του με τα ζώα. Κι εκείνος έκλεισε την απάντησή του με την εξής φράση:

«Νομίζω ότι κάποιος που μισεί τα ζώα δεν πρέπει να λέγεται "άνθρωπος"!»

Αυτό είναι πολύ σωστό. Συμφωνώ απόλυτα!

Τι μπορούμε να πούμε όμως και για κάποιες άλλες “περιπτώσεις” που μισούν… τα παιδιά!!

Η μεγαλύτερη βλακεία που άκουσα πρόσφατα:

«Ήθος και Επάγγελμα δεν πάνε μαζί!»

Μπα; Σοβαρά; Να δεις που κάποτε θα μας πούνε και μαλάκες*… (τί "κάποτε" δηλαδή; ήδη μας έχουνε πει, και μάλιστα κατάμουτρα!)

*(κι εσύ Word, μη μου το παίζεις "παρθενίτσα" που δεν ξέρεις τη λέξη "μαλάκες"!!)

Συμπέρασμα ένα:

Η εξουσία (πάσης φύσεως) έχει δοθεί σε λάθος ανθρώπους.

Τρέχα εσύ, φοιτητάκο μου…