Η ανοητη συνεχεια,της ανοητης θλιψης μου,χωρις ανοητα σχολια παρακαλω.

Η ζωή είναι πολυχρωμη.Αλλα πάντα μα πάντα το μαύρο θα υπερισχυει.Τελικα αυτό το τίποτα είναι που της δίνει χρώμα.

Όπως όταν ακούς ένα πουλί να κελαηδάει και σε ρωτάνε τι ακουγεται,εσυ επειδή το θεωρείς ανούσιο λες,τιποτα τίποτα.

Η όταν σε ρωτάνε τι εχεις;Τιποτα τιποτα.Λες και δε ξέρεις ότι αν το πεις κάπου θα ηρεμήσεις.
Ίσως όμως να το κανεις επειδη φοβασαι ότι δε θα σε καταλαβουν.Οπως εγω τωρα.

Γιατι εισαι λυπημενη;Τι εχεις;

Ένα ξερω τιποτα απανταω εγω.

Τι να πω;Ότι μου αρεσει η μουσικη και στεναχωριεμαι που ολοι αυτοι που με εχουν κανει να πονεσω και να κλαψω φευγουν ;Και φευγουν τωρα που εχω αρχισει να τους κατανοω.Στο αντιο τους πετυχα.Και όμως όταν ξαπλωνω και τους ακουω κλεινω τα ματια και σκεφτομαι ότι τους ακουω από κοντα ετσι σαν μια κουρτίνα κλείνουν τα βλέφαρα μου για να σκεπάσουν τη θλίψη μου.

Να έβλεπα από κοντά τους δυδιμους,το πριγκηπα,τον μπαγασα.Ολους.

Γιατι η μουσική σου διαμορφωνει χαρακτηρα.Και αμα λαχει και ακους καψουροτραγουδα,καψερε μου την εκανες!καμμενος από κουνια που λεμε.

Και που υπαρχουν τετοιες προσωπικοτητες θαμμενες;Πουθενα.Γιατι δεν υπαρχουν.

Πάντα τα παλιά θα ακουμε.Γιατι μας αρεσουν.Γιατι τα νεα είναι φτηνα.Μα καλα ποιος θα κανει επιτελους την μεγαλη επανασταση;Τα αιτηματα δεν είναι μονο ψωμι,παιδεια αλλα και ελευθερια;Που είναι η ελευθερια σας μωρε;

Που κάθε μερα δεχεστε πλυσεις εγκεφαλου με το τσουβαλι;Που το πνευμα σας και η ψυχη σας είναι καβουρνιασμενες;

Προσωπικες αποψεις,δε κρινω κανεναν μονο τον εαυτο μου που τα ανεχομαι.Επαναλαμβανω οτι σκοπος μου δεν ειναι να προσβαλλω.Σκοπος μου ειναι να βγαλω κατι απο μεσα μου που με βασανιζει εδω και καιρο