Αυτο το τοπι το πετσινο γεννα πολλες φορες διαφορα αισθηματα χαρας και μισους....
Αυτο το τοπι το πετσινο γεννα ακομα κοντρες και συμφεροντα....
Αυτο το τοπι το πετσινο γεννα ομως και πονο,θλιψη καθως και μνημες.....

Το παρακατω αρθρο τετοια μερα σαν την σημερινη ολους εμας τους ποδοσφαιροφανς μας κανει να δακρυζουμε και να πλαθουμε στην φαντασια μας μυθους για καποιες εποχες που δεν ζησαμε.....

Το παρακατω αρθρο το γραψε καποιος Κυριος Τζεφρεϋ Γκριν,πρωην αρχισυντακτης των Times του Λονδινου και ειναι αφιερωμενο στο αεροπορικο δυστυχημα του Μοναχου τοτε  ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ στα 1958 που εμελλε να ειναι το τελος της ομαδας των μπεμπηδων του Μπασμπι...της Μαντσεστερ Γιουναϊτεντ.....

Η ζωή είναι τελικά ζήτημα τύχης… Αν τα ζάρια είχαν έρθει διαφορετικά, θα ήμουν και εγώ εκεί, ανάμεσα στα συντρίμμια, στο αεροδρόμιο του Μονάχου… Δεν μπορεί, δεν είναι δυνατόν, σκέφτομαι μερικές φορές… Ξυπνάω μερικά βράδια και νομίζω πως όλα είναι ένας εφιάλτης… Ναι, θα ανοίξω την ατζέντα και θα πάρω ένα τηλέφωνο τον Τόμι Τέιλορ και θα του ζητήσω εκείνη τη συνέντευξη που μου είχε υποσχεθεί… Ή μάλλον όχι. Θα τηλεφωνήσω στον πιτσιρικά τον Ντάνκαν Εντουαρντς, που με τις απίστευτες επινοήσεις του δεν δείχνει για 20 χρόνων μέσα στο γήπεδο…

Μετά συνειδητοποιώ πάλι τη σκληρή πραγματικότητα. Εκείνη η καταραμένη νύχτα δεν ήταν όνειρο ούτε εφιάλτης. Ηταν απλώς μια αληθινή σκηνή αυτού του έργου στο οποίο παίζουμε όλοι χωρίς να ξέρουμε το σενάριο.
Η ζωή, επιμένω, είναι θέμα τύχης. Και το μυαλό μου ξαναγυρίζει, όσα χρόνια κι αν περάσουν, πάντα σ’ εκείνο το τριήμερο, που άρχισε για μένα με μια ζαριά της τύχης, που για μια στιγμή μού φαινόταν εξαιρετικά κακή… Είχα ορισθεί απ’ τους «Times» να ακολουθήσω την αποστολή της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στον εκτός έδρας αγώνα του Βελιγραδίου με τον Ερυθρό Αστέρα.

Ηδη την ίδια σεζόν, το 1957-58, είχα ακολουθήσει την ομάδα του Ματ Μπάσμπι τόσο στην Ιρλανδία για το 6-0 επί της Σάμροκ Ρόβερς όσο και στην Πράγα για τον τυπικό αγώνα με την Ντούκλα. Το 3-0 στο πρώτο ματς δεν είχε δώσει περιθώρια στους Τσέχους και η ήττα 1-0 απλώς είχε περιορίσει την κατανάλωση… σαμπάνιας στην επιστροφή. Οταν χτύπησε το τηλέφωνο, ετοίμαζα τη βαλίτσα. Ηταν ο αρχισυντάκτης μου… «Τζεφ, δεν θα πας Βελιγράδι, θα μας καλύψει εκεί ο Ντον Ντέιβις. Σε στέλνω στο Κάρντιφ για το ματς της Ουαλίας με το Ισραήλ. Δεν δέχομαι αντιρρήσεις...».

Ο ήχος του τηλεφώνου που έκλεινε μου έκοψε τα πόδια. Ο Ντον Ντέιβις δούλευε και στην εφημερίδα του Μάντσεστερ, την τοπική «Guardian»… «Τον τυχεράκια, θα πάει στο καλό ματς και εγώ θα τρέχω στην αγγαρεία… Ουαλία - Ισραήλ για τα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου 1958». Σπουδαία αποστολή, ξανασκέφτηκα… Τέλος πάντων… Γυρίζοντας σπίτι, αργά το βράδυ της 5ης Φεβρουαρίου, οδηγώντας, άνοιξα το ραδιόφωνο ψάχνοντας ειδήσεις… Ναι, η Γιουνάιτεντ τα είχε καταφέρει, 3-3 μέσα στο Βελιγράδι. Επόμενος σταθμός θα ήταν η Μαδρίτη, το Μιλάνο, ποιος ξέρει… Ωραία…
Η νύχτα αυτή, η κλασική βρετανική νύχτα, με το χαλάζι να πέφτει ασταμάτητα, έπαιρνε διαφορετική μορφή… Πιο συμπαθητική, πιο όμορφη… Πού να ήξερα τι θα ακολουθούσε.

Μπήκα σπίτι, έκανα ένα ζεστό μπάνιο, έφτιαξα τσάι, πήρα στα χέρια μου ένα βιβλίο, αλλά έγειραν τα βλέφαρα σύντομα… Οταν άκουσα το τηλέφωνο να χτυπάει, ήταν πέντε το πρωί. «Ποιος διάολος…», σκέφτηκα… Το σήκωσα και η φωνή του αρχισυντάκτη μου ήταν αγνώριστη. «Τζεφ, έλα αμέσως σε παρακαλώ… Το αεροπλάνο έπεσε, δεν ξέρουμε τίποτε άλλο»… Σοκ. Επεσε; Το ακουστικό μού είχε φύγει από τα χέρια. Την ώρα που έριχνα πάνω μου κάποια ρούχα, το τηλέφωνο ξαναχτύπησε.

Ο ξάδελφός μου, ο Τζον Γκριν απ’ το BBC, άφησε έναν αναστεναγμό ανακούφισης όταν σήκωσα το ακουστικό: «Τζέφρεϊ, ζεις, δόξα τω Θεώ».

Ο Τζον δεν ήξερε αν είχα πάει τελικά στο Βελιγράδι και μου αποκάλυψε πως τηλεφώνησε απλώς από κεκτημένη ταχύτητα, χωρίς να πολυπιστεύει πως δεν είχα ακολουθήσει την αποστολή. Τον ρώτησα αν ήξερε τι συνέβη, αλλά και το BBC είχε ελάχιστες πληροφορίες. «Το αεροπλάνο, κάνοντας ανεφοδιασμό στο Μόναχο, συνετρίβη στην απογείωση… Δεν ξέρουμε τίποτε άλλο».

Οδηγώντας προς τα γραφεία των «Times», η πρώτη μου σκέψη ήταν αν ζούσε ο άνθρωπος που πήγε αντί για μένα…

Μπαίνοντας στο γραφείο, αυτή ήταν και η πρώτη ερώτηση: «Ο Ντον ζει;»… Ολοι κούνησαν το κεφάλι και δεν θυμάμαι ποιος τόνισε: «Μάλλον δεν επέζησε κανείς»… Θεέ μου, δεν είναι δυνατόν!.. Η τηλεόραση του BBC είχε βγάλει έκτακτο δελτίο. Χωρίς όμως να μας πει τίποτα καινούργιο. Το ραδιόφωνο μετέδιδε κάθε δέκα λεπτά την είδηση, χωρίς να ξέρει και αυτό κάτι συγκεκριμένο.

Σήμερα, τόσα χρόνια μετά, φαίνεται τραγελαφικό να περνάνε οκτώ ώρες μέχρι να αποσαφηνιστεί τι έγινε, ποιοι ζουν, ποιοι πέθαναν, γιατί… Κυρίως γιατί… Τότε όμως τα μέσα ήταν ακόμη σχεδόν πρωτόγονα.

Πήρα τηλέφωνο τον Γουόλτερ Γουιντερμπότομ, τον μάνατζερ τότε της εθνικής Αγγλίας. Κι αυτός είχε τις ίδιες απορίες… Και το πρώτο όνομα που ρώτησε αν ζει ήταν το αγαπημένο του παιδί, ο Ντάνκαν Εντουαρντς. Σε ηλικία 17 ετών τον είχε κάνει διεθνή και στα τρία χρόνια που είχαν περάσει, γύρω από αυτόν και τους Μπερν, Τέιλορ και Πεγκ είχε χτίσει την εθνική που θα πήγαινε το καλοκαίρι στη Σουηδία για το Παγκόσμιο Κύπελλο… Εκείνη τη στιγμή δεν ήξερε πως και οι τέσσερις είχαν χάσει κάτι παραπάνω από ένα Παγκόσμιο Κύπελλο. Την ίδια τους τη ζωή…

Κατά τις έξι το απόγευμα, η ομίχλη είχε σκεπάσει την Αγγλία και δεν πρέπει να υπήρχε ούτε ένας άνθρωπος στο νησί που να μην είχε πληροφορηθεί τη σκληρή είδηση. Εχοντας ξεκινήσει από το Λονδίνο κατά τις δύο, χρειάστηκα περίπου τέσσερις ώρες, λόγω του καιρού, για να φτάσω στο Μάντσεστερ… Ο πρώτος που είδα στην είσοδο του «Ολντ Τράφορντ» ήταν ο βοηθός του Μπάσμπι, ο Τζιμ Μέρφι, που, επειδή ήταν και μάνατζερ της εθνικής Ουαλίας, είχε, όπως και εγώ, γλιτώσει το ταξίδι στο Βελιγράδι για εκείνο το ματς με το Ισραήλ.

«Τζέφρεϊ, δεν μπορεί να έχει συμβεί» ήταν τα λόγια του και έπεσε στην αγκαλιά μου. Τα μάτια του ήταν κόκκινα από το κλάμα, ενώ είχε πιει πολύ. Προχώρησα προς τη γραμματεία… Οι δύο κοπέλες, η Τζιν και η Λόρα, που πάντα με το χαμόγελο εξυπηρετούσαν τους ανθρώπους του Τύπου, ήταν εκεί, αλλά αυτή τη φορά ήταν αγνώριστες. Τα πρόσωπά τους ήταν κάτασπρα, ψεύτικα, σαν μάσκες…

Η Τζιν με κοίταξε και, σαν να περίμενε από εμένα ένα θαύμα, ρώτησε αν ζούσε ο Λίαμ Γουέλαμ, ή αλλιώς ο Μπιλ, όπως τον λέγαμε όλοι… Η σχέση τους ήταν κοινό μυστικό σε όλους μας και περιμέναμε κάποια μέρα να ανακοινώσουν τον αρραβώνα τους… Δεν ήξερα τι να τους πω. Προτίμησα ένα ψέμα. Τι σημασία είχε; «Τζιν, μάλλον κάποιοι έχουν ζήσει… Ας περιμένουμε και ας προσευχηθούμε».

Κατά τις εννιά οι πληροφορίες ήταν πλέον συγκεκριμένες… Καθίσαμε όλοι στην αίθουσα Τύπου, ενώ η τηλεόραση μετέδιδε απ’ το Μόναχο τις πληροφορίες…

Το αεροπλάνο στην τρίτη του προσπάθεια είχε λυγίσει από τον συσσωρευμένο πάγο στα φτερά… Δεν πήρε ύψος και χτύπησε σ’ ένα σπίτι στην άκρη του αεροδιάδρομου, στη συνέχεια συνετρίβη και πήρε φωτιά. Οι νεκροί ήταν πολλοί. Ανάμεσά τους ο Τέιλορ, ο Πεγκ, ο Μπερν, ο «Μπιλ» Γουέλαν, ο Μπεντ, ο Κόλμαν, ο Τζόουνς… Σχεδόν όλη η βασική ενδεκάδα. Ακόμα, εννιά δημοσιογράφοι, ανάμεσά τους ο άνθρωπος που με είχε αντικαταστήσει, ο Ντον Ντέιβις, αλλά και άλλος ένας φίλος, ο Φρανκ Σουίφτ, παλιός γκολκίπερ της

Μάντσεστερ Σίτι, που δούλευε για τη «News of the world».
Επίσης νεκροί ήταν άλλοι επτά άνθρωποι, ενώ το παιδί-θαύμα, ο Ντάνκαν Εντουαρτς, ήταν σε κώμα… Δύο εβδομάδες μετά θα πέθαινε κι αυτός.

Υπήρχαν και επιζώντες, όπως ο μάνατζερ Μπάσμπι, ο Μπόμπι Τσάρλτον, ο Μπίλι Φουλκς, ο Χάρι Γκρεγκ, ο Ντένις Βάιολετ, ο Ρέι Γουντ…

Σε κρίσιμη κατάσταση όλοι, αλλά ζωντανοί, και τελικά ευτυχώς επέζησαν.
Η πιο μαύρη μέρα στην ιστορία του βρετανικού αθλητισμού ήταν γεγονός. Ακόμη και σήμερα, που έχουν μεσολαβήσει τραγωδίες όπως του «Χίλσμπορο» με 96 νεκρούς, του «Χέιζελ», του «Μπράντφορντ», του «Μπέρντεν Παρκ» και του «Αϊμπροξ Παρκ», με πιο πολλά θύματα απ’ το δυστύχημα του Μονάχου, αυτή η νύχτα της 6ης Φεβρουαρίου του ’58 μένει ως η πιο εφιαλτική.

Είναι η αδικία της ζωής, αλλά το αεροπλάνο εκεί μετέφερε «επωνύμους», ολόκληρη ομάδα, ενώ τα άλλα γεγονότα είχαν θύματα «ανώνυμα»… Σκληρή που είναι η ζωή! Φεύγοντας εκείνο το βράδυ από το «Ολντ Τράφορντ» για το ξενοδοχείο μου, πρόσεξα πως δεν υπήρχε ψυχή στον δρόμο… Κανείς…
Ολοι είχαν κλειστεί στα σπίτια με τα ραδιόφωνα και τις τηλεοράσεις ανοιχτά, περιμένοντας κάποια πληροφορία, με την ελπίδα πως κάποιος θα ενημέρωνε ότι όλα ήταν ένα κακό όνειρο… Σαν να ήθελαν τα σπίτια να ξορκίσουν το φάντασμα που πλανιόταν πάνω απ’ την πόλη εκείνο το βράδυ, οι πόρτες και τα παράθυρα ήταν ερμητικά κλειστά…

Εφτασα στο ξενοδοχείο, μπήκα στο δωμάτιο, γέμισα την μπανιέρα… Πήγα να ανάψω τσιγάρο… Και τότε μου έπεσε από τα χέρια το πακέτο… Στην πίσω πλευρά είχε μια φωτογραφία του Τόμι Τέιλορ… Ηταν η εποχή που τα τσιγάρα και οι μπίρες είχαν αρχίσει να… λατρεύουν το ποδόσφαιρο. Ξάπλωσα και προσπάθησα να κοιμηθώ. Ηταν αδύνατον. Το μόνο που θυμάμαι είναι πως έκλαψα. Εκλαψα πολύ…

Είχα χάσει τους καλύτερούς μου φίλους, ένα κομμάτι απ’ τη ζωή μου… Κι όμως, ήμουν τυχερός. Γιατί είχα γλιτώσει από μια ζαριά της μοίρας την ίδια μου τη ζωή…

Τζεφρεϋ Γκριν

Υ.Γ:.."Δ"εν θελω να πω τιποτε αλλο.......