Ανοίγω τεράστιο θέμα που μπορεί και να συζητηθεί πολύ. Το έχω παραφιλοσοφήσει χρόνια όμως και θα ήθελα να το μοιραστώ να δω και που κινήστε  όλοι εσείς.

Η σχέση των ανθρώπων με τη μουσική συνήθως έχει δύο φάσεις το πολύ.Η φάση εξάρτησης και κολλήματος και η ψυχαγωγική φάση. Αυτά χωρίς να σημαίνει οτι στην πρωτη κατηγορία δεν εμπεριέχεται και η δεύτερη. Η πρώτη φάση ξεκινά συνήθως στην εφηβεία  και είτε ολοκληρώνεται αργα η γρήγορα με τον ακροατή να την βλέπει πλέον καθαρά ψυχαγωγικά είτε (εδω βρισκόμαστε πολλοί απο εμάς) η μουσική να γίνεται δεύτερη φύση του ανθρώπου και να καταλήγει να κοιμάτε αγκαλιά με τους δίσκους του(ποιον μου θυμίζω), την κιθάρα του ή ακόμα οι πλέον τυχεροί να την κάνουν επάγγελμα.

Τα είδη μουσικής πολλά, άλλα σταθερά αλλα εξαφανισμένα, άλλα στις δόξες άλλα σε Underground επίπεδο,άλλα trend και άλλα cult.

Apo ta 70's και μετα (κυρίως ) και ενώ το χαρωπό και με ελαφρύ στίχο rock n roll των 60s άφηνε τα σκήπτρα σιγά σιγά στο σαφώς και ποιο πολιτικοποιημένο rock των 70ς διακρίνεται μια σταθερή μάχη της μουσικής και των οπαδών της ανάλογα με το είδος.Οι αφίσες του ELVIS ( Ζει, είναι δεδομένο) άρχισαν να κατεβαίνουν σιγά σιγά απο τους τοίχους των παιδικών δωματίων, ο ρομαντισμός της εποχής χανόταν ..ταυτόχρονα με τις napalm και τον τρόμο που σκορπιζαν οι Αμερικάνοι στο Βιετνάμ.  Ο Morisson δίνει το σύνθημα, stones, beatles, straits το παρασύνθημα, και η νέα μόδα είναι εδώ . Evolution...Στην ΜΠΑΝΑΝΙΑ που λέγετε Ελλάδα ο κόσμος ανακάλυπτε το ροκ, και ξεροστάλιαζε στο ραδιόφωνο (μοναδικός τρόπος ενημέρωσης) να ακούσει κανα νέο τραγούδι. Στα τέλη της δεκαετίας η νεολαία μη μπορώντας να αντισταθεί στη χούντα με καντάδες...βρίσκει το δικό της soundtrack kai ζητά την ελευθερία της.

  Παρατήρηση που θα μας χρησιμέψει για το θέμα Νο 1: Οι ψαγμένοι της εποχής νοσταλγούν τις καντάδες και αφορίζουν τη νεολαία λέγοντας τους βρομιάρηδες χωρίς καμία ποιότητα, γούστο και επίπεδο.

Τέλη 70ς αρχές 80ς...Περίεργοι στίχοι, επιθετική μουσική , αντίδραση στο κατεστημένο. Το punk έσκασε σαν λαίλαπα απο το πουθενά σαν απάντηση της μουσικής στο αδιέξοδο και στην ανία. Σε χρόνο μηδέν εξελίσσεται σε κίνημα που έχει παντού ορκισμένους υπέρ του φίλους. Η μουσική βιομηχανία ακολουθεί...Ο πολύς Malcom MCLAREN , ΟΙ pistols, oi Clash, oi Blondie, oi Buzzcocks...με τις εμφανίσεις τους σοκάρουν. Οι κλοτσιές στους γίγαντες της Ποπ και του Ροκ έρχονται σωρηδόν. Η κόντρα με την προηγούμενη δεκαετία εμφανής. Ο Μοrrison έλεγε'' ξέρω τι θέλω , μα δεν ξέρω πως θα το αποκτήσω''. O αρχηγός των Sex Pistols απο την άλλη φώναζε'' Δεν ξέρω τι θέλω μα ξέρω πως να το αποκτήσω''.

Παρατήρηση που θα μας χρησιμέψει για το θέμα Νο 2: Εδώ να δείτε αντιδράσεις απο τους ''ψαγμένους''.

Μετά έρχετε η αλλαγή fleetwood Mac και Βee Gees ανατρέπουν το σκηνικό. Saturday Night Fever και ο κόσμος στις πίστες. Το 1978 ξεσπάει η καταιγίδα του Grease. Ερχετε πίσω λίγη αθωωτητα των 60s , ο Βασιλιάς ζεί, και ο Travolta γίνεται ο απόλυτος star...οι Pistols , o Tzagger , o Lennon κατεβαίνει απο τους τοίχους των εφηβικών δωματίων. Και έρχετε η ανεμελιά των 80ς. Η τελευταία αθώα δεκαετία της ανθρωπότητας. Η τελευταία δεκαετία χωρίς internet..H τελευταία δεκαετία του λατρεμένου βινυλίου. Ταυτόχρονα ένα κομμάτι της ροκ επηρεασμένο απο την αντιδραστικότητα του punk σκληρένει και γενιέται και ένα νέο είδος μουσικής που απασχολεί πολύ κυρίως απο τα μέσα της δεκαετίας και μετα. Η μουσική που φοβήθηκε ο Θεός, που λατrευει ο σατανάς και σιχαίνονται οι μαμάδες όλου του κόσμου. Heavy Metal.

Παρατήρηση που θα μας χρησιμέψει για το θέμα Νο 2: Εδώ έγιναν πολλά ταυτόχρονα. Το ροκ αρχισε σιγά σιγά να γίνεται και να αποκαλείτε κλασσικό. Ο κόσμος πάλι χωρίζεται και αξέχαστες έχουν μείνει οι κόντρες (μερικές φορές έπεφτε και ξύλο ) μεταξύ καρεκλάδων και ροκάδων. Η αργότερα καρεκλάδων και μεταλλάδων. Σημείωση ιδιαίτερα σημαντική που θα χρησιμοποιήσω και αργότερα. Ο ποιο κοινός χαρακτηρισμός για τα disco κομμάτια που ήταν μόδα τότε , ηταν πως ηταν ευπεπτα, μόδα που θα περάσει, κενά νοημάτων ηθικής και χαμηλής ποιότητας. Δεν χρειάζεται φυσικά να σας αναφέρω πόσες disco αναβίωσαν 20 χρόνια μετα κι πόσα κομμάτια αποτελούν βασικό set κάθε Dj η παρτυ που ΄σεβετε τον εαυτό του. Ούτε φυσικά να σας αναφέρω πόσοι αμετανόειτη τότε 20ρηδες ροκάδες...σημερα λιώνουν τα 40 ετών κορμιά τους στις πίστες με bee Gees, φωνάζοντας μάλιστα... ''α ρε ...αυτη ειναι μουσική..''  

Στα 90ς (αυτα τα ζήσαμε απο πρώτο χέρι) η μουσική κινείται πολύπλευρα. Η disco φεύγει και τα μαγαζιά δεν εχουν ποια πίστα για χορό. Το Hair Metal πεθαινει με το τελευταιο Illusion των Roses.To MTV δίνει τα νέα HIT και μπαίνει παντού. Μέχρι και στην Μπανανία το πιάναμε ελευθερα απο κάποιο ελευθερο δορυφορικό της ΕΡΤ.Το Μetal γίνεται για τελευταια φορά mainstream και μπαίνει στα σπίτια όλων με το Black Album των Metallica. Η νεολαία τρώει τα πρώτα γερά χαστούκια, πλέον εχει internet ( καλα στην Μπανανία αργησε λίγο...αλοίμονο), μαθαίνει και υποψιάζεται τα πάντα. Ο κόσμος αλλάζει και περνά στην κοινωνία της πληροφορίας.Θα έλεγε κανείς πως ήταν η ιδανική εποχή αναβίωσης του Punk. Ο κόσμος όμως κουράστηκε με την πολιτική όσο και με τις πίστες και το Ρόδα τσάντα και κοπάνα. Ε΄χει εσωτερικές αναζητήσεις και αντιδρά. Με δυο τρόπους. Το Grunch κινημα και το Rave. Οι συγχρονοι rockers δεξια στο πλευρο του απόλυτου ήρωα των 90ς Cobain και οι dancers αριστερα με ατελειωτα parties παντου. Βίλες , club παραλίες, ...όλα έγιναν μια πίστα χορού. Η ποπ μένει πόπ και στην Μπανανία ανθεί αυτό που λέμε ΄΄ελληνάδικα΄΄ .Μεταμφιεσμένο λαικό τραγούδι με ποπ δυτική και μοντέρνα ένδυση. Οταν πέθαναν τα ελληνάδικα ο κόσμος γύσισε στις πίστες αλλα πλέον η ελληνική σκηνη είχε δυτικοποιηθεί...καλλιτέχνες φαντάσματα απο τα 80s μεσουρανούν ακόμη (με 7500 πλαστικές)...και η γη ακόμα γυρίζει.

Το τι γίνεται σημερα το βλέπετε και το ξέρετε περιττο να το αναφέρω άλλωστε θα μιλήσουμε γιαυτο αν αξιωθούμε να ζήσουμε και αυτη τη δεκαετία...Φυσικά όλη αυτη η περιπέτεια της μουσικής που σας ανέφερα δεν είναι μουσική εγκυκλοπαίδεια και σαφέστατα εχει ελλέιψεις τόσο σε κινήματα μουσικα (πχ Rap) ; όσο σε είδη (blues , jazz soul...ktl). Ελλείψεις και παραλείψεις μπορεί να υπάρχουν και σε καλλιτέχνες αλλα δεν ηταν αυτός ο σκοπός. Γιαυτο μην αρχίσουν τα παραπονα του στυλ...''Μιλησες για Rock στα 70ς kai δεν ανέφερες τους Led Zeppelin''. Σε όλες τις δεκαετίες που ανέφερα 40 χρόνια τώρα δηλαδή κυριαρχούν οι κόντρες μεταξύ των μουσικόφιλων, η ομαδοποιηση τους και ο ανάλογος χαρακτηρισμός τους. Ένα άλλο χαρακτηριστικό είναι οτι πάντα μπροστάρης σε όλα τα νέα μουσικά κινήματα ήταν η νεολαία. Φρέσκα μυαλά, αθώα, αυθόρμητα...Επίσης όλος ο πόλεμος και οι κατηγορίες περι διχως νόημα μουσικής, ερχόταν πάντα απο μεγαλύτερους. Το χασμα γενεών ζει και βασιλευει...Πάνω σε όλα αυτα..έχω όμως κάποιες σκέψεις.

Η δική μου σχέση με τη μουσική δεν ανηκει στο μέσο όρο. Δεν ειμαι ο μόνος τρελός στο στρουμφοχωριό αλλα απο πολύ μικρός πάλευα με μία κασσέτα...που έγινε βινύλιο...που εγινε cd..mp3...και εχει ο θεος. Ανήκω λοιπόν σε αυτή την βλαμμένη κατηγορία ανθρώπων που μπορεί να μην έχει να φάει για να αποκτήσει ενα δίσκο.  Η σχεση μου με τη μουσική είναι αυτοβιογραφική. Ανάλογα με τη γενιά μου είχα και γω πολλά ακούσματα και κατα καιρούς  διάφορα κολλήματα και σαφώς επεσα στην παγίδα που με εκανε να γραψω και αυτο εδω το κειμενο. Ειχα αυτιά κλειστα και ακουγα κατι οπαδικά. Με τον καιρό όμως αυτό άλλαξε.Πιστεψτε με..μονο κερδισμένος βγήκα. Δεν υπάρχει κακή μουσική. Ειναι όλα υποκειμενικά. Μην βαζεται ορια και σύνορα στη μουσική και μην κρινεται τις επιλογές του άλλου.Αφορμή ήταν ένα post της φίλης sunwing στο blog της, οπους ως καθηγήτρια και έχοντας την αγωνία της σωστής διαπαιδαγώγησης των μαθητών, είπε όχι σε διασκέδαση στην Κοκκίνου κατά την εκδρομή του σχολείου. Καταρχήν και αστειεύομαι...τα παιδιά έχασαν μοναδική ευκαιρία να δουν τον φίλο μας agera live. Επίσης διάβασα κάποια σχόλια φίλων οι οποίοι μέσα απο τα δικά τους γούστα και βιώματα πρότειναν τα παιδιά να πάνε από τον Μάλαμα μέχρι και σε ρεμπετάδικο. Σεβαστά όλα και δεν τα κρίνω αλλά ξεχάσαμε το βασικό. Αν τα παιδιά θέλουν κοκκίνου, αν δεν θέλουν το συγκεκριμένο βράδυ ουτε ποιότητα ούτε προβληματισμούς (που άλλωστε έχουν περισσότερους απο όσους είχαμε εμείς στην ηλικία τους) πάρα απλά θέλουν ανέμελα (σπάνια οι νέοι είναι σε τέτοια κατάσταση πλέον) να διασκεδάσουν. ΑΠΛΑ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΧΑΒΑΛΕ! Γιατι να τους το στερήσουμε?

Κατηγορούν τους νέους οτι δεν ασχολούνται με την πολιτική. Ξέρετε γιατι? επειδή γνωρίζουν...ξέρουν...και ψάχνουν λίγη αθωότητα...Αυτο που η φύση προστάζει και απαιτεί και η κοινωνία τους το στερεί. Ειμαι βέβαιος πως μία μουσική επανάσταση με τόσο έντονο πολιτικό χρώμα όπως στα 70ς  σήμερα δεν  έχει θεση.

Οι επιλογές στο ντύσιμο και το γενικότερο Lifestyle σαφέστατα και διαχωρίζουν τους ανθρώπους. Ισως και να τους καλύπτουν την ανάγκη ένταξής τους σε ένα σύνολο. Η ακόμα να τους ξεχωρίζουν από τη μάζα. Ένας ροκάς νιώθει μοναδικός...αισθάνεται οτι η μουσική ειναι δική του και οτι αυτό τον ξεχωρίζει. Αυτός είναι και ο λόγος που και κάθε μουσικό trend συνοδευόταν και με αντίστοιχη στιλιστική πρόταση .Το θέμα του μουσικού ρατσισμού με ενοχλεί πολύ. Όχι τόσο γιατι θίγει το σημαντικότερο πραγμα που εχει για να γαληνεύσει την ψυχή του ο άνθρωπος  αλλα γιατι κρατάει τον κόσμο με κλειστά αυτιά και παρωπίδες. Ενας άνθρωπος απόλυτος με taboo στη μουσική εχει πολλές πιθανότητες  να έχει την ίδια συμπεριφορά και σε άλλα σημαντικότερα πράγματα. Δεν ακούω ελληνικά και η Αντζελα που κάνουμε εκπομπή ξέρει τι μάχη δίνει για να παίξουμε κανα ελληνικό τραγουδάκι στην εκπομπή.Σε καμία περίπτωση λοιπόν δεν θέλω να φανώ σαν υπερασπιστής του Λαικού ή ακόμη οτι προτείνω την ισοπέδωση και οτι πρέπει όλοι να ακούμε τα πάντα. Μακρια απο μενα αυτο. Ο καθένας με τα γούστα του και τις επιλογές του. Εγω για παράδειγμα δεν μπορώ να ακούσω jazz. Δεν ξέρω ομως τι θα γίνει σε 5 χρόνια...Και αυτό ειναι το ενδιαφέρον...θα ανακαλύψω καινούργια πράγματα. Χαζή, για να έρθουμε και στα επίπεδα της Μπανανίας, είναι και η κόντρα των έντεχνων με τους Λαικους-Σκυλάδες. Και μου κάνει εντύπωση οτι οι ιδιοι καλλιτέχνες έκαναν βήματα και συνεργασίες που είχαν και ενδιαφέρον αποτέλεσμα.

Ομολογώ οτι ποιο μικρός ήμουν  απο αυτούς που κατέκριναν με γνωστό snob υφος ΄πολύξερου μουσικού παντογνώστη. Κάποτε άκουγα μονο ποπ,μόνο techno, μονο μεταλ, μόνο ροκ....στην πορεία και καθώς μεγάλωνα άκουσα πάρα πολλά...και έχω να ακούσω ακόμα χιλιάδες. Η μουσική είναι αυτοβιογραφική...μεγαλώνει μέσα μας και μαζί μας. Στο κάτω κάτω ακόμη και αν δεν πάνε τα παιδιά στην Κοκκίνου...αν θέλουν να ακούσουν θα ακούσουν...Επίσης και είμαι κάθετος σε αυτό οι άνθρωποι και το επιπεδό τους δεν διακρίνονται και κατατάσσονται ανάλογα με τα μουσικά τους ακούσματα. Εχω συναντήσει στη ζωή μου εξαιρετικές προσωπικότητες που άκουγαν πολύ εύπεπτη μουσική γιατι απλά αυτο ήθελαν , όπως βέβαια και το αντίθετο...καθίκια που πατούν επι πτωμάτων αλλά οι έξοδοί τους είναι στο μέγαρο μουσικής...Συμπέρασμα ?Ψυχραιμία.
Η μουσική δεν έχει σύνορα και όρια...
και μιλάει στου κάθε ανθρώπου την καρδούλα...και το τι λέει η καρδιά του καθενός μόνο αυτός το ξέρει...

ζήσε τη μουσική....μην ζεις απλά με μουσική!

ΥΣ. θα ήθελα τις απόψεις σας…