Άνοιξε τα μάτια της... Κοίταξε το ρολόι! 11 παρα 20... Δεν είχε κοιμηθεί πολύ ωστόσο δεν αισθανόταν κουρασμένη! Δεν είχε όρεξη να σηκωθεί. Καθόταν έτσι στο κρεβάτι με τα μάτια κλειστά για κάμποση ώρα!

Άλλη μια μέρα ξημέρωσε! Και τι μ'αυτό; Άρχισε να σκέφτεται πολύ απαισιόδοξα... "Ωραία ξεκινήσαμε". Ήταν θυμωμένη! Δεν άντεχε άλλο και ήθελε να ξεσπάσει. Κι αφού δεν μπορούσε αλλιώς άρχισε να ξεσπάει στην σκέψη της. Σκεφτόταν πως ήταν η συμπεριφορά της απέναντι στους άλλους! Πίστευε πως ήταν πολύ εντάξει. Κάθε φορά που κάποιος είχε ένα πρόβλημα έτρεχε να τον βοηθήσει, να του συμπαρασταθεί και κυρίως να τον ακούσει. Ναι να τον ακούσει. Αυτό είναι το σημαντικότερο. Ωστόσο παρόλου που πάντα βοηθούσε τους άλλους -ή τουλάχιστον έτσι πίστευε- στο τέλος έμενε πάντα μόνη της. Έτρεχε για τους πάντες και στις χαρές και στις λύπες και στο τέλος ήταν μόνη της.

-Εντάξει η φιλία δεν περιμένει ανταλλάγματα.
- Δεν περιμένω κάτι τρελό, απλά λίγη σημασία.

Ίσως ήταν η πρώτη φορά που ένοιωθε τόσο χάλια. Αισθανόταν ότι δεν είχε ξανανοιώσει τόσο χάλια ποτέ άλλοτε. Και δεν ήταν κανείς εκεί. Όλοι ήταν στον κόσμο τους. ΟΛΟΙ! Της έλεγαν "έλα μωρέ σιγά χαλάρωσε". Όμως όταν αυτοί είχαν πρόβλημα, αυτή έπερναν και κλαιγόντουσαν.
Ένας κόμπος ανέβηκε στο λαιμό της και αισθάνθηκε τα μάτια της να δακρύζουν. Πνιγόταν. Αυτό δεν μπορούσε να καταλάβει κανένας τους. Ότι πνίγεται. Ότι πέφτει όλο και πιο βαθιά σε μια μαύρη τρύπα και κανένας δεν της απλώνει το χέρι του να το ποιάσει. Και με αυτό το τρόπο την έσπρωχναν όλο και πιο βαθιά μέσα στην τρύπα.Ότι είναι λες και ζει μέσα σε ένα ασφυκτικο κλοιό που όλο μικραίνε με αποτέλεσμα να της ρουφάει το οξυγόνο και να της περιορίζει το χώρο. Ήθελε να φύγει μακρία, να τρέξει.  Ήθελε να πάει να τους ποιάσει και να τους τα πει όλα αυτά. Αλλά κανείς δεν θα καταλάβαινε. Γιατί κανείς δεν ενδιαφέρεται πραγματικά! Δεν μπορούσαν να καταλάβουν την λέξη "Πνίγομαι". Έτσι κι αλλιώς κι αυτοί συμμετέχουν στην όλη διαδικασία. Δεν μπορούσαν να την κατλάβουν.
Είχε αρχίσει να χάνει τον έλεγχο της σκέψης της και των νεύρων της. Προσπαθούσε να ηρεμήσει. Έτσι κι αλλιώς ο θυμός είναι ένα οξύ που περισσοτέρο κακό κάνει στο δοχείο στο οποίο χύνεται. Αλλά δεν μπορούσε να συγκρατηθεί. Αρχισε να σκέφτεται "Τέλος πια οι άλλοι. Μόνο εγώ". Κοντοστάθηκε. Γιατί μισούσε τον κόσμο όλον αυτόν τον καιρό; Έβλεπε γύρω της μόνο εγωισμό και τίποτα άλλο και αυτό την στεναχωρούσε. Και τώρα ετοιμάζεται να γίνει σαν κι αυτούς μόνο και μόνο επειδή κάποιοι της βέρθηκαν έτσι εγωιστικά. "Όχι", είπε, "δεν θα γίνω σαν όλους αυτούς. Άπλα πρέπει να βρω τους όμοιους μου". Αισθανόταν μοναξιά. Και θλίψη. Όλοι οι άνθρωποι που αγάπησε ξαφνικά φαίνοταν ξένοι. "Τι να κάνουμε; Οι άνθρωποι αλλάζουν. Κι αν δεν αρέσει στους υπόλοιπους οι αλλαγή απλά απομακρύνονται. Πάντως εγώ είμαι διατεθειμένη να προσπαθήσω να μείνω κοντά τους. Πρώτα όμως θα τα βρώ με τον εαυτό μου. Να γίνω εγώ καλά. Κι αν δεν θέλουν οι άλλοι να με βοηθήσουν θα το κάνω μόνη μου. Έτσι κι αλλιώς πάντα έτσι το έκανα".
Σαν να ηρέμησε λίγο. Κοίταξε το ρολόι. 12... Πόσο γρήγορα περνάει η ώρα. Σηκώθηκε και κοίταξε στον καθρέφτη. Είδε ενα πρόσωπο χλωμό και συννεφιασμένο που ωστόσο δύο τόσο ζωντανά ματιά το φώτιζαν.

"Καλημέρα"!!!