Μου καθησε χτες που ειχα αυπνιες να γραψω ντε και καλα κατι.Και το γραψα.

Λίγο να δεις από κει την άλλη πλευρά του κόσμου

Που δε χρωστάνε μονό στα αφεντικά αλλά και στην ιδία τη ζωή

Λίγο να δεις εκεί τα ματιά του πόνου

Που δε χρωστάνε σε κανέναν και όμως αυτά πληρώνουν.

Και όμως αδιαφορείς και εγώ και συ και όλοι μαζί.

Για το ότι θα γίνει μια ψυχή  πιόνι της πίκρας

 Και Όχι από αυτά στο κέντρο της Αθηνάς.

Λίγος ήλιος δεν τους ζεστανε,γιατι τον θέλαμε για τη λάμψη μας.

Και σκοτείνιασε όλη η γη μονό εμείς μείναμε να τη φωτίζουμε

Με μια λάμψη αποκρουστική και τσιγκινη.

Πια μονό τους κήπους μας ποτίζουμε.

Μα δε πειράζει να μην αγγίξει το κεφάλι σου τη γη.

Ας συρθούν πάνω της χιλιάδες .

Που θα τα καλύψει της ψυχής σου το γκρι.

Εκείνο που θα  σιωπήσει πολλές μανάδες.