Παει καιρος απο τοτε που επισκεφτηκα για τελευταια φορα το site .
Για αυτο οφειλεται η ψυχολογια μου κιριως... Ημουν πολυ χαλια ψυχολογικα και αυτο περνουσε και στην υγεια μου με συνεπεια να εχω αρκετους μηνες τωρα καθημερινα τρεξιματα σε γιατρους και με την πρωτη ευκαιρια δεν εχανα και τις εκδρομουλες..

Στις αρχες του νεου ετους καταρρευσα... σιωπηλα και μονη...
Μονη οχι αποκλειστικα επειδη δεν ηθελα να μιλησω σε κανεναν, αλλα επειδη δεν ηταν και κανεις προθυμος να μ' ακουσει...
Ταρακουνηθηκα για τα καλα... ή αλλιως... επιασα πατο!
Συνειδητοποιησα πως ειχα παρει τη ζωη μου λαθος απο ενα σημειο και επειτα και πως ηρθε πια η ωρα να την αλλαξω, να κανω μια νεα αρχη.
Γι' αυτο και αρχισα να φευγω. Ταξιδια, ταξιδια, ταξιδια... σε φιλους, σε γνωστους, σε αγνωστους τοπους και προορισμους... ταξιδια (ha, πριν απο καιρο θα ελεγα "αγαπη") για να ξεχαστω... και να ξεχασω..!
Οποτε αρρωσταινα (και δεν ηταν λιγες οι φορες) επεστρεφα στη βαση μου... και δεν εννοω το σπιτι μου στη θεσ/νικη, αλλα στο χωριο. Στην Θεσ/νικη εχω ηδη περασει πολες μερες και νυχτες μονη. Και οταν λεω μονη το εννοω. Γιατι ολοι οσοι θελουν να λεγονται φιλοι μου, οταν εγω ημουν αρρωστη, ειχαν κατι καλυτερο ή σημαντικοτερο να κανουν.
Δεν τους κατηγορω, απλα πικραθηκα... θα ηθελα ισως να δειξουν λιγο προθυμοι.
Τωρα εχω ηρεμησει λιγο, αρχισα να αγιογραφω κιολας και εχω ενθουσιαστει.
Πλεον, οταν δεν εχω καπου να παω, καθομαο στο χωριο και ζωγραφιζω ειτε διαβαζω για τις εξετασεις (πρεπει να το παρω στα σοβαρα αυτο το τελευταιο).
Νιωθω πως εχασα την ποιητικοτητα μου... δειχνω αυταρχικη και απολυτη.
Μη ξεγελιεστε...η αμυνα μου ειναι!

Σας φιλω!