Οι Εν Πλω είναι συγκρότημα φάντασμα. Εξαφανίστηκαν πριν καλά-καλά εμφανιστούν στα τέλη του '80, κι όμως αποτελούν για πολλούς σημείο αναφοράς για το ελληνόφωνο - και γενικότερα το ελληνικής προέλευσης - ροκ. Στην πραγματικότητα παραμένουν ένα σχετικά άγνωστο γκρουπ, εν μέρει και από δική τους επιλογή. Εξέδωσαν έναν και μόνον δίσκο. Όταν τα 1000 αντίτυπα του "Εν Πλω" εξαντλήθηκαν, δεν εκμεταλλεύτηκαν τις πολύ καλές κριτικές στον τύπο και δεν έδειξαν να ενδιαφέρονται να τυπώσουν περισσότερα. Κι ακόμη, δεν τους απασχολούσαν οι συναυλίες. Βασικά μέλη των Εν Πλω ήταν ο Ντίνος Σαδίκης, φωνή, και ο Δήμος Ζαμάνος, κιθάρες και φωνητικά (ο οποίος αυτοκτόνησε πριν από λίγα χρόνια). Από το group πέρασαν και οι Χρήστος Πολίτης, Δημήτρης Καφούσιας, Στράτος Αλοίμονος.
Έπαιζαν κιθαριστικό ροκ, μετα-punk (στην Ελλάδα μόνον μετα-punk προλάβαμε μια και το punk και κοινωνικά και μουσικά δεν μας ακούμπησε καθόλου) και ήταν ξεκάθαρα προϊόν της δεκαετίας του '80. Τότε που η άλλη κακή λέξη μετά το "Αμερικάνος" ήταν το "μπάτσοι" και όχι το "παγκοσμιοποίηση", που τα πολιτικά τραγούδια του στιλ "τα αντάρτικα" ή "τα αγροτικά με το Θωμά Μπακαλάκο" είχαν γίνει ντεμοντέ, που το "έθνικ" ήταν καινούρια μόδα, συνήθως όχι σε συσκευασία lounge για μπαράκια στην αμμουδιά. Η μουσική των Εν Πλω ήταν περισσότερο "ελληνική" και πρωτότυπη από άλλα γκρουπ που έδρασαν εκείνη την εποχή. Και μάλιστα τα στοιχεία ελληνικής παράδοσης, όπως κλαρίνα και απόηχοι ρεμπέτικου, ήταν εκείνα που συνιστούσαν την πρωτοτυπία. Οι στίχοι μας ακούμπησαν γιατί ήταν αληθινοί, και αυτό το καταλαβαίναμε καλύτερα αφού ήταν στη γλώσσα μας, δεν χρειάζονταν μετάφραση. Λίγο κλειστοφοβικοί ίσως, απαισιόδοξοι, αλλά το είπαμε, το "Εν Πλω" είναι προϊόν της δεκαετίας του '80. Η ερμηνεία του Σαδίκη ήταν παθιασμένη αλλά καθόλου "δήθεν" ή στημένη. Η παραγωγή καλύτερη από άλλες εγχώριες της εποχής, και τώρα που το ξανακούω καλύτερη και από ακριβότερες παραγωγές που έγιναν στο μέλλον. Η δισκογραφία τους ήταν πολύ περιορισμένη. Κυκλοφόρησαν έναν μόνο δίσκο, το "Εν Πλω" το 1989. Είχε προηγηθεί το 1987 ένα demo με 10 κομμάτια ηχογραφημένα σε τετρακάναλο. Ένα mini LP με τα remix του "Εν Πλω" που ετοίμασαν, τελικά δεν κυκλοφόρησε ποτέ. Κάποια τραγούδια του δίσκου "Μολυβένιες Ιστορίες" του Ντίνου Σαδίκη είναι της εποχής των Εν Πλω. Ένα 7' single που κυκλοφόρησε με το fanzine "Στις Σκιές του Β' 23", περιέχει διασκευή στο "Αντιλαλούν Δύο Φυλακές" του Μ. Βαμβακάρη. Αν ο όρος "εναλλακτικό ελληνικό ροκ" σήμαινε ποτέ κάτι, αυτό νομίζω ότι είναι οι Εν Πλω. Όμως, όπως αναφέρθηκε προηγουμένως, μοιάζουν σαν μια υπόσχεση που τελικά πήγε χαμένη. Πόσο μπορεί να επηρέασε τα μουσικά πράγματα της Ελλάδας κι εντέλει πόσο σημαντικό για την ελληνική μουσική είναι ένα γκρουπ που ακούστηκε από τόσο λίγους; Μπορεί εγώ και λίγοι ακόμη να αγαπάμε τους Εν Πλω περισσότερο από άλλους πιο επιτυχημένους εμπορικά, όπως τις Τρύπες ή τα Ξύλινα Σπαθιά, αλλά καταλαβαίνω πολύ καλά ότι οι Τρύπες είναι σαφώς επιδραστικότερο γκρουπ, άσχετα αν η επίδραση αυτή ξοδεύτηκε κυρίως στη λογική των εταιριών "να κυκλοφορήσουμε κάτι σαν τις Τρύπες, ροκ με ελληνικό στίχο, επειδή στη βράση κολλάει το σίδερο". Το ελληνόφωνο ροκ μετά τους Εν Πλω δεν έφτασε σε υψηλά επίπεδα. Καλύτερα πράγματα ήρθαν από το αγγλόφωνο (κυρίως βλέπε Bokomolech), το ηλεκτρονικό (κυρίως Στέρεο Νόβα), το εναλλακτικό έντεχνο (Θανάσης Παπακωνσταντίνου, Σωκράτης Μάλαμας), την ελληνική προσέγγιση της τζάζ (Mode Plagal).