"Πάω πίσω λοιπόν στη μαμά μου
στην κάμαρα μου την παιδική
μπας και βρω τον μικρό πράγκιπα μου
που τον ψαχνω μια ζωη"

Γυρίζω πίσω λοιπόν... πίσω στο σπίτι και πίσω στα χρόνια.
Οι ελιές στον κήπο που έκρυβαν μεγάλο μέρος της αυλής έχουν πια κοπει... καθώς και η κερασιά που βρισκόταν δίπλα στην εξώπορτα.
Απέναντι... ο θερινός κινηματογράφος!
Κάποτε- σε άλλες εποχές- γεμάτος κόσμο. Τώρα, στριμογμένα τα αγριόχορτα για το ποιο θα πάρει την καλύτερη θέση.
Σχεδόν όλα έχουν αλλάξει...

Μόνο... εκείνο το σπίτι! Μόλις ανέβαινες την ανηφόρα κι έφτανες στην στροφή σου ερχόταν η μυρωδιά του γιασεμιού...

Τώρα χειμώνας, δεν είναι εκεί, αλλά εγω το μυρίζω ακόμα! Πες το συνήθεια, πες το ανάγκη, πες το εμμονή...

Τις καλύτερες στιγμές μου ως παιδί τις έζησα εκεί... συντροφιά με τον (τότε) αδερφικό μου φίλο και τη μυρωδιά του γιασεμιού.

Τώρα λείπει και το γιασεμί και αυτός... το άρωμα του λουλουδιού (και το δικό του) επιμένει να υπάρχει!

Πρέπει να βρω τη δύναμη να του μιλήσω. Να γνωριστούμε ξανά από την αρχή.

Πάνε δυο χρόνια που 'χω να σε δω....

Πρέπει να συντομεύω γιατί ο χρόνος τρέχει, να του μιλήσω πριν έρθει ο καιρός να τον χάσω ξανα για 6 μήνες... γιατί τα 'παμε, δεν τα 'παμε?... πρώτο λόγο στη ζωη του έχει η θάλασσα!

Ξέρεις τι θέλω? Να έρθω να σε πιάσω από το χέρι και να πάμε στον θερινο κινηματογράφο -όπως τότε... να θυμιθούμε το τότε... που βοηθούσαμε στις καρέκλες για να μας αφήνουν να μπαίνουμε "τζαμπέ" στα παιδικά ή το χειμώνα που ήταν κλειστά και εμείς πηγαίναμε και βρίσκαμε κατι ταινίες... και τρώγαμε ώρες ολόκληρες προσπαθώντας να βγάλουμε μία υπόθεση...

Έπειτα να πάμε στα αρχαία, να ανεβούμε στα κάστρα και να μας βρει η νύχτα εκεί- χωρις άγχος για το πως θα κατεβούμε.

Μετά να πάμε σπίτι σου, να πιάσουμε ο καθένας απο έναν καναπέ και να κάνουμε τη γνωστή ταβανοθεραπεία... πολλές φορες δεν χρειάζεται να μιλας!

Έτσι κι έγινε! Γεμάτη αίματα μεν -δεν εχω χτυπησει τόσο πολύ απο τότε- έμεινα σε εσένα!

Και το επόμενο πρωί πήγαμε στη θάλασσα. Κι εγώ έμενα μέσα στο νερό για να σου κάνω παρέα κι ας πονούσα πολύ.

Να μιλήσουμε για αυτά και για πολλά άλλα... Να γελάσουμε, να θυμηθούμε, να νοσταλγίσουμε, να κλάψουμε...

Όσο τα σκέφτομαι τόσο πιο πολύ θέλω να έρθω να σε βρω!

Εγώ σε λίγες μέρες θα έρθω... αλλά θα σε βρω?

Καλή αντάμωση φίλε μου,

θα σε δω στη στροφή των γιασεμιών...Ελπίζω να θυμασαι!