«Και να θυμάσαι...να μην ξεχνάς να κοιτάς τα δελφίνια...»

Ήταν το σύνθημα μας. Η μυστική μας φράση.

Όλοι οι εραστές πρέπει να έχουν μια μυστική φράση. Κάτι σαν αναγνωριστικό κώδικα, που προσδίδει στη σχέση τους μια ιδιαιτερότητα. Κάτι που τους ξεχωρίζει από το υπόλοιπο πλήθος, τους κάνει ένα από δύο, χρησιμεύει ως βοηθητικό όταν το σ’ αγαπώ δεν χωράει πια και τους θυμίζει τι ήταν αυτό που τους ένωσε τελικά και τους έκανε να περάσουν μαζί κάποια τυχαία βράδια.

Η μυστική μας φράση...την έλεγες συχνά...

Κάθε φορά που κλείναμε το τηλέφωνο αντί για καληνύχτα. Κάθε φορά που χτυπούσες το κουδούνι του σπιτιού μου κι’ έτρεχα αγχωμένη να σου ανοίξω. Κάθε φορά που κάποιος συγγενής, φίλος, γνωστός ή ακόμη και άγνωστος αναριωτόταν τι στο διάολο κάνουμε μαζί εμείς οι δύο.

Την έλεγα συχνά...

Κάθε φορά που ξυπνούσες στο κρεβάτι μου αντί για καλημέρα. Κάθε φορά που σε αποχαιρετούσα στον σταθμό ενός τρένου, λεωφορείου, πλοίου ή στην αίθουσα αναμονής ενός αεροδρομίου. Κάθε φορά που διαβάζαμε το ίδιο βιβλίο, βλέπαμε την ίδια ταινία, ακούγαμε την ίδια μουσική και ήξερα πως μας είχε συγκλονίσει και τους δύο ακριβώς το ίδιο.

Η μυστική μας φράση δεν ήταν κυριολεκτική. Και πως θα μπορούσε άλλωστε. Δελφίνια στην πόλη? Αδύνατον!!! Εκτός κι’ αν ήμασταν ήρωες σε θεατρικό του Ιονέσκο. Εκεί ρινόκεροι τρομοκρατούσαν ολόκληρο χωριό. Χα! Τι θα γινόταν δηλαδή εάν προσθέταμε και λίγα δελφίνια στο σκηνικό?  Ή λίγες πεταλούδες εν πάσει περιπτώσει. Όμως εμείς ήμασταν εραστές. Δεν ήμασταν χάρτινοι ήρωες. Αυτή ήταν η ζωή μας. Δεν ήταν μυθιστόρημα. Κι’ η φράση μας δεν ήταν κυριολεκτική. Ήταν μία τεράστια μεταφορά. Η μεταφορά του έρωτα μας... Αν και όπως θα έλεγε κάθε λογικός άνθρωπος κανονικά θα ‘πρεπε να συμβαίνει το αντίθετο. Κυριολεξία στη ζωή και μεταφορά στο μυθιστόρημα. Όμως εμείς εκεί...ανάποδα...στα πάντα ανάποδα...Η μεταφορά της ζωής μας ακολουθούσε την κυριολεξία ενός μυθιστορήματος.

 «Και να θυμάσαι...να μην ξεχνάς να κοιτάς τα δελφίνια...»

Τα δελφίνια δεν υπάρχουν στην πόλη. Τα δελφίνια είναι ανύπακτα εδώ.

Και να θυμάσαι...να μην ξεχνάς να κοιτάς αυτά που δεν υπάρχουν...ή που υπάρχουν αλλά θεωρούνται κοινώς ασήμαντα ή επιμελώς ανάξια να κοιταχτούν...

Τα δελφίνια...όλες εκείνες οι ανατριχιαστικές λεπτομέρειες που βλέπει κανείς, όταν δεν εστιάζει σ’ ένα σημείο...

Νομίζω ότι όλο αυτό ξεκίνησε σ’ εκείνο το μπαρ που σε πρωτοσυνάντησα. Κανείς δεν έπινε πέρα από ‘μας τους δύο. Οι θαμώνες κοιτούσαν ανιαρά τον τοίχο λιβανίζοντας το ποτό τους, ο τοίχος κοιτούσε σταθερά το πάτωμα σφυρίζοντας αδιάφορα και το πάτωμα βιαστικά μέσα απ’ το φεγγίτη τ’ άστρα ονειροπολώντας τον δικό του γαλαξία...Υπεργαλαξιακή ματιά! Χα! Εμείς δεν κοιτούσαμε πια τίποτα. Και γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο βλέπαμε τα πάντα...όχι σημαντικά. – επαναλαμβάνω – όχι σημαντικά. Τα σημαντικά είναι για τους σημαντικούς. Γι’ αυτούς που έχουν έναν αρκετά σοβαρό και καθαρά συγκεκριμένο λόγο ύπαρξης. Εμείς βρεθήκαμε εκεί ασήμαντα τυχαία. Τόσο τυχαία...όσο κάθε τι μη τυχαίο.

Και μπορώ ακόμη και σήμερα με εκπληκτική ακρίβεια να σου μιλήσω για το άρωμα της γυναίκας που καθόταν στο τρίτο τραπέζι δεξιά απ’ το μπαρ και για τον τυχαίο λόγο που είχε επιλέξει εκείνο το άρωμα εκείνη την συγκεκριμένη νύχτα. Για το πως χτυπούσε η καρδιά του κυρίου με τα λασπωμένα παπούτσια κάθε φορά που περνούσε από μπροστά του η σερβιτόρα και τυχαία τραγουδούσε σιωπηλά «ever since I met you…I know it’s being something in your mind... that’s eating you on your soul…that’s eating you on your…blood red heart…» Μπορώ ακόμη με εκπληκτική ακρίβεια να σου μιλήσω για τον τρόπο με τον οποίο έτρεμαν τα χέρια σου όταν άναψες το τσιγάρο σου και τυχαία ήρθες και κάθισες δίπλα μου, για την αμηχανία στα μάτια μου όταν με κέρασες το πρώτο ποτό δίχως τυχαία να συστηθούμε καν, για το ρολόι του μπάρμαν που έδειχνε δώδεκα και μετά μία και σαράντα και μετά τρισήμιση ακολουθώντας τυχαία τη δική του ξέφρενη τρελή πορεία και για τ’ ακόρντα της κιθάρας που κάλυπτε η φωνή της νέγρας τραγουδίστριας τυχαία όταν με φίλησες πρώτη φορά και ξεκινήσαμε να μετράμε αντίστροφα.

Μία ατέλειωτη σειρά από ασήμαντες τυχαιότητες...

Η μεταφορά της ζωής μας...ακολουθεί την κυριολεξία ενός μυθιστορήματος...

Μπορώ να σου ορκιστώ πως τα δελφίνια βουτάνε κάθε μέρα στην πόλη απ’ τον βράχο της Ακρόπολης. Μπαίνουν στα σπίτια των ανθρώπων με το έτσι θέλω. Ανοίγουν πόρτες. Κλείνουν πόρτες. Μετακινούν τα έπιπλα που νόμιζες βαριά κι’ ασήκωτα. Στραβώνουν καλοισιωμένα κάδρα. Σε παρακινούν να βγεις απ’ το παράθυρο. Παραμερίζεις τη γαλάζια κουρτίνα και τα βλέπεις να παίζουν ζωηρά στα πάρκα. Τρυπώνουν τη μύτη τους στα μπαρ. Μεθυσμένα δελφίνια τραγουδάνε την αντίθεση του έρωτα. Μαύρα ρούχα, μαύρα μαλλιά, μπλε μάτια. Σε κάνει ν’ αναρωτιέσαι τί δουλειά έχουν αυτά τα μάτια...σ’ αυτό το σώμα... Τί είναι αυτό που με κάνει να επιμένω να βλέπω σε σένα ακόμη και τώρα, αυτό που οι άλλοι δεν μπορούν να δουν?

Φλας μπακ. Κάποιες μέρες πριν στη φιλαρμονική προσπαθώ να μάθω σ’ έναν μικρό που ξεκίνησε τώρα τη μουσική, τη Ντο Μείζονα. Πρόκειται για την πρώτη, τη φυσική κλίμακα. Καθαρή, ολοκάθαρη, αυθεντική, χωρίς πρόσθετες αλλοιώσεις. Είναι αδιαμφισβήτητα η βάση της μουσικής. Πάνω της θαρρείς πως κρέμονται όλες οι υπόλοιπες κλίμακες. Νότες, διαστήματα, διέσεις, υφέσεις κι’ όλα τα καλωπιστικά μουσικά στοιχεία. Χωρίς αυτήν δε θα μπορούσαν να σταθούν πουθενά. Στην προσπάθεια μου να τον κάνω να καταλάβει την παρομοιάζω με την σκάλα του σχολείου του, που ήταν και το δικό μου σχολείο. Η συγκεκριμένη σκάλα έχει μια ιδιομορφία. Δυο σκαλοπάτια της είναι μικρότερα σε απόσταση από τα υπόλοιπα. Ο μικρός είναι πανέξυπνος. Πιάνει τη μεταφορά στον αέρα. Ανεβαίνει με κέφι την σκάλα του σχολείου του κουβαλώντας στον ώμο του μια τεράστια σάκα και είναι σαν ν’ ανεβαίνει την σκάλα του Ντο. Το μάθημα τελειώνει μ’ επιτυχία. Λίγο πριν φύγει κι’ ενώ ετοιμάζω τα πράγματα μου στέκεται σκεφτικός στο κατώφλι της εξώπορτας.

«Κυρία? Να σας ρωτήσω κάτι? Πώς γίνεται να βλέπεις σ’ αυτά που υπάρχουν αυτά που δεν υπάρχουν? με ρωτάει με πονηρό χαμόγελο.

«Γίνεται μικρούλι μου. Αυτό δεν κάναμε πριν από λίγο?» του απαντάω.

«Κι’ αν με ρωτήσουν αύριο τα παιδιά πώς είναι, τί θα τους απαντήσω?» συνεχίζει εκείνος.

«Θα τους πεις πως είναι τόσο αληθινό...που μοιάζει με ψέμα!» ανταπαντάω.

Και ο μικρός συνεχίζοντας να χαμογελά, φεύγει ικανοποιημένος. Βγαίνω στο δρόμο. Κάνει μια παράξενη φθινοπωρινή ψύχρα. Τυλίγω σφιχτά το παλτό μου ενώ δυο δελφίνια κάνουν κύκλους γύρω μου. «Και να θυμάσαι...να μην ξεχνάς να κοιτάς τα δελφίνια...» ακούω ξανά τη φωνή σου.

Αν ήταν ακόμη εδώ ο μικρός μαθητής μου θα με ρώταγε το ίδιο πονηρά, πως είμαι τόσο σίγουρη ότι τα χάρτινα δελφίνια μου είναι αληθινά. Θα του απάνταγα, πως ακούω την ανάσα τους κάθε φορά που με πλησιάζουν. Θα μου επεσήμαινε πως μπορεί και να μπερδεύομαι και αυτό που ακούω να είναι μονάχα η δική μου ανάσα.

Και τότε θα παραδεχόμουν μια και καλή σ’ αυτόν και σ’ όλον τον κόσμο, πως κάτι τέτοιο είναι αδύνατον. Η δική μου ανάσα είναι τόσο αδύναμη μπροστά στη δική τους...