«Έπρεπε να σε σκοτώσω μπαμπά όμως προτού προλάβω είχες (κιόλας) πεθάνει»

Σ.Π.

Τυπωμένη φράση. Σελίδα Α3 σχεδόν ματ. Μαύρο μελάνι. Γράμματα Bold and Italics. Μέγεθος απροσδιόριστο. Πάνω απ’ το κρεβάτι του. Να κρέμεται στο προσκέφαλο σαν βίβλος.

Περνά αστραπιαία απ’ το μυαλό μου η εικόνα της Σύλβια Πλαθ με φωτοστέφανο. Ανατριχιάζω χωρίς να το θέλω. Τη φαντάζομαι να γράφει με μανία τρεις με τέσσερις μετά τα μεσάνυχτα. Σκυμμένη στην παλιά γραφομηχανή δίπλα απ’ τη λάμπα θυέλλης και την σκονισμένη ξυλόσομπα. Να πίνει tanqueray και να τρώει ώριμα κόκκινα σταφύλια στα διαλείμματα.

Φαντάζομαι έναν άγγελο να κάθεται στον ώμο της κι’ ένα δαίμονα να πατά τα πλήκτρα. Η Αγία Σύλβια…τόσο αποφασισμένη…να γεννήσει το μωρό της Ρόζμαρι εν μια νυκτί…ένα διαβολικό μωρό όλο χάδια κι’ αγάπη!

«Τι λές? Θα φάμε κάτι?» με ξυπνάει απότομα η φωνή του απ’ τον προσωπικό μου λήθαργο. Να φάω? Μετά απ’ αυτήν τη φράση? Να φάω? Το στομάχι μου έχει δεθεί κόμπος, θέλω να φωνάξω. Αρκούμαι στο να ομολογήσω χαμηλόφωνα πως δεν πεινάω. Επιμένει να ετοιμάσει κάτι στα γρήγορα και πως είναι ντροπή να μην με κεράσει πρώτη φορά στο σπίτι του. Ανοίγει ράδιο και τηλεόραση για συντροφιά μου μέχρι την ολοκλήρωση του αυτοσχέδιου του δείπνου.

Μένω μόνη μου στο άδειο δωμάτιο με τη φράση να αιωρείται πάνω απ’ το κεφάλι μου. Κι’ ας αποφεύγω συνειδητά τη μεριά του κρεβατιού. 180 μοίρες αντίθετα η οθόνη απεικονίζει τον αλητάκο του Τσάρλι Τσάπλιν να παριστάνει το δικτάτορα. Είναι δικτάτορας. Ένας κλόουν – δικτάτορας με πύρινο θλιμμένο βλέμμα. Το βλέμμα του πάντα μου έκαιγε τα σωθικά. Το βλέμμα του Τσάπλιν. Το βλέμμα του πατέρα μου. Ομοιότητα…Το δικό μου βλέμμα.

Έπρεπε να σε σκοτώσω μπαμπά.

Επαναφορά σε παρελθοντική πραγματικότητα. 17 Νοεμβρίου κάποιας χρονιάς. Νομίζω πως είμαι γύρω στα οκτώ. Ο πατέρας μου έχει γυρίσει σπίτι και φοράει ακόμη τη χακί στολή με τα χρυσά παράσημα. Κάθε φορά που έρχεται απαιτεί όλα του τα υπάρχοντα να είναι καλοβαλμένα και στοιχισμένα. Στοιχίζομαι κι’ εγώ μαζί με τις γαλότσες του. Επιθεωρεί τα πάντα προσεκτικά. Φτάνει σε μένα. Γυρίζει γύρω μου κοιτώντας με απ’ την κορυφή εώς τα νύχια. Νιώθω σα να βρίσκομαι στο μάτι του κυκλώνα. Τα έπιπλα γυρίζουν μαζί του. Το σπίτι γυρίζει μαζί του. Ολόκληρος ο κόσμος γυρίζει μαζί του. Και όλα γύρω από μένα. «Να στέκεσαι σωστά!» μου λέει ισιώνοντας με το χέρι του την πλάτη μου. Κάθομαι προσοχή σαν τα εκπαιδευόμενα φανταράκια του. Έχω σταματήσει να αναπνέω. Αντιλαμβάνεται το παιχνίδι-πιανάκι μου ξεχασμένο καταλάθος λίγα μέτρα πιο κάτω. Το παίρνει και το πετά στα σκουπίδια «Δεν είναι για κορίτσια αυτά τα πράγματα, αρκετά με τα πιάνα!» φωνάζει απ’ την εξώπορτα.

Έπρεπε να σε σκοτώσω μπαμπά. Πέταξες τη ζωή μου στα σκουπίδια.

Μες στο δωμάτιο του φίλου μου οι δικτατορίες μπερδεύονται αναπάντεχα. Η δικτατορία του Τσάπλιν, η δικτατορία του πατέρα μου, η δικτατορία της χώρας μου – η τότε και η σήμερα – . Σειρήνες μέσα στο κεφάλι μου. Καπνοί, μολότωφ, φωνές, πανικός. Αναπνοές που δε φτάνουν. Άνθρωποι στο μάτι του κυκλώνα. Τα παγκάκια του Συντάγματος γυρίζουν γύρω τους, οι μπάτσοι γυρίζουν γύρω τους, τα μάρμαρα γυρίζουν γύρω τους, η Ακρόπολη γυρίζει γύρω τους, όλος ο κόσμος περιστρέφεται κυκλικά. Ζωές πεταμένες στα σκουπίδια.

Η φωνή του Μπομπ Ντίλαν ακούγεται στο ράδιο – του τότε και του σήμερα –. Είμαι δεκαοχτώ. Έχω πάρει το απολυτήριο μου. Ο μπαμπάς μου καθισμένος στην παλιά δερμάτινη πολυθρόνα του επιθεωρεί τους βαθμούς μου. Δεκαεννιά και τρία δέκατα έκτα. Τελικός βαθμός. Δεν είναι ευχαριστημένος. «Μπορείς και καλύτερα» μου λέει. «Κι’ αυτό το δεκάξι στην έκθεση?» Ο χαμηλότερος βαθμός. «Σου χαλά το μέσο όρο. Μα δεκάξι στην έκθεση ιδεών?»

Δεν τα πάω καλά με τις ιδέες μπαμπά θέλω να φωνάξω. Μικρές η μεγάλες μ’ αηδιάζουν. Δε γουστάρω ν’ αναλύω, να έχω σκελετό, αρχή, μέση και τέλος. Ντεσιμπέλ παράνοιας. Αυτό θέλω. Να παίζω μουσική και να γράφω με μανία  μέχρι να πεθάνω. Είμαι καλή σ’ αυτό. Τα καταφέρνω κάπως. Θέλεις? Θέλεις να δοκιμάσω εδώ μπροστά σου? Πες μου το ναι κι’ εγώ θα περιγράψω τα συναισθήματα ενός ουράνιου τόξου με χίλιους διαφορετικούς τρόπους. Τα συναισθήματα ενός βάλτου. Ή ακόμη και τα δικά μου. Μπορείς να χαρείς για μένα μια φορά μπαμπά έστω και λίγο? Να με κρατήσεις αγκαλιά? Αυτό θέλω. Πέτα την τελειότητα απ’ το παράθυρο του τρίτου. Είμαι ημιτελής και γεμάτη ελαττώματα. Μα είμαι κομμάτι σου κι’ αυτό θα έπρεπε να σημαίνει κάτι από μόνο του.

Δεν λέω τίποτα όμως. Στέκομαι προσοχή με ισιωμένη την πλάτη σαν τα εκπαιδευόμενα φανταράκια του. The Great Dictator. Το βλέμμα του Τσάπλιν. Το βλέμμα του πατέρα μου. Ομοιότητα…Το δικό μου βλέμμα.

Δέκα χρόνια αργότερα στο δωμάτιο ενός Νοσοκομείου. Ο πατέρας μου ξαπλωμένος. Είναι γέρος κι’ ανήμπορος. Δεν μπορεί να κουνήσει ούτε το δάχτυλο του. Τον ταϊζω κοτόσουπα λέγοντας αστεία να ελαφρύνω το κλίμα. Δεν με αναγνωρίζει πια. Ζητά απεγνωσμένα την κόρη του για μια αγκαλιά. Του λέω πως κάτι της έτυχε και θ’ αργήσει λίγο, αλλά μπορεί ν’ αγκαλιάσει εμένα, είναι το ίδιο. Άλλωστε της μοιάζω υπερβολικά. Έχουμε το ίδιο χαμόγελο, φοράμε τα ίδια ρούχα, μας αρέσει το τοστ άψητο για πρωινό και συνήθως πιάνουμε τα μαλλιά μας κοτσίδα. Χαμογελάει κι’ ανοίγει τα χέρια όσο μπορεί. Τ’ ανοίγω κι’ εγώ. Δεν ξέρω πως να το κάνω μα οφείλω να προσπαθήσω. Μα τί είναι αυτά? Δάκρυα? Κλαις μπαμπά? Συγνώμη…δεν ήθελα να σε νικήσω. Να σε σκοτώσω ήθελα πριν έρθει εκείνη η γαμημένη μέρα και μου πεθάνεις γέρος κι’ ανήμπορος στα χέρια μου…

Ήσουν πάντα τόσο μεγάλος στα μάτια μου μπαμπά…Ήσουν τεράστιος…Άπιαστος σαν την έκθεση ιδεών…

Στο ράδιο ο Ντίλαν τραγουδάει ακόμα ενώ εγώ το σκάω απ’ το παράθυρο αφήνοντας ένα πρόχειρο σημείωμα στο φίλο μου. Στο δρόμο βρέχει και κάνει ψωφόκρυο. Τυλίγω σφιχτά το παλτό μου κι’ ανάβω ένα τσιγάρο. Ο Τσάρλι Τσάπλιν κι’ η Σύλβια Πλαθ περπατούν στα βήματα μου…Όσο κι’ αν με συγκινεί η παρέα τους είναι ώρα να τους αφήσω να φύγουν. Παραμερίζω και τους παρατηρώ να χάνονται σαν φαντάσματα στο τέλος του δρόμου. Χαμογελάω. Κρατούν ο ένας το χέρι του άλλου.