..................................................................................................................................

..................................................................................................................................

Μόνο ο Θεός συγχωρεί. Είναι αλήθεια.

Μόνο που δεν τον βρίσκω. Και ας τον ψάχνω.

Κι’ ας περιμένω ευλαβικά όπως ο Μπέκετ. Διαβάζοντας το «περιμένοντας τον Godot» πάνω από δέκα φορές το χρόνο.

Μέσα από ένα παράθυρο κοιτάζω τον κόσμο. Κατεστραμμένος. Τσουρουφλισμένος και σταχτής. Άχρωμος.

Ψάχνω για τον Θεό, αλλά δεν τον βρίσκω.

Και θυμάμαι τη Ράνια. Μου έλεγε πως πάντα ψάχνω σε λάθος μέρος και πως μέσα μας κρύβουμε όλοι έναν μικρό Θεό. Γελούσα. Της απαντούσα πως εγώ κρύβω πολλούς. Μόνο που δεν τους πιστεύω.    

Τώρα κανένας τους. Οι δρόμοι σωπαίνουν.

Το μόνο που μένει, ευτυχώς απομένει είναι η εικόνα της θάλασσας.

Καθισμένοι στα βράχια. Με τα πόδια στο κενό και την ψυχή στ’ αστέρια, σου δείχνω με το χέρι το όνειρο.

Το όνειρο που κοιμάται εντός μου. Που δεν ξεχνιέται ποτέ. Που θεριεύει καθώς κάνω να φύγω. Το όνειρο που μ’ εκδικείται αλύπητα. Που με τρώει κάθε μέρα λίγο λίγο.

Ποιός Θεός και ποιά συγχώρεση και ποιά άφεση αμαρτιών?

Αν έβρισκα τον Θεό, θα του έλεγα να ξυπνήσει το όνειρο. 

.......................................................................................................................................

.......................................................................................................................................