Ωρες-ώρες νοιώθω τόσο ανόητη.... όχι τόσο για εκείνα που έκανα, όσο για αυτά που δεν μπόρεσα να κάνω. κι αυτό όχι επειδή δεν είχα την δυνατότητα, αλλά γιατί μάλλον δεν είχατόσο δυνατή θέληση.
Ίσως φταίει και το ότι δεν είχα όση συμπαράσταση χρειαζόμουν από την αντίπερα όχθη...
Μα ποιον πάω να ξεγελάσω? Αν θες κάτι πάρα πολύ ξεπερνάς ΜΟΝΟΣ σου όλα τα εμπόδια. Εγώ δεν κατάφερα να τα ξεπεράσω, αλλά προσπάθησα! Αλήθεια προσπάθησα!
Αλλά... ΕΓΩ ΔΕΝ ΚΑΤΑΦΕΡΑ ΝΑ ΤΑ ΞΕΠΕΡΑΣΩ!
Μάλλον αυτά με ξεπέρασαν...

Και τώρα μετανοιώνω....κι αυτό είναι ό,τι χειρότερο.
Ο Γ.Ρίτσος λέει:

Εδώ, όσο σιγά κι αν περπατήσω μες στην άχνα της βραδιά
είτε με τις παντούφλες, είτε ξυπόλυτη,
κάτι θα τρίξει, -ένα τζάμι θα ραγίσει ή κάποιος καθρέφτης,
κάποια βήματα ακούγονται,- δεν είναι δικά μου.
Εξω στο δρόμο μπορεί να μην ακούγονται τούτα τα βήματα, -
η μεταμέλεια, λένε, φοράει ξυλοπάπουτσα
[...]

Πλέον ότι έγινε, έγινε... και συνεχίζω!
Μα... συνεχίζω άραγε?
Μήπως όλο αυτό είναι ένας φαύλος κύκλος? Και στη συνέχεια μη μπορώντας να δούμε που τελειώνει μήτε από που αρχίζει , χαθούμε σε ένα παιχνίδι παρελθόντος-παρόντος- μέλλοντος? Και τότε? Θα υπάρχει χρόνος?Μα πως είναι δυνατόν να μην υπάρχει χρόνος?!
Όμως... μπερδεύτηκα! Αν χαθούμε σε αυτό το παιχνίδι, θα ακολουθεί ο χρόνος τα βήματα μας ή θα τρέχουμε να τον προλάβουμε?

Αλήθεια...πότε ξεκίνησαν όλα αυτά? Και... γιατί?
Κάποτε.... για έναν σκοπό... για καλό πάντως!
Πότε θα καταλάβω τούτο τον σκοπό?
Και... γιατί να μην μπορώ να ορίσω εγώ μόνη μου ό,τι είναι καλό για μένα?

Ω, Θεοί του Κάτω Κόσμου!

Θα λυθούν ποτέ αυτές οι απορίες?
’γνωστον!
Και τώρα?
Συνεχίζω...