Τελικα ο θανατος ειναι περιεοργο πραμα.Ενα σβησιμο,μια στιγμη αδυναμιας,ενα δακρυ,ενα σφυξιμο στη καρδια.

Θυμαμαι σα χτες το θανατο μιας γνωστης της γιαγιας μου.Ηταν εκεινο το απογευματακι που ακουσαμε απο ενα στενο βεραντακι μια κραυγη αγωνιας.Τρεξε.

Εκεινη η γριουλα ειχε μερες που δε πηγαινε καλα.Η πιεση χαμηλη.Τα παιδια  της ψιλοαδιαφορα για 90 χρονια ζωης και δημιουργιας.

Το κουδουνι χτυπησε.Ο ηχος μου φανταζε διαφορετικος.Επικυνδυνος,μουντος.Ηταν ενα απο τα παιδια της κυριας.Λεει στη γιαγια μου.Σε παρακαλω ελα μετρησε της τη πιεση.Αρνειται επειδη φοβατε.Δεχεται η μητερα μου.Λιγες στιγμες αγωνιας και εγω να κοιταω στο μακρυ σκοτεινο διαδρομο το θολο φως απο το διαμερισματακι.Πολλες σκιες.Να ταν οι αναμνησεις,να ταν οι ψυχες,να ταν ο θανατος;

Η μητερα μου βγαινει.Λεει.Ε ενταξει..Το πιεσομετρο δειχνει 0.Εφυγε.Πως ακουστηκε αυτο το εφυγε.Που πηγε.Και τι κανει.Ποιος τη πηρε ρε παιδια;Δε παλεψε;Δεν αντισταθηκε;

Στη συνεχεια καθησα παλι στο βεραντακι.Ησυχια απο διπλα.Γυρω μου γελια φωνες,ενα παιδικο παρτυ απεναντι..Ισως καπου στο κοσμο και μια γεννηση.Και διπλα μου ενας θανατος.Και αναρωτηθηκα εκεινη την ωρα.Πεθανε για να γεννηθει;Ειναι το τελος η η αρχη;