..................................................................................................................................

..................................................................................................................................

«Θα τη βρούμε την άκρη έτσι δεν είναι?» σ’ άκουσα ν’ αναστενάζεις πίσω απ’ τον Θεόρατο τοίχο σου.

(Μέσα σε μία νύχτα τον έχτισες! Μα πότε πρόλαβες???)

«Φυσικά...φυσικά...πάντα την βρίσκαμε την άκρη εμείς». Καθισμένοι στα πεζούλια της πρώτης νιότης μας, ακόμη παιδιά, δίπλα στη θάλασσα.

Θυμωμένοι...σχεδόν οργισμένοι από λύπη...γιατί εκείνοι, οι άλλοι, ξέχασαν πως είναι να μετράς κοχύλια την ανατολή. Ή στην χειρότερη δεν έμαθαν ποτέ.

(Στάθηκα τυχερή. Είχα εσένα να μου δείξεις)

Μετρούσα ασταμάτητα. Κοχύλι και τσιγάρο. Κοχύλι και τσιγάρο. Δεκατέσσερα, είκοσι-δύο, Τριάντα-πέντε. 

Γράφαμε τ’ αποτέλεσμα στον ίδιο πάντα βράχο. Τόσο ιδανικά απόκρημνος, τόσο εξώκοσμα λείος, σχεδόν προορισμένος για τον ανθρώπινο σκοπό, που εμείς διαλέξαμε γι’ αυτόν. 

«Να θυμηθούμε να συνεχίσουμε την επόμενη φορά. Από ‘κει που τ’ αφήσαμε!» φώναζα γεμάτη ενθουσιασμό και η φωνή μου σαν ηχώ πολλαπλασιαζόταν. Έφτανε στο απέναντι λιμάνι. Τρόμαζε ψαράδες και περαστικούς. 

Δεκατέσσερα, είκοσι-δύο, Τριάντα-πέντε. 

(Εσύ γιατί σταμάτησες στα είκοσι-εννιά??)

Το νερό έφτανε μέχρι τα γόνατα. Ώσπου να μας καλύψει ολόκληρους η παλίρροια είχαμε ακόμη μιας ζωής καιρό....

Κι’ αυτή η επίπονη καθυστέρηση? Προσπαθούσε μάταια να μας πείσει, πως είναι μακριά, πιο μακριά η δύση απ’ την ανατολή.

Άδικος κόπος. Κουνούσαμε με λύσσα τα χέρια και τα πόδια φτιάχνοντας τρικυμίες κι’ έπειτα πέφταμε μέσα με τα ρούχα, θέλοντας ν’ αποδείξουμε ποιός ξέρει τι!!

(Το τέλος είναι εύκολη υπόθεση. Ο Θεόρατος τοίχος σου η απόδειξη)

Θυμάμαι ακόμη τη βρεγμένη μας εικόνα στ’ απορημένα μάτια τους.
«Είναι τρελοί...δεν ξέρουν τι κάνουν!!» διαπίστωναν.

(Δεν ξέραμε. Τόσο αποφασιστικά χαμένοι στην άγνοια)

Αλλά εσύ συνέχισε να ρωτάς. Ρώτα με ξανά. Κι’ εγώ θ’ απαντήσω με την ίδια αβέβαιη σιγουριά.

«Θα τη βρούμε την άκρη έτσι δεν είναι?»

«Μα φυσικά...φυσικά...πάντα την βρίσκαμε εμείς!»

Ακόμη κι’ αν κάναμε πως δεν την βλέπαμε. Ακόμη κι’ αν δίναμε μια δυνατή κλωτσιά, κάθε φορά που πλησιάζαμε στο τέρμα, ώστε το κουβάρι της ζωής μας όπως το αποκαλούσες, να συνεχίσει να ξετυλίγεται...και να ξετυλίγεται...

Πολλές φορές νομίζω ότι το βλέπω...λασπωμένο...ξεφτισμένο...και πάντα κουβάρι. 
Θέε μου πόσες εικόνες...πόσες μουσικές...κι’ όλες μαζί σου!

Με τόση ακατανόητη ομορφιά νιώθεις σαν να σε τρυπάνε χιλιάδες μαχαίρια....

Στο μέρος που μεγαλώσαμε οι σκεπές των σπιτιών είναι ακόμη κόκκινες, οι άνθρωποι περπατούν ανάλαφρα σαν να πετούν και οι καμπάνες χτυπάνε κάθε ώρα.

Προσδιορίζουν το χρόνο, την χροιά του. 

(Δώδεκα και κάτι μήνες πριν χτυπούσαν λυπημένα. Γιατί?)

Κι’ αν είναι όντως έτσι...τότε εγώ όλον αυτόν τον καιρό σε ποιόν απαντούσα κάθε νύχτα?

..................................................................................................................................

..................................................................................................................................